Cannes 2013: Adèle adelt

Tijdens het 66e Festival van Cannes regende het goede films. Dat net iets minder films dan verhoopt uitstekend waren, werd goedgemaakt door het uitzonderlijke La vie d'Adèle. Deze zinderende, zinnelijke liefdesfilm van Abdellatif Kechiche won de Gouden Palm.

Op dezelfde zondag in mei werd Parijs opgeschrikt door een grote, gewelddadige betoging tegen het homohuwelijk en bekroonde Cannes een bijzonder intense, hoopvolle film over de liefde tussen twee jonge meisjes. Niet dat er een verband is.

"Niet de politiek heeft ons beïnvloed maar de film," legde juryvoorzitter Steven Spielberg uit. La vie d'Adèle bekijken is een wonderlijke ervaring. Drie uur lang ben je één met een jong meisje dat uit overtuiging graag lerares zou worden en in een passionele liefdesstorm terechtkomt die haar voor het leven tekent.

De intensiteit en de intimiteit zijn ongewoon en heus niet alleen tijdens de nu al beruchte, lange vrijpartijen tussen Adèle en haar vlam, een blauwharige kunstenares in spe. De getalenteerde en charismatische actrices Adèle Exarchopoulos en Léa Seydoux vertolken hun personages met totale overgave. Het ontging de jury niet. Uitzonderlijk werd de Gouden Palm niet exclusief aan de regisseur uitgereikt. De veeleisende Abdellatif Kechiche moet hem delen met zijn genereuze hoofdrolspeelsters.

La vie d'Adèle torende boven de concurrentie uit. De rest van het palmares is van het uitgebalanceerde maar weinig opwindende soort. Het zilver, de Grand Prix, was voor de broers Ethan en Joel Coen. In het genietbare, tragikomische Inside Llewyn Davis volgen ze een humeurige, weinig succesvolle liedjessmid uit de folkscene die begin jaren 1960 in Greenwich Village, New York, ontstaat. Het brons, de Prix du Jury, ging naar Like father, like son. Die film over vaderschap is geregisseerd door Hirokazu Kore-eda (Still walking) en is bijgevolg fijnzinnig en briljant in zijn eenvoud.

Drie prijzen, drie werelddelen. Kan het dat er met de geografie rekening werd gehouden? De prijs voor beste regisseur ging in elk geval verrassend naar de Mexicaan Amat Escalante. Hij toont in Heli hoe een onschuldig gezin slachtoffer wordt van aan drugs en corruptie gelieerd, extreem geweld. Iraniër Asghar Farhadi was een van de favorieten maar Le passé bleef steken op een acteerprijs voor Bérénice Bejo. De grote verliezer is de Italiaan Paolo Sorrentino. Zijn La grande bellezza, een verdienstelijke poging tot een La dolce vita voor de 21e eeuw, viel buiten de prijzen.

En de Belgen?
Belgen konden dit jaar geen hoofdrol opeisen. Wat niet wil zeggen dat ze op het appel ontbraken. In de Cinéfondation, de nevensectie voor eindwerken van filmscholen, ging de tweede prijs naar En attendant le dégel, een tragikomische roadmovie van Sarah Hirtt. Meerdere acteurs maakten een goede beurt. Matthias Schoenaerts in de weliswaar tegenvallende seventiesthriller Blood ties, Jan Bijvoet en Jeroen Perceval in Borgman, een sardonische film van de Nederlander Alex van Warmerdam. De Brusselse komiek François Damiens bewijst in Suzanne dat hij ook met dramatische rollen uit de voeten kan. Pauline Burlet zal aan haar rol in Le passé interessante aanbiedingen overhouden.

De Brusselse actrice Yolande Moreau mocht het parallelle festival La Quinzaine des Réalisateurs afsluiten met haar tweede regie. Henri gaat over de toenadering tussen een rouwende, gedeprimeerde cafébaas en een licht mentaal gehandicapte jonge vrouw. Vakblad Screen Daily prees de vertolking van Pippo Delbono en de merkwaardige Candy Ming maar vond de film wat wispelturig. De Franse krant La Libération zag een film over goedheid, gemaakt met het hart op de juiste plaats. Op Heli na, komen alle genoemde films in België uit. Er is dus veel om naar uit te kijken.

CANNES FILM FESTIVAL • www.festival-cannes.fr