De wet van 'Babyteeth'-revelatie Shannon Murphy

Steek uw scepsis in een septische put. Films over terminale zestienjarige dochters die voor het eerst verliefd worden, kunnen wél sprankelen en ontroeren. Zo bewijst de Australische debutante Shannon Murphy met Babyteeth. "Kop op!"

Tot afgrijzen van ouders die kapotgaan van verdriet, smijt de terminale zestienjarige Milla zich in de armen van een veel oudere bad boy met een drugsprobleem. Maar zou haar geluk geen voorrang moeten krijgen op elke andere besogne? Zowat in elk land is men onder de indruk van Babyteeth, een levenslustige debuutfilm over een zwaar onderwerp.

"Ik vind dat de tieners van vandaag recht hebben op een zo eerlijk mogelijke voorstelling van de feiten," vertelt regisseuse Shannon Murphy. "We luisteren niet of amper als ze ons vertellen hoe ze willen sterven of wat ze willen doen met hun laatste maanden omdat we zelf doodsbang zijn. Ook de medische industrie durft dat gesprek niet aan. Medische behandelingen wordt bijna automatisch voortgezet lang nadat ze nog zin hebben. Een van de belangrijkste boodschappen in de film is dat er wél heel goed geluisterd moet worden naar de mening en de verlangens van de patiënt. Ook als ze minderjarig zijn."

Murphy, die een vijfjarige dochter heeft, was "helemaal kapot" toen ze het filmscenario las dat Rita Kalnejais had gebaseerd op haar toneelstuk. "Een kind verliezen is de grootste angst van elke ouder. Kalnejais verkent onder meer een soort prerouw. De dochter is terminaal en de ouders worstelen met een vorm van rouwen om verlies dat nog moet plaatsvinden. Hoe ga je daar mee om? Hoe stel je je op tegenover je dochter? De moeder grijpt naar massa’s zelfmedicatie. Zonder ook maar iets of iemand te veroordelen, bestudeert Babyteeth hoe mensen zich in een crisis gedragen. Kalnejais baseerde Milla op een jonge vrouw die ze kende en stierf aan kanker. Dat zij graag zwarte lippenstift droeg, werd als excentriek aanzien, maar ze was een schitterend voorbeeld van de wil om tot op het einde ten volle te leven."

Murphy modelleerde de stijl van de film naar "een lichamelijk onder stroomspanning gezette zestienjarige die door haar razende hormonen de wereld veel intenser ziet en emoties veel heviger ervaart."

"Concreet koos ik voor veel kleur en verandert Milla voortdurend van look. Zoals veel zestienjarigen op zoek naar hun identiteit, zet Milla zich af tegen haar ouders en ontdekt ze voor het eerst de liefde. Ook muziek en geluiden speelden een sleutelrol. Het gezin heeft altijd in klassieke muziek gebaad, maar nu ontwikkelt de dochter resoluut haar eigen muzikale smaak. Traditioneel spelen de landschappen een hoofdrol in Australische film. Wij moesten het qua landschap stellen met de gezichten van de acteurs."

Om de balans tussen vreugde en verdriet, humor en tragiek goed te krijgen, vroeg Murphy haar voortreffelijke acteurs om verschillende versies op te nemen zodat er in de montage nog keuze was. "Babyteeth is evenveel een film over een meisje dat viool leert spelen als een film over kanker. Mijn favoriete zin is met ruime voorsprong: 'Hoe heerlijk het is om nog niet dood te zijn.' Zelfs in de heel droevige scènes hebben we komische details verwerkt. Humor helpt om in het aanschijn van gruwelijk verdriet en trauma niet helemaal weg te zinken. Die kopopmentaliteit is erg Australisch."

Lees hier de review van Babyteeth