Dogman, de felst bijtende film van de zomer

Een dubbelganger van Buster Keaton excelleert in Dogman, de felst bijtende film van de zomer. Hij heet Marcello Fonte en ging op het Festival van Cannes aan de haal met de prijs voor beste acteur. “Het sleutelwoord was eenvoud. Laat net dat het moeilijkste zijn.”

Op een wereldkampioenschap sympathie of medeleven opwekken, doet Marcello Fonte mee voor de medailles. Tenzij hij gediskwalificeerd wordt voor de scène in Dogman waarin hij de chihuahua reanimeert die door brute, bevriende inbrekers werd achtergelaten in het vriesvak. Troppo is te veel en te veel is troppo.

De 39-jarige acteur uit Calabrië speelt een hondenkapper die wat bijklust als drugsdealer om de duikreisjes met zijn dochter te financieren en beschikt over een hart van goud. Zelfs de primitieve bullebak die het hele kustdorp terroriseert, kan op zijn vriendschap rekenen. Daar betaalt de hondenman een vreselijke prijs voor.

Niet het verhaal maakt van Dogman een van de beste drama’s van de zomer, ook cinematografisch steekt hij boven de rest uit. Matteo Garrone, de regisseur van de maffiamokerslag Gomorra en het zwaar onderschatte Reality, slaagt daarin zonder te vervallen in het maniërisme en de barok van landgenoot Paolo Sorrentino. Garrone vertrouwde volledig op een onbekende acteur die nauwelijks aan de bak kwam, maar ondertussen door het Festival van Cannes werd bekroond tot beste acteur: Marcello Fonte.

Hoe heb je Matteo Garrone leren kennen?
Marcello Fonte: Een van zijn assistenten had de opdracht gekregen om nieuw talent te detecteren en zag me aan het werk in een voorstelling. Eigenlijk ging het om een theatergezelschap voor ex-gedetineerden en deed ik toevallig mee. Ik viel in voor een van de spelers die plots was gestorven.

Heb je een verleden als hondenkapper? Het werk lijkt je goed af te gaan.
Fonte: Ik ben nochtans énorm bang van honden. Grapje! Ik ben opgegroeid met honden. Honden zijn niets om bang van te zijn, mensen zijn dat wel. Om het beroep onder de knie te krijgen, heb ik drie maanden meegedraaid in een hondensalon. Het is van het grootste belang dat wat je toont in de film niet vals is. Alleen zo kon ik de bewegingen aanleren, vertrouwen opdoen en begrijpen hoe je met welke hond het best omgaat.

Ik heb me ook het leven van een hondenkapper eigen gemaakt. Dat viel knap tegen. (Lacht) Ik moest elke ochtend vroeg opstaan. Dat werk is behoorlijk vermoeiend, maar het zwaarst is de psychologische stress. Door het geblaf en het geluid van de haardrogers is er aanhoudend een hels lawaai. Je wordt ook voortdurend nat, want wat doet een hond die kleddernat is? Die schudt zich eens goed uit. Maar blijkbaar heb ik het nog niet zo slecht gedaan. De mensen vragen me wanneer ze mogen langskomen met hun hond. Misschien open ik op een dag nog eens een echt hondensalon.

Je verruilde als adolescent agrarisch Calabrië voor Rome en hoopte het er te maken als acteur. Een doorbraak liet twintig jaar op zich wachten. Waar liep het fout?
Fonte: Sinds 1999 probeer ik van acteren mijn beroep te maken. Elk fout die je kan maken, heb ik gemaakt. Het was een zwaar en hobbelig parcours. Het is niet dat ik de hele tijd werkloos ben geweest. Voor Dogman speelde ik bijvoorbeeld een rolletje in Io sono Tempesta van Daniele Luchetti. Ik heb vaak aan opgeven gedacht. Maar telkens zond het leven me de boodschap om niet op te geven en te volharden. Vlak voor Dogman dacht ik er nog ernstig over na om terug te keren naar Calabrië en mijn moeder te helpen met het bewerken van de grond. Het belangrijkste is dat ik er geraakt ben. Ik kijk niet achterom, ik concentreer me op het vervolg.

Matteo Garrone is een van de beste Italiaanse regisseurs van het moment, maar zonder jouw glansvertolking was Dogman wellicht maar een poedel geweest in plaats van een golden retriever. Hoe ging je met de druk om?
Fonte: Het heeft me op geen enkel moment ontbroken aan vertrouwen. De job van acteur is me op het lijf geschreven. Ik had energie te veel. Vergelijk het met een man die al acht jaar niet meer gevreeën heeft en dan plots de ideale vrouw tegenkomt. Dan wil je toch maar één ding: je dagenlang in een kamer opsluiten. De adrenaline gierde door mijn lijf. Niets of niemand kon me tegenhouden.

Garrone noemt jou een hedendaagse Buster Keaton en voelde zich aangetrokken door je “zachte en antieke gelaat”, dat doet denken aan een “verdwijnend Italië.” Wat zou hij daarmee bedoelen?
Fonte: Mijn personage is een heel vrouwelijke, zachte man. Kijk maar naar zijn omgang met dieren. Hij wreekt zich niet, hij verdedigt zich en vecht voor zijn waardigheid.
Hij heeft het gezicht van een kind dat geboeid luistert naar oudere kinderen of naar de verhalen van zijn grootouders. Hij heeft het gezicht van een werkmens die vermoeid is door het vroege opstaan en het gezicht van iemand die veel honden omhelst. Hij schrijft een oud verhaal op een tijdloze, onbestemde plek.

En die vergelijking met Buster Keaton?
Fonte: Garrone is niet de enige die vind dat ik wat op hem lijk. We hebben heel veel gepraat en stap voor stap het personage gecreëerd. Het finale resultaat is een tableau van kleuren, onderwerpen en karakteristieken die we bij hem vonden passen. Dogman mocht geen spraakwaterval zijn. Alles moest dus af te lezen zijn uit zijn lichaamstaal, maar zonder dat de acteertechniek zichtbaar is. Het sleutelwoord was eenvoud. Laat net dat het moeilijkste zijn. Ik heb het scenario uitgelezen om vervolgens weer alles te vergeten.

Cannes kende je de prijs voor beste acteur toe. Hoe ziet je toekomst eruit?
Fonte: Het zou ontzettend veel pijn doen als het bij deze ene ervaring zou blijven. Al weet ik ook wel: hoe hoger je klimt, hoe dieper je kan vallen. Ik zie wel wat er op me afkomt. Voorlopig wil ik maar twee dingen: een garage voor mijn Ferrari (proest het uit) en eindelijk wat tijd doorbrengen met mijn moeder in Calabrië.

Je moest al weg zijn.