DVD: Kill me Please

Ik heb mijn grootvader, een man van weinig woorden, maar een keer een mop horen vertellen. ‘Hij zal het maar één keer doen’, grapte hij over een zelfmoordenaar. Over zo’n gevoel voor humor moet je beschikken om "Kill me please" te kunnen smaken.

'Une comédie belge drôlement cruelle', belooft de dvd-hoes. Het is een flatterende maar geen onjuiste omschrijving. De regisseur, Olias Barco, kwam uit Frankrijk overgewaaid en kon voor de 'Belgische komedie' alvast op de steun van rekenen van La Parti. Dit Brussels productiehuis (Aaltra, Panique au village) deinst niet terug voor films die buiten de lijntjes kleuren.

De kunst was dit keer een evenwicht te vinden tussen gestoord, oneerbiedig, macaber, grappig, surrealistisch en taboedoorbrekend. Het boeiend basisidee wordt helaas niet secuur genoeg uitgewerkt. Er wordt veel gezeverd en geïmproviseerd. Soms loont dat, soms valt de sketch in het water. Ik weet ook niet of documentaire zwartwit stijl (C'est arrivé près de chez vous is twintig jaar na datum nog steeds een voorbeeld, nvdr) de beste keuze was. Kortom ik zou geen moord begaan om Kill me please te kunnen bekijken, maar ben vragende partij als het volstaat om een schijf in de dvd-speler te stoppen.

Sterfgevallen
De film speelt zich volledig af in en rond de dure, gespecialiseerde kliniek van Dr Krueger. De humanist-charlatan hoopt fortuin te maken door mensen te helpen die het leven beu zijn en er op een zachte, nette manier willen uit stappen. Experts houden hen bij het handje en ze mogen een laatste wens doen. Met dat sterven komt het snor voor de ongelukkige patiënten, uiteraard stuk voor stuk zonderlinge dwazen met eigenaardigheden om u tegen te zeggen. Met dat zacht en clean wil het niet zo vlotten. Een depressieve, beroemde acteur (Benoît Poelvoorde blijft een lefgozer) wordt om onduidelijke reden geweerd uit het euthanasie-centrum.

Maar in plaats van braaf naar huis te gaan, snijdt hij zijn polsen over. Het is de voorbode van nog veel meer groezelige, rommelige sterfgevallen. Schietgrage buurtbewoners steken ongevraagd een handje toe en plots vrezen de doodskandidaten voor hun leven. Het kan verkeren.