Fair Game van Doug Liman

In een escalerend conflict met diplomaat Joe Wilson die de manipulatie van het onderzoek naar de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein aan de kaak stelde, gingen medewerkers van het Witte Huis over de schreef. Ze lekten de identiteit van de vrouw van de diplomaat. CIA-agente Valerie Plame zag haar operaties gecompromitteerd, haar leven bedreigd, haar carrière gefnuikt.

Dat politieke, militaire schandaal neemt Doug Liman als uitgangspunt voor een politieke thriller. Hij had na het ondermaatse Jumper en licht onnozele Mr. & Mrs. Smith nog wat goed te maken, maar slaagt er niet om Fair game op het niveau te brengen van All the president's men of The parallax view, de seventiesklassiekers die als voorbeeld hebben gediend. Dat ligt niet aan de enscenering of het gebrek aan complex, spannend materiaal.

Struikelblok is de moraliserende, triomfantelijke toon. Dat past niet bij een clash om de ziel van Amerika tussen de haviken van de Bush-regering en die ene progressieve kracht die zich niet monddood liet maken. Op een lompe, pathetische manier wordt een ingewikkelde zaak gereduceerd tot een kortstondige huwelijkscrisis. Alles is opgelost zodra Naomi Watts (Valerie Plame) zich weer voor de voeten werpt van Sean Penn (Joe Wilson in de film, het geweten van Amerika daarbuiten). Was het maar zo simpel.

Zalen: Aventure, Kinepolis, UGC Gulden Vlies/Toison d’Or