Film: Behind The Redwood Curtain

De mooiste, grootste kathedralen verzinken in het niets bij het Amerikaanse woud dat Liesbeth De Ceulaer uit Sint-Gillis filmt in Behind the redwood curtain. Zaterdag won de film nog de prijs voor beste Belgische documentaire op het Docville-festival in Leuven. Sinds woensdag draait de film in centrumbioscoop Aventure.

"Tijdens een road trip met vrienden aan de westkust van de Verenigde Staten verzeilde ik in het Redwood Forest. Ik heb altijd van het bos gehouden en werd diep geraakt. De sequoia's worden er tot 117 meter hoog. Dat betekent dat je de top zelden kunt zien, of de boom moet in de buurt van een beek staan zodat je van op een afstand kunt kijken. De stammen zijn immens en de kruin alleen al is 50 tot 60 meter hoog. Doe daar nog mist bij en je krijgt iets heel bijzonders," beschrijft De Ceulaer de zintuiglijke ervaring.

Toen ze later op het idee kwam van een documentaire over een woud en de mensen die erin leven, wist ze meteen waarheen. "Het zijn de hoogste bomen, de grootste levende wezens ter wereld. Dat heeft een symbolische waarde." Maar wat doet een Belgische documentairemaker in het Redwood Forest? "Ik ben altijd al gefascineerd geweest door Amerika: de films, de boeken, de muziek, het land. En ik wou iets doen over de relatie tussen mens en natuur. Alleen hebben wij zo geen bossen meer. Hier is geen overheersende natuur meer. Dat woud in Amerika is zo groot als België. Vanuit de stad, vanuit Brussel op zoek gaan naar wat hier niet meer is, dat lijkt me wel steek te houden. Een ontdekkingsreis naar een verloren deel van onze identiteit. In die zin is het toch een heel persoonlijke documentaire."

Het Redwood Forest heeft betere tijden gekend. "In de jaren 1980 en '90 is 98 procent verwoest. Daar is enorm veel rond te doen geweest. Celebrity's die het woud wilden redden, een meisje dat achttien maanden in een boom heeft geleefd. Dat trok de aandacht. De oorlog tussen de activisten en de houthakkers is nu voorbij. Maar de houtindustrie blijft kappen. Ze zeggen nu wel dat ze geen volwassen bomen meer kappen. Maar dat kunnen ze ook niet bijna niet meer. Die zijn al bijna allemaal verdwenen."

Zeven bewoners en gebruikers van het woud doen hun verhaal in Behind the redwood curtain: van houthakkers, wetenschappers en activisten tot de Yurok, een indianenvolk. "In mijn ogen is niemand de boeman en niemand de held. De houthakkers bijvoorbeeld hebben het woud verwoest, maar gaandeweg groeide mijn sympathie voor hen. Zij houden ook van het woud. Ze willen het behouden. Ook hun leven draait rond de bomen. Soms was ik een tussenfiguur die de dialoog op gang trok. Dan confronteerde ik de houthakkers met wat de activisten denken. Activistenfilms zijn er met hopen, maar daar kijken de houthakkers niet naar. De activisten verleenden hun medewerking aan de documentaire omdat ze wisten dat ze hun argumenten en motivatie konden voorleggen aan de tegenstander."

Maar het zou verkeerd zijn om alleen op die twee groepen te focussen. "Een hele hoop indianen leeft teruggetrokken in een klein gebied in het woud. Hun visie op het woud staat boven het conflict. Het woud is er 'since time immemorial'. Ook de visie van de wetenschappers lijkt me belangrijk. Zij zouden wel eens veel kunnen bijdragen tot de toekomst van het woud."

zalen: Aventure