Film: Habemus Papam

Habemus Papam? Helaas wel, ja. Joseph Aloisius Ratzinger is de naam. Habemus artem cinematicam? Helaas niet, nee. Wat Nanni Moretti met deze film precies wil bereiken, is ondoorgrondelijk.

Het begint nochtans heel goed. Moretti gebruikt archiefbeelden van de massa die om de dood van paus Johannes Paulus II treurt. Lang blijf je niet in de waan met een bijtende satire of kritisch drama over de figuur van de paus te maken te hebben.

In een nagebouwd Vaticaan doen een honderdtal bejaarde acteurs alsof ze kardinaal zijn en in conclaaf een nieuwe paus moeten aanduiden. Met andere woorden: de film is pure fictie en mist de link met de geschiedenis die van The Queen, The King's speech of Frost/Nixon boeiend drama maakte.

De keuze van de kardinalen valt op backbencher Melville. Gods plaatsvervanger op aarde zijn schrikt de arme drommel af. Hoe zou u zelf zijn? Een psychiater (Moretti zelf) wordt er in allerijl bijgehaald, maar die kan niet verhinderen dat de paus op de loop gaat nog voor hij het volk gezegend heeft.

Dat je niet in slaap valt, is de verdienste van de 85-jarige Michel Piccoli. Zijn vertolking van de verwarde, ongeschikte en o zo menselijke paus, slaat de nagel op de kop. Best wel grappig is het volleybaltoernooi dat de kardinalen spelen tijdens het wachten op de terugkeer van hun chef. Veel meer valt er niet te beleven.

zalen: Arenberg, UGC Gulden Vlies