Film: Howl

Ook de figuur spreekt tot de verbeelding. Met William S. Burroughs, Jack Kerouac en Neal Cassady creëerde hij de mythe van de beatgeneration. De Vietnam-oorlog kon niet op zijn begrip rekenen, geestverruimende middelen wel.

De biopic lijkt in goede handen. Regisseurs Epstein en Friedman maakten eerder met The celluloid closet een geprezen documentaire over Hollywood en homofilie. James Franco (Spider-man, 127 hours) doet alsof hij Ginsberg in persoon is.

Toch neemt de film geen hoge vlucht. De meerwaarde van de complexe structuur is onduidelijk. We zien een jonge, onzekere Ginsberg zijn baanbrekende gedicht 'Howl' voordragen in een café in San Francisco. Vervolgens zappen we naar het proces dat de uitgever van 'Howl' aangesmeerd kreeg wegens vermeende obsceniteit. Die scènes zijn historisch correct maar saai. Dan maar de oude dichter op zijn leven laten terugblikken door hem voor de microfoon van een journalist te plaatsen. Het idee om het titelgedicht uit te beelden in een animatiefilm ten slotte had nooit mogen worden uitgewerkt. Het gedicht is duizend keer beter dan de film.

zalen: Arenberg