Filmbaron Nabil Ben Yadir zet tanden in politieke thriller

Het grote succes van Les Barons maakte in 2009 een bekende Brusselaar van Nabil Ben Yadir. Dezer dagen rondt de filmregisseur de opnames af van een politieke thriller met Peter Van Den Begin als politiecommissaris die opkomt voor een extreemrechtse partij. “Johan Demol was géén inspiratiebron. Dat zou te veel eer zijn.”

“Open je ogen! Kijk in de camera! Lach! Verkramp! Sluit de ogen! Wijs naar de camera! Armen gekruist!” Kordaat regisseert Nabil Ben Yadir Peter Van Den Begin. Als was de bekende Antwerpse acteur een marionet. Niet één keer maar een hele namiddag lang. “Open je ogen! Kijk in de camera! Lach! Verkramp! Armen gekruist!” We bevinden ons in een studio van tv-zender RTL tijdens een van de laatste draaidagen van de nieuwe film van Ben Yadir: Dode Hoek. De bioscooprelease van deze politieke actiethriller is voorzien voor eind januari 2017. Van Den Begin speelt Jan Verbeeck: een populaire, hardvochtige commissaris van de Antwerpse drugsbrigade die vlak voor de verkiezingen aansluit bij een extreemrechtse partij. Tijdens een decorwissel geeft Ben Yadir tekst en uitleg.

Heb je Jan Verbeeck gebaseerd op Johan Demol, de commissaris van Schaarbeek die in de jaren 1990 zwoer bij een harde aanpak en tijdens de gewestverkiezingen van 1999 de lijsttrekker van het Vlaams Blok was?
Nabil Ben Yadir: Johan Demol was géén inspiratiebron. Dat zou te veel eer zijn. Misschien als ik ooit een horrorfilm maak. (lacht) Johan Demol was niet de enige commissaris die zo’n stoot heeft uitgehaald. Vlaamse partijen toveren wel vaker een wit konijn uit hun hoed. Die waren niet altijd even intelligent. Eens hun politieke opportuniteit voorbij gewaaid was, kregen ze het vaak moeilijk. Kijk maar naar de Vlaamse judoka’s die in de politiek gestapt zijn. Het verschil met mijn commissaris is dat Jan Verbeeck zeer sluw is. De politiek gebruikt hem, maar hij ook de politiek.

Dode Hoek wordt voor alle duidelijkheid geen politiek drama.
Nabil Ben Yadir: Zeker niet. Het is een thriller. De politiek is het voorwendsel om een heel duister Zero Tolerance-personage op te voeren. Ik hoop dat de kijker zich in het begin vol afschuw afvraagt of dat de held is die hij twee uur lang moet volgen.

Kon je je na de aanslagen van 22 maart nog concentreren op de filmopnames?
Nabil Ben Yadir: Ik heb me moeten dwingen om me op de filmopnames te concentreren. 22 maart was hallucinant. Er is een voor en na 22 maart. Mijn vrienden zijn allemaal buschauffeur of metrobestuurder. Mijn broer werkt bij de MIVB. Ik ben opgegroeid in Molenbeek. Ik weet over wie het gaat. Dat is zeer bizar.
Brussel is gemarteld en verkracht. Maalbeek… Weet je dat ik de metro nog altijd niet genomen heb? Ik wil niet dat mijn moeder de metro nog neemt. Ik betaal haar voorlopig taxi’s. Ik heb schrik. Een schrik die ik nooit eerder gekend heb.
Zoals iedereen voelde ik me eerst onmachtig en nutteloos. Op zo’n moment is het cruciaal dat je weet waarom je leeft en - in mijn geval - waarom je die film wil maken. De volgende maanden zullen de populisten opstaan. Dat is niet tegen te houden. De mensen hebben nood aan een radicale dialoog. Ze willen gerust gesteld worden. De Jan Verbeecken dezer wereld gaan daar op inspelen. Dat is gevaarlijk.
Belgen hebben zich altijd overal weten uit te redden. Telkens werd een compromis gevonden. Gaat dat nu ook gebeuren? Ik weet het niet. Er gaat veel, héél veel liefde nodig zijn om hier uit te geraken. Ik hoop dat niemand vergeet dat iedereen de metro neemt. Blank, zwart en alles daartussen in.

Je was zo fier dat Molenbeek dankzij Les Barons eens op de cultuurpagina’s stond in plaats van op de nieuws- en opiniepagina’s.
Nabil Ben Yadir: Ik heb daar zo voor gevochten… en nu staat Molenbeek op de pagina’s met de overlijdensberichten en op de nieuwpagina’s van alle grote kranten in de wereld. Ik heb géén antwoorden. Maar ik weet wat ik wil doen. Het is mijn taak nu om Molenbeek opnieuw op de culturele pagina’s te krijgen. Ik wil opkomen voor Molenbeek en er opnieuw een film draaien. Iets echt. Vragen over terrorisme kunnen we niet ontlopen. Misschien wel Les Baronnes. Want niet de vaders maar de moeders zijn de oplossing.
Daarnaast zoek ik mecenassen om een filmschool op te richten voor de jongeren van Molenbeek. Zoals Luc Besson in Parijs gedaan heeft. Ik vraag alle grote regisseurs om workshops te geven. Molenbeek moet rechtkrabbelen.