Eind augustus verloor de Vlaamse film een van zijn kleurrijkste smaakmakers: Robbe De Hert. Klassieker De Witte van Sichem is een van de vijf films die Cinematek bij wijze van eerbetoon herneemt in Flagey.
Een jonge Robbe De Hert in 1973 op de set van zijn debuutfilm Camera sutra, of de bleekgezichten.
Flagey eert Robbe De Hert
De Vlaamse film is geen fenomeen van de 21e eeuw. Ook in de vorige eeuw werden er Vlaamse films gemaakt. Goede en slechte. Populaire en minder populaire. Geëngageerde en commerciële. Documentaires en speelfilms. In al die categorieën kom je Robbe De Hert tegen. In de krantenstukken naar aanleiding van zijn overlijden in de laatste week van augustus werd de Antwerpse filmregisseur “de eeuwige rebel van de Vlaamse cinema” genoemd, “een chaoot die jarenlang tegen windmolens vocht”, een “volksheld” en “een onuitputtelijke bron van vermaak en levende filmgeschiedenis.”
De gewoonten om iedereen “schat” te noemen, altijd en overal een handdoek te dragen en zich in cassant Antwerps uit te drukken, maakten het haast onmogelijk om zich ontmoetingen met Robbe De Hert niet te herinneren. Aan anekdotes over zijn avonturen is er geen gebrek.
Robbe De Hert was een van de mensen die er in de jaren 1970, '80 en '90 met veel koppigheid en talent voor zorgden dat de Vlaamse film bestond en soms ook gezien mocht worden.
De laatste jaren sukkelde hij met geld- en gezondheidsproblemen. Dankzij een grootschalige crowdfundingactie en de hulp van verschillende sympathisanten kon hij alsnog Hollywood aan de Schelde updaten en afwerken. Met die persoonlijke, behoorlijk Antwerps gekleurde documentaire over de geschiedenis van de Vlaamse film op basis van 200 uur interviews met wel 500 getuigen, is hij jarenlang in de weer geweest.
Voor zijn laatste speelfilm, de Willem Elsschot-verfilming Lijmen/Het been, moeten we al twintig jaar terug in de tijd. Tot zijn grote ongenoegen kreeg hij daarna geen speelfilm meer van de grond. Aan een gebrek aan ideeën of goesting lag dat niet, wel aan een gebrek aan vertrouwen van mensen of fondsen met centen om in films te investeren. Het doet niets af aan zijn verdiensten. Verdiensten die veel te groot zijn om Robbe De Hert te reduceren tot wegbereider voor de regisseurs die in de 21e eeuw de Vlaamse film laten floreren. Hij was een van de mensen die er in de jaren 1970, '80 en '90 met gezond veel wilskracht, koppigheid en talent voor zorgden dat de Vlaamse film bestond en soms ook gezien mocht worden.
Dankzij het succes van De Witte van Sichem raakte De Hert bekend bij een ruim publiek.
Van 23 tot 26 september brengt Cinematek in Flagey een hommage door vijf films te hernemen van de Antwerpenaar, die lid was van het bestuur van het filmarchief. Daartoe behoort uiteraard zijn klassieker uit 1980 die nog steeds regelmatig op televisie wordt vertoond: De Witte van Sichem. Met die verfilming van het geliefde boek van Ernest Claes over de schelmenstreken van een wittekop brak De Hert na een hele reeks kritische, geëngageerde documentaires door bij het grote publiek. In goede aarde viel ook Blueberry Hill (1989), gebaseerd op zijn niet zo vrolijke herinneringen aan een veel te autoritaire katholieke vakschool in Borgerhout.
Wat oudere mensen die de beide geslaagde publieksfilms al meermaals gezien hebben, kunnen voorrang geven aan Camera sutra, of de bleekgezichten uit 1973. Na een schets van de Belgische economische en politieke situatie verhaalt De Herts langspeelfilmdebuut over jonge revolutionairen die rebelleren tegen het systeem. De Hert had een hart.
Lees meer over: Film
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.