Four Lions

Dat men verwoed probeert te achterhalen wat al die zelfmoordterroristen drijft, ik mag het hopen. Maar o wat doet het deugd er nog eens aan herinnerd te worden hoe idioot het is jezelf op te blazen. In het allesbehalve politiek correcte Four Lions volgen we vijf Britten die met hart en ziel een bijdrage willen leveren aan de jihad.

Over het hoe en het waar kunnen ze eindeloos kibbelen. "Bomb the mosque! Radicalize the moderate! Bring it all on!" stelt de opvliegende Barry voor. Omar voelt meer voor een aanslag tijdens de marathon van Londen. Fessal tracht kraaien op te leiden tot vliegende bommen. Nieuwkomer Hassan blinkt vooral uit in rijmelarij die voor rap moet doorgaan. Waj is te dom om te helpen donderen. Genadeloos wordt de spot gedreven met de vijf malloten die uitkijken naar het martelaarschap. Raketten worden de verkeerde kant op gevuurd, simkaarten worden ingeslikt en experimenten gaan de mist in.

Maar wat Four Lions vooral dodelijk grappig maakt, is het spervuur van doldwaze en geestige dialogen die de acteurs uitwisselen met de timing en het sérieux van de ware komiek. Bijvoorbeeld: "You're worse than that special trained rapist they use in Guantánamo" en "We've got women talking back, people playing stringed instruments: it's the end of days." Van finesse moet deze zwarte komedie het niet hebben. Maar grappig is grappig.