Het Brussels Film Festival in tien films

Het Brussels Film Festival heette vroeger het Europees Filmfestival van Brussel. Europa mag uit de titel gewipt zijn, het festival blijft de Europese film vieren met een geestdrift die Euro-sceptici pijn doet aan de ogen.

De geschiedenis van het festival is er een van koerswijzigingen, locatiewissels en metamorfoses. Meer dan eens leek het einde nabij. Telkens verrees Brussel als een feniks uit zijn as.

Tien films die deze versie typeren.

1. Pourquoi tu pleures?

Brussel opent met de Franse komedie die in Cannes de Semaine de la Critique afsloot. Ene Arnaud staat op trouwen en het wordt hem zwart voor de ogen. Bovenop koudwatervrees kampt hij met de vragen van zijn aanstaande, een hysterische zus, een moeder die veel plaats inneemt, een beginnende romance en een vreemde schoonfamilie. De rol van geplaagde bruidegom is voor Benjamin Biolay, een Franse zanger en tekstschrijver die zo goed is dat je extra lessen Fransen zou nemen om zijn chansons toch maar te kunnen verstaan. Biolay komt naar Brussel. Ivan Corbisier, sinds vorig jaar festivaldirecteur, wil het festival een injectie glamour geven door gasten met naam en faam uit te nodigen.

2. Parked

Zeg niet dat u Colm Meaney niet kent. Meaney is de eerste Ier in de ruimte. Ten minste dat grappen de Engelsen graag. In Star Trek: deep space nine speelde deze in Dublin geboren acteur zeven jaar lang Chief Engineer O'Brien. Niet-Trekkies zagen hem in in blockbusters als Con Air, of Die Hard 2 en in de succulente Roddy Doyle-trilogie: The commitments, The snapper en The van. In het Iers-Finse Parked speelt Meaney een doodnormale man die noodgedwongen in zijn auto woont. De immer positieve drugsverslaafde Cathal, stimuleert hem om het heft weer in handen te nemen. Cathal zelf lijkt voor zijn ondergang te kiezen. De Ierse regisseur Darragh Byrne verdiende zijn sporen met tv-documentaires. Parked is een van de elf films uit de officiële competitie.

3. Nothing's all bad

In de vakpers lezen we heel positieve zaken over het Deense Nothing's all bad. Een oudere dame is niet zo preuts als ze er uitziet. Haar dochter voelt zich onaantrekkelijk na een borstamputatie. De jonge Jonas vindt zichzelf dan weer zo knap dat hij denkt met zijn lichaam geld te kunnen verdienen. En dan loopt er ook nog eens een exhibitionist rond. U raadt het al, de film gaat over seksualiteit, eenzaamheid en de nood aan intimiteit. Geen gemakkelijk onderwerp. Als debutant komt regisseur Mikkel Munch-Fals in aanmerking voor de White Iris Award. Brussel heeft een traditie in het steunen van beginnende regisseurs. Van 2003 tot 2009 kwamen zelfs enkel eerste of tweede films in aanmerking voor een selectie.

4. Crazy Cinematographe

U weet het of niet maar de Zevende Kunst is begonnen als circusattractie. Naar de tijd dat film op dezelfde hoogte stond als de waarzegster, de vrouw met baard en de sterkste man ter wereld verwijst de Crazy Cinematographe. In een circustent die is overgewaaid uit de Belle Epoque zullen net zoals vroeger stomme films vertoond worden, begeleid door pianist, bruiteur en verteller. Verwacht u aan Crazy Pot-Pourri, Comedy & Burlesque, The Cabinet of the Bizarre, Magical Mystery Tour, The Sex Lives of Our Grandparents. De erotische kortfilms worden enkel 's avonds vertoond.

5. Mr Nice

Zes film gaan in Brussel in avant première. Een leuke zomerfilm is Mr Nice. Dat kan je niet afleiden uit de korte inhoud. Een Oxford-alumni uit Wales raakt verslingerd aan marihuana en aan de handel er in. De vriendelijkheid zelve en hoogst intelligent slaagt deze dandy er in internationaal gouden zaken te doen. Het personage van Rhys Ifans houdt de CIA, de MI6, de IRA en Pakistaanse telers aan de praat alsof het niets is en heeft nog tijd over voor een familieleven met vrouw en kind. Geloofwaardig is het verhaal niet, alleen is het wel min of meer waar gebeurd. Mr Nice is gebaseerd op de autobiografie van Howard Marks.

6. Badpakje 46

Op het voorbije filmfestival van Cannes ging het zilver in de categorie kortfilms naar de pas afgestudeerde Vlaming Wannes Destoop. Zijn Badpakje 46 is een visueel sterk portret van een dik meisje dat dringend geld nodig heeft voor een nieuwe zwembril. Nog meer jonge Belgen mochten in Cannes hun kortfilm aan de wereld laten zien: Pieter Dirkx met Bento Monogatari en Valéry Rosier met Dimanches, een valse documentaire over de manier waarop de Belg zijn zondagen slijt. Het zijn drie favorieten in de competitie voor Belgische kortfilms die het festival organiseert.

7. Medicine for melancholy

Niet zo'n bekende maar een best wel interessante tv-zender is Sundance Channel. Abonnees van Telenet en Numericable moeten er maar eens naar zoeken. Sundance Channel stelt op het festival vier 'nieuwe sterke, tot nadenken stemmende' films voor. The imperialists are still alive is daar één van. Als succesvol visueel kunstenaar leidt Asya in post-9/11 Manhattan een hip en stijlvol leven terwijl ze op de televisie zorgvuldig de situatie in het Midden-Oosten opvolgt. Asya meent dat de CIA haar jeugdvriend ontvoerd heeft. Die complot-theorie vindt haar vriend, een sexy Mexicaanse doctoraatsstudent, maar niks.

8. Late Bloomers

Het panorama-luik van het festival bestaat uit elf films uit alle uithoeken van Europa. Een Franse, Engelse, Belgische coproductie is Late bloomers van Julie Gavras. De dochter van Constantin Costa-Gavras regisseerde Isabella Rossellini (Blue velvet) en William Hurt (Kiss of the spider woman). Ze spelen een koppel dat heel verschillend reageert op de kaap van de zestig. Mary bereidt zich voor op de oude dag door bijvoorbeeld een praktisch opstapje voor het bad te kopen. Dat maakt Adam woedend. Hij probeert eeuwig jong te zijn.

9. Io sono l'amore

Als u het mij vraagt is Tilda Swinton een van de beste actrice van het moment. En als u het mij niet vraagt ook. De Schotse schitter in Io sono l'amore van Visconti-bewonderaar Luca Guadagnino als Russische echtgenote van een Italiaanse aristocraat die staat te poppelen om het familiebedrijf van zijn vader over te nemen. Een passionele affaire met een bevlogen kok doet haar beseffen dat buiten de villa de zon schijnt en het leven bruist. Io sono l'amore is een van de films die gratis in openlucht vertoond worden op het Heilig Kruisplein naast het Flageygebouw. De vertoningen zijn meestal bijzonder gezellig. Vorig jaar kwam er meer dan 20.000 man op af.

10. Tindersticks

Flagey is het kloppend hart van het festival. Maar dit jaar doet ook Bozar mee. Een deel van het programma wordt er hernomen en de prestigieuze Henri Le Boeuf-zaal is het decor voor wat een van de hoogtepunten moet worden van het festival: een concert van de Tindersticks. Niet zomaar een concert. De Engelse band van Weemoed en Melancholie zal live de soundtracks spelen die het de voorbije jaren componeerde voor de films van de Franse Claire Denis. De rollen zijn dit keer omgedraaid: de muziek wordt op het grote scherm begeleid door de bijbehorende beelden uit films als Vendredi soir of 35 rhums.

Locaties:
* Flagey, Heilig Kruisplein, Elsene, 02-641.10.10
* Paleis voor Schone Kunsten, Ravensteinstraat 23, Brussel

Tickets:
* films: 6,5 / 7,5 euro
* Tindersticks: 25 / 35 euro