Le Quattro Volte

De intimiteit van een geit? Om die te ervaren moet je naar een unieke film van Michelangelo Frammartino. Hij observeerde met het oog van een schilder en de gevoeligheid van een poëet een verlaten dorp in Calabrië waar niemand nog naar omkijkt. Zelfs de tijd niet.

De Italiaanse regisseur laat je door de ogen van een stervende herder naar slakken kijken die ontsnappen uit een overvolle kom op de keukentafel. Ze zijn te snel voor de oude man. Na zijn dood leven we mee met een pasgeboren geit die de wereld al spelend ontdekt. In het vierde hoofdstuk blijkt zelfs een boom een geschikt personage om het verhaal van de streek te doen. Hij wordt geveld, gevierd, verzaagd en in het laatste en vierde getijde verrookt tot kolen volgens een procedé dat meer weg heeft van een prachtig, eeuwenoud ritueel dan van een economische activiteit.

Woorden komen er niet aan te pas, het gemekker van de geiten klinkt aanvankelijk als een kwelling en een halfuur later als een concerto. Narratieve ontwikkelingen zijn beperkt. Maar dat geeft niet. Zowel bucolische taferelen als onversneden slapstick brengen je in een permanente staat van verwondering voor het leven in al zijn micro- en macroscopische vormen en veelkleurige verschijningen zoals het zich aandient in die streek in Calabrië. Dat is genieten.