Légitime défense

De titel doet een 'revenge thriller' vermoeden, maar regisseur Pierre Lacan liet zich voor Légitime défense eerder door de film noir inspireren. De film gaat namelijk over een brave jongen die zijn onschuld verliest, die zal moeten bewijzen dat hij een man is, dat hij de trekker durft over te halen.

Benoît is fotograaf en pas vader geworden. De naïeveling weet niet waar hij het heeft wanneer zijn vader in mysterieuze omstandigheden verdwijnt en hij neus tegen neus komt te staan met een bende meedogenloze schurken onder leiding van Olivier Gourmet. Zijn gezin is in gevaar. Lacan gooit er nog wat meer psychologie tegenaan: brave Benoît leert de duistere kant kennen van zijn vader, een ex-flik die zich met ongure zaakjes bezighoudt en naast de pot durft te pissen.

Het personage reageert keer op keer precies zoals je verwacht. Nooit zien we hem echt twijfelen of bang zijn. En bijna nooit bibbert de toeschouwer in zijn plaats. Een vreemde gelatenheid zuigt de spanning nog meer weg. Het lijkt alsof men er zich voor de opnames al bij neergelegd had dat het niet mogelijk zou zijn om te verrassen. De enige die zich lijkt te amuseren is veteraan Claude Brasseur. Een beetje meer ambitie had best gemogen. De keuze voor een ernstige toon en een grimmig realisme valt te verdedigen, maar het enige wat we ons volgend jaar van deze vlakke film gaan herinneren is een onbedoeld hilarisch moment in volle finale