Los viajes del viento

Dat een accordeon een duivels instrument is waarmee je een zaal in lichterlaaie zet, weten de fans van Jacques Brel of Jaune Toujours maar al te goed. De Colombiaanse speelfilm Los viajes del viento speelt ook in op de magie van de accordeon.

Een zinderend accordeonduel is een hoogtepunt van deze muzikale roadmovie die een Colombia laat zien dat de niet-wereldreizigers en de niet-cocaïnetrafikanten onder ons verrassend mooi zullen vinden. In overdachte breeldbeeldcomposities komen de karaktervolle, weidse landschappen en de kleurenrijkdom van de natuurpracht tot hun recht. Het trage verteltempo heb je erbij te nemen, net als een handvol clichés van de roadmovie zoals de bizarre ontmoeting en de moraal dat de reis belangrijker is dan de bestemming.

Regisseur en scenarist Ciro Guerra maakt handig gebruik van folklore, bijgeloof en datgene wat we na Gabriel García Márquez magisch realisme zijn gaan noemen. Er is dus best wel een verhaal. Ignacio wil afscheid nemen van zijn droevige, eenzame bestaan als juglar of rondtrekkende accordeonist maar moet vrijwel meteen zijn vrouw begraven. Verbitterd reist hij naar de andere kant van het land om zijn accordeon terug te geven aan de oorspronkelijke eigenaar. Het instrument zou duivels zijn en de speler veroordelen tot een zwerversbestaan. Hij krijgt het gezelschap van Fermin, een jongen die juist nog droomt van een leven als reizende muzikant.