Middellandse Zee overspoelt Botanique met filmfestival

Zon, olijven, heerlijke kruiden en zoete vakantieherinneringen staan hoger in de ranglijst van termen die we associëren met mediterraan dan film. Toch wordt er heel wat gefilmd in de landen die de Middellandse Zee delen. Het tweejaarlijks Festival du Cinéma Méditerranéen zet die films in het... zonnetje.

De toeschouwers overtuigen dat de mediterrane film vaak meer plezier, emotie en vreugde verschaft dan films met een groot budget. De uitwisseling tussen Noord en Zuid bevorderen, de multiculturele rijkdom van Brussel weerspiegelen en aansturen op ontmoetingen tussen populaties van diverse origine. De doelstellingen van het in 1989 gestarte Festival du Cinéma Méditerranéen zijn vaag maar de uitwerking is dat niet.

De Botanique krijgt een mediterrane makeover. De Witloof Bar wordt Club Méditerranéo. Een heuse soek, concerten en feestjes moeten voor sfeer zorgen. En zoals op elk festival met ambitie ontbreekt het niet aan debatten en gasten (Lubna Azabal, Nabil Ayouch, Faouzi Bensaïdi) die open staan voor een ontmoeting met het publiek. Bovenal biedt het festival de gelegenheid om zeventig films te ontdekken.

Inspiratie in bomaanslagen
Het festival opent (in Bozar) met Magnifica presenza, een bovennatuurlijke komedie van Ferzan Ozpetek die naam maakte met Hammam, Mine vaganti en La finestra di Fronte. De naar Italië verkaste Turk vertelt over een jonge Siciliaan in Rome. 's Nachts bakt hij croissants, overdag holt hij van casting naar casting omdat hij graag acteur zou worden. Zijn woning moet hij delen met een in 1943 overleden theatertroep. Vooral in de internationale competitie vinden we een paar films terug die dubbel en dik de moeite zijn. Nabil Ayouch - zijn Ali Zaoua staat in ons geheugen gegrift - liet zich voor Les chevaux de Dieu inspireren door de bomaanslagen die Casablanca in 2003 opschrikten en portretteert een aantal deugnieten uit de sloppenwijk Sidi Moumen die door radicale islamisten opgevangen worden.

Le repenti legt eveneens de vinger op de wonde. De jonge jihadist Rachid profiteert van de nationale amnestiemaatregelen om zijn wapen af te geven en terug te keren naar zijn dorp. Maar de de wet kan het verleden niet uitwissen en het geweld is nog niet ten einde. Volgens vakblad Variety levert regisseur Merzak Allouache niet alleen zijn beste film van de voorbije tien jaar af maar wellicht de best van de 36 jaar dat hij in het vak zit. Dat is een boude bewering. Met Bab El-Oued City en Salut Coussin (met ene Gad Elmaleh in de hoofdrol) heeft Allouache al mooie dingen laten zien.

Oorlogswonden
Extremisme en oorlogswonden die maar niet genezen is ook het onderwerp dat Aida Begic aansnijdt in Djeca of Children of Sarajevo. Ook dat is een film waar je alles behalve vrolijk van wordt maar die zich niet laat negeren. Probeerde de Bosnische Aida Begic in haar debuut Snow nog de overlevenden van Sarajevo te troosten, in Djeca is de hoop op een beter leven vervlogen. De jonge Rahima klampt zich vast aan haar geloof en trotseert de kritiek op de hoofddoek die ze terug beginnen dragen is. De sociale diensten dreigen haar jongere broer Nedim bij haar weg te halen. Nedim is al wat ze nog heeft. In Cannes won de film de speciale Juryprijs in de sectie 'Un Certain Regard'.

Als u belooft dat u ons op ons woord gelooft dat er ook heel wat zonnigere films op het menu staan, tippen we nog een vierde fijnzinnige, vlijmscherpe film. In Kuma van Michael Haneke-leerling Umut Dag moet de negentienjarige Koerdische bruid Ayse de bergen verlaten om bij haar man en zijn familie in Wenen te wonen. Daar blijkt ze de tweede vrouw te moeten zijn van de pater familias op aansturen van de doodzieke eerste vrouw. De verwesterde dochters vinden dat onzinnig.

02-800.80.04, info@cinemamed.be, www.cinemamed.be