No et moi

Tussen No et moi en mij is er eerder sprake van waardering dan grote liefde. Ik mis wat korrel. Het verhaal is me te zichtbaar het resultaat van de fantasie en het metier van een schrijver. Of schrijfster.

De film is gebaseerd op een veelgelezen roman van Delphine De Vigan. Ik geloofde nooit helemaal in de vriendschap tussen de hoogbegaafde, eenzame, 13-jarige Lou en de vuilgebekte, aan de stadsjungle overgeleverde No. Laat staan dat Lou haar ongelukkige ouders en vriend-in-wording kan overtuigen om de dakloze vriendin in huis te nemen.

Maar zodra je je neerlegt bij het artificiële karakter dat versterkt wordt door de literaire voice-over en de geanimeerde interludiums, ontspint zich wél een mooi, teder en warm maar nooit onnozel verhaal. Het gaat over solidariteit, vriendschap, jong en utopisch zijn en onze behoefte aan het geven en krijgen van affectie, en er wordt niet met het sentiment gemorst.

Wat Je l'aimais al deed vermoeden, wordt bevestigd: actice Zabou Breitman laat zich ook als regisseur voorstaan op vakmanschap. Samen met haar jonge acteurs leeft ze oprecht en met een grote gevoeligheid mee met de personages. Zo ontstaan meerdere aangrijpende momenten. Het contrast tussen de fraai geschetste jeugdigheid van No, Lou, vriend Lucas en de hardheid van het leven wordt niet brutaal uitgespeeld. Maar het is ook niet zo dat de ernstige problemen op het einde gemakzuchtig onder de mat geveegd worden. Dus best wel een goeie film.