Pink Screens: de donkere zijde van roze

Voor de zevende keer vindt in Cinema Nova 'Pink Screens' plaats, het Brusselse filmfestival dat "tien dagen aantoont dat heterosexualiteit niet zo evident is". Naast een rijke selectie van films en kortere audiovisuele werken staan ook debat en feestjes op het programma.

In 2008 vaart Pink Screens onder de vlag 'Dark Side of the Queer'. Met die titel willen de organisatoren van Genres d'à côté het accent leggen op de sombere zijde van transseksuelen, homo's en lesbiennes: de moordenaars, manipulatoren, fraudeurs of bloedzuigers. Een aantal films gaat daarop in, en op verschillende manieren.

In de openingsfilm van het festival, Juan Flahns zwarte komedie Chuecatown (2007) staat Chueca centraal, een centraal gelegen wijk in Madrid waar heel wat gay en lesbo-fasciliteiten voorhanden zijn. De immobiliënagent Víctor (Pablo Puyol) wil kost wat kost van het district de hipste wijk van de stad maken. Vooral oudjes moeten er aan geloven. De man wil erg ver gaan om zijn plannen te doen slagen - ook moord behoort tot de opties. Zijn voornemens worden gedwarsboomd door het homokoppel Leo (Pepón Nieto) en Rey (Carlos Fuentes, niet te verwarren met de gelijknamige Mexicaanse schrijver) die niet enkel de gentrificatie van de buurt beu zijn, maar ook nog voorstellen dat Reys moeder in hun blok komt wonen, het gebouw waar Victor zijn zinnen op zette. Het best amusante maar een beetje onnozele Chuecatown is gebaseerd op cartoons. Daarom mag het niet verwonderlijk zijn dat een groot deel van de film, het verhaal enzoverder compleet over the top gaat.

Freud
Eveneens er over en donker, maar van een geheel andere snit is Sabaku (2000), een al wat oudere middellange film van de Japanner Ko Kajino. Vertaald als 'geketend' neigt de film naar het pornografische, daarbij breeduit sadisme en foltertechnieken explorerend. Voor wie het Freudiaanse aspect in horror-rommel als Saw mist: Sabaku gaat terug op verborgen verlangens en verdrongen lusten, verwijzend naar een vader-zoon stramien.

Meer verholen gevoelens komen tot uiting in het Amerikaanse Dream Boy (James Bolton, 2008), een vrij klassieke coming out movie die zich voluit in clichés wentelt maar bij vlagen weet te ontroeren. Het is de kroniek van de relatie tussen twee homoteenagers in het landelijke zuiden van de Verenigde Naties in het midden van de jaren 70. De twee worstelen niet enkel met hun eigen identiteit, maar vooral met de rednecks rond zich voor wie ze hun relatie verborgen moeten houden.

Tango
We hebben hoge verwachtingen van Isaac Juliens Derek (Groot-Brittannië, 2008), een portret van de in 1994 aan AIDS overleden allroundkunstenaar, activist en filmmaker Derek Jarman. Julien, zelf audiovisueel kunstenaar en cineast, werkte nauw samen met Tilda Swinton, de vaste artieste van de schier overleden regisseur. Naar verluidt resulteert dat in een ongewone, creatieve documentaire, een film waarin we - zo zeggen de regisseurs "Derek weer ontmoeten".

Naast langspeelfilms biedt 'Pink Screens' feest en debat. Vooral de moeite zijn de (los thematische) kortfilmprogramma's. Zo bundelt 'Filles rêvées, garçons manqués' negen recente korte prenten over de vrouwenliefde, een selectie die verschillende continenten overspant. In het Noorse The première (Margret Bergheim, 2007) ontdekt een vrouw van rijpere leeftijd de liefde van haar leven, terwijl het contemplatieve Night Star (Zuid-Afrika, Kekeletso Khena, 2007) ingaat op de problemen van twee Zoeloevrouwen in hun menstruatieperiode en het Taiwanese S/He (Gina Pei Chi Chen, 2007) de perikelen verhaalt van een tienermeisje die zich graag als jongen kleedt en gedraagt.

Het kortfilmprogramma 'From North With Love' is geografisch duidelijk omlijnd: alle werken komen uit Scandinavië. We willen het erg geestige en qua animatie best meesterlijke Tango Finlandia (Hannu Lajunen, Tomi Riionheimo, 2007) tippen: een dansavond in een lokale bar die uitmondt in een creatieve actiefilm.

:: Pink Screens
wanneer: 23 oktober > 1 november 2008
waar: Cinema Nova, Arenbergstraat 3, 1000 Brussel
inkom: € 5/3