Plastic planet

Damn, blijkbaar moet ook plastic ons zorgen baren. Het is een wondermateriaal (sterk, licht, goedkoop), maar we produceren er astronomische hoeveelheden van en dat leidt tot enorme afvalbergen en zwaar vervuilde oceanen.

De plasticlobby slaagt er bovendien in om een deftige regulering van de industrie tegen te houden. Plasticfabrikanten zijn bijvoorbeeld niet verplicht om de samenstelling van hun kunststof bekend te maken. Met als gevolg dat er rommel op de markt te vinden is die een gevaar vormt voor de gezondheid.

Plastic planet slaagt met glans als het er alleen maar op aan komt om de toeschouwer te doen nadenken en als het doel de middelen heiligt. Maar is dat zo? Werner Boote verzamelde indrukwekkend veel informatie en reisde de wereld rond. Vervolgens besefte de Oostenrijkse documentairemaker dat de toeschouwer wel eens snel zou kunnen afhaken als het te lang over phthalaten gaat en over de invloed van bisfenol A op de hormonen. Dat probeert Boote op te vangen door zichzelf op te voeren als sympathieke loebas met een queeste. Hij leutert over zijn opa die carrière maakte in de plastic, vraagt een vrouw hoe borsten vol plastic voelen, en dringt Michael Moore-gewijs binnen in Chinese fabrieken of achtervolgt bobo's op beurzen. Dat is leuk, maar de kern van de zaak raakt daardoor hopeloos ondergesneeuwd.