In purgatorio

Voor Franco is het uitgesloten dat er niets komt na de dood. “Ons bestaan zou niets zijn. Alsof we niet bestaan hebben,” argumenteert hij. Sergio weet dat het vagevuur een antichambre is. Je verblijft er terwijl men je dossier inkijkt. Daarna wacht de hemel of de hel.

Sergio en Franco zijn twee mannen die Giovanni Cioni tegen het lijf liep terwijl hij door Napels zwierf met het oog op een documentaire over de diep verankerde dodencultus. Hij neemt ons mee naar crypten, catacomben, kerkhoven, kerkhoven voor ongedoopte kinderen, hypogea, grafkelders en kerken die Chiesa di Santa Maria delle Anime del Purgatorio ad Arco heten. De kerk van de Heilige Maria van de zielen van het vagevuur. We zien stapels doodshoofden, bijvoorbeeld van de ongelukkigen die in 1652 stierven aan de pest. De Napolitanen koesteren ze: verzorgen de schedels, schrijven er met potlood een naam op, geven bloemen.

Er wordt ook flink wat gesjacherd. Of 'De Kapitein' niet kan voorkomen dat zoonlief naar het leger moet? Een vrouw vraagt huilend een faveur voor haar dochter met hypertensie. Langs alle kanten komen verhalen op je af die doden weer levend maken, namen geven aan onbekenden. Cioni sleurt er geen geleerde hoofden bij die het bijgeloof en de merkwaardige riten kaderen. Hij vertrouwt op zijn gevoel. En op Sergio en Franco. Sommige uitspraken en suggesties smeken om een repliek die niet komt. Maar de close-ups van het spinrag op de doodshoofden branden zich op het netvlies.

14/4, 20.00, FLAGEY (avt-pr. in aanwezigheid van Giovanni Cioni)