Rabbit hole

Nicole Kidman hield een nominatie voor beste actrice over aan deze verfilming van een bekroond toneelstuk van David Lindsay-Abaire, geen Oscar. Rabbit hole wordt in Amerika geroemd om de intelligente, ingehouden uitwerking van een onderwerp dat zich makkelijk leent tot larmoyante toestanden. Het zou een evidentie moeten zijn, geen pluspunt.

Soit, Kidman en Aaron Eckhart spelen een koppel acht maanden na de dood van hun enig kind, een vierjarige zoon. Ze reageren verschillend op dezelfde onpeilbare pijn en lopen elkaar meer in de weg dan wat anders. Hij wil naar de groepstherapie. Zij kan de getuigenissen van ouders die menen dat God hun kind liet sterven omdat hij een engeltje nodig had, niet aanhoren. Geef haar ongelijk. Hij koestert herinneringen, zij probeert ze te weren. Hij vindt meer dan een luisterend oor bij de voorzitster van de groepstherapie. Zij voelt zich aangetrokken tot een jongeman die een trauma in een stripverhaal verwerkt.

De beste indruk maakt Dianne Wiest als Kidmans moeder wanneer die haar ervaring met verlies beschrijft. De pijn verdwijnt nooit; ze wordt hoogstens draaglijk en op den duur raak je er zelfs aan gehecht. Heel even dringt de film écht tot je door. Dit lijkt een voorbeeldig werkstuk, maar de keurigheid is verlammend. Er is te veel bloed uit het drama getrokken. De kleurloze tv-stijl helpt niet.