Sinds Cannes zijn prachtfilm over een ballerina die af wil van haar jongens-lichaam bekroonde met de Caméra d’Or voor beste debuut, reist regisseur Lukas Dhont met Girl de wereld rond. “Het heeft alleen maar voordelen om de twee talen van ons prachtige land te gebruiken.”
You really wanna know?” Met een vraag antwoordt Lukas Dhont op de vraag waar hij de voorbije twee weken rondhing. De jonge Belg stelde zijn debuutfilm Girl voor in Zürich, San Sebastian, Aix-en-Provence, Bordeaux, Rennes, Lyon, Parijs en Amsterdam. De maanden daarvoor waren niet minder hectisch. Sinds hij in Cannes de Caméra d’Or won en niets dan lof kreeg, mag hij Girl overal ter wereld voorstellen. Het magnifiek gefilmde, intieme verhaal gaat over Lara, een Brussels meisje dat in Antwerpen balletschool volgt en vol jeugdig ongeduld uitkijkt naar de dag dat ze verlost zal zijn van haar jongenslichaam.
Je liet je voor Girl inspireren door het verhaal van de transgender Nora Monsecour. Waarom noem je haar een persoonlijke heldin?
LUKAS DHONT: Ik kom uit een katholieke school die me enorm veel discipline heeft bijgebracht. Maar ik worstelde met mijn persoonlijkheid en met bepaalde onderdelen van mijn identiteit toen ik op mijn achttiende naar de filmschool trok. Toen las ik het verhaal van Nora Monsecour. Op 15-jarige leeftijd wist ze al wie ze was en wat ze wou worden: ballerina. Ze koos voor zichzelf en plaatste zich boven de reacties van haar omgeving. Daar zou ik op die leeftijd niet toe in staat zijn geweest. Ik vind dat heroïsch, ik heb daar ongelofelijk veel bewondering voor.
Ik heb Nora toen al gecontacteerd, maar ze zat in een moeilijke situatie. Haar verhaal is een conflictverhaal. Later hebben we elkaar écht ontmoet. Het klikte meteen. Ze zag het zitten om met mij een scenario uit te werken. Maar het is geen autobiografie. Ik wou bewust géén heroïsch filmpersonage. Lara is een menselijke figuur met talenten en gebreken, even mooi als destructief.
Je pint je film ook niet vast op de transgenderthematiek, bijna even belangrijk is de schets van de adolescentie.
DHONT: Ik wou de struggles van een jonge transpersoon tonen, maar haar zeker niet louter en alleen bekijken als een transgender. Ze is ook danseres, zus, dochter, vriendin én adolescente. Het leek me interessant om de worsteling te tonen die gepaard gaat met die leeftijd. De complexe relatie met je eigen lichaam is niet eigen aan een transgender, die is universeel. De adolescentie is een belangrijk thema van de film, en het is herkenbaar voor iedereen. Ook de harde opleiding klassieke dans is herkenbaar. Zulke aspecten halen de film uit de niche en trekken hem open naar een groot publiek.
Mij blijft Lara’s ongeduld bij. Was jij ook zo ongeduldig in de tweede helft van je tienerjaren?
DHONT: Ik was een zeer ongeduldige tiener. Dat is eigen aan de adolescentie. Sommige van de jonge transmensen die ik heb ontmoet, waren behoorlijk radicaal. Het is ook hevig, het gevoel hebben dat je vastzit in een lichaam dat jou niet toebehoort. Maar wederom: bijna iedereen voelt zich tijdens die jaren soms een vreemde in zijn of haar lichaam. Het lichaam verandert en voelt soms aan als iets wat niet van jou is. Daar zag ik een raakvlak.
Wat een geluk dat Nora balletdanseres wou worden en geen journaliste of zo. Dankzij het dansen wervelt de film.
DHONT: Sommige dingen krijg je als filmmaker in de schoot geworpen. Het dansen is de perfecte metafoor om de interne strijd van het personage aanschouwelijk te maken. Als ballerina ambieert Lara het hoogtepunt van de vrouwelijke elegantie. Dat maakt het conflict met dat lichaam nog scherper.
De dans, de repetitie, de beweging, de constante focus op het lichaam: cinematografisch biedt dat veel mogelijkheden. Maar we mochten niet in de val van een dansfilm trappen. Het fysieke van een dansvoorstelling kan in beeld helemaal verloren gaan. Denk maar aan captaties van dansvoorstellingen. Voor ons was het fysieke en het fysieke effect van dans bijna belangrijker dan het choreografische aspect. We zochten continu naar de beste manier om dat te vertalen naar film.
Cannes bekroonde de vertolking van Brusselaar Victor Polster. Wil je even abstractie maken van zijn talent als acteur en danser en praten over zijn uiterlijk?
DHONT: In onze ogen was Lara een meisje. Dus leek het een optie om ook een meisje te casten. Maar de grote antagonist in deze film is een lichaam dat niet matcht met Lara. Dat lichaam moesten we tonen. Dus konden we geen biologisch meisje casten.
Victor was veertien toen ik hem leerde kennen en… engelachtig. Zijn gezicht was magnetisch, zijn elegantie verbluffend. Het lijkt een cliché, maar Victor overstijgt het idee van jongen/meisje. Je kon hem niet goed plaatsen en dat was fijn. Nu, pas op, hij heeft een grote transformatie ondergaan om Lara te kunnen spelen. Als je hem nu ziet, herken je hem misschien niet eens. Victor is Victor, Lara is Lara.
Lara wisselt op z’n Brussels Frans en Nederlands af, een realiteit die films vaak negeren.
DHONT: Ik denk dat dat in België feller opvalt dan in het buitenland. Buitenlanders vinden dat normaal, ze associëren ons met die tweetaligheid. In mijn kortfilms combineerde ik ook altijd Frans en Nederlands. Ik vind het fijn om me te identificeren als Belg én om te verenigen. Het heeft alleen maar voordelen om de twee talen van ons prachtige land te gebruiken: je kan een breder publiek bereiken en er is méér talent om mee samen te werken. Het helpt de film ook in Frankrijk. Fransen horen graag Frans. Tegelijk laat Girl hun ook Vlaams horen. Daar heeft de Vlaamse cultuur alleen maar bij te winnen.
Lees meer over: Film
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.