Rien à déclarer

Eerlijk? Dat er 27 miljoen mensen naar Bienvenue chez les Ch’tis zijn gaan kijken, verbijstert me. Ik heb er geen verklaring voor. Regisseur en komiek Dany Boon vond tijdens het broeden op een Amerikaanse remake met Will Smith tijd voor een opvolger. Rien à déclarer had Malvenue chez les Belges kunnen heten.

Benoît Poelvoorde, de schrik van de scheerindustrie, speelt een belgicist met akelige xenofobe trekken. Als douanier in de jaren 1990 maakt hij er een erezaak van de Fransen zoveel mogelijk weg te houden uit dit koninkrijkje. Dat in 1993 de grenzen afgeschaft worden, vindt hij een catastrofe van kosmische proporties. Na wangedrag moet hij een vliegende brigade vormen met een Franse collega (gespeeld door Boon) die niet durft te vertellen dat hij smoorverliefd is op zijn zus.

Ook Rien à déclarer moet het hebben van de betere grootste-gemene-delergrap. Brede, volkse humor is bij Boon gelukkig geen eufemisme voor boertige, ongeïnspireerde lachbandrommel. Hij opereert zelfverzekerd in de veronachtzaamde traditie van Fernandel, Bourvil en Louis de Funès. Er valt best wat aan te geven: het flauwe verhaal had wat spanning kunnen gebruiken, enkele karikaturen zijn niet leuk. Maar op tijd en stond laat de lach zich niet bedwingen. 's Nachts trekt Poelvoorde er met zijn zoontje op uit om België uit te breiden. Dan verzetten ze de grenspalen een paar meter. Nog meer territorium om ruzie over te maken.