'Supernova': alweer een knappe film over dementie!

Meesterlijk samenspel tussen Stanley Tucci en Colin Firth maakt het aartsmoeilijk om deze zompige zomer niet even vertederd naar Supernova te kijken als naar een vallende ster.

Het regent films rond dementie, maar gelukkig is er opmerkelijk veel variatie in. Relic sloeg vorige herfst doordacht het horrorpad in en veruitwendigde de aftakeling. In de erg grappige, uitdagende en aangrijpende Netflix-documentaire Dick Johnson is dead liet Kirsten Johnson haar dementerende vader, een goedlachse oud-psychiater, zijn eigen begrafenis uitbeelden.

En binnen drie weken kunnen we eindelijk naar Une vie démente van Ann Sirot en Raphaël Balboni. In die tragikomische debuutfilm maakt een Brussels koppel zich op voor het ouderschap wanneer alle zorg en aandacht plotsklaps naar hun almaar vergeetachtigere (schoon)moeder moet.

De verregaande, beangstigende desoriëntatie van de ziekte van Alzheimer wordt het frontaalst aangevallen in The father. Dit ijzingwekkende drama van Florian Zeller, dat hoofdrol­speler Anthony Hopkins een tweede Oscar opleverde, doet het al weken erg goed in de zalen. Op de vraag of de Engelse regisseur Harry Macqueen aan dit schijnbare overaanbod nog wat kan toevoegen met Supernova, is het antwoord ondubbelzinnig: ja. Zelfs als je er met enige argwaan aan begint, ga je door de knieën.

Schim en schoonheid
Macqueen kiest niet voor de frontale aanval en de daarmee soms gepaard gaande reductie van een personage tot een dramatisch ziekteproces. Hij focust zonder overdreven sentimentaliteit en zonder doorgedreven dramatisering op de deining in de doorgewinterde liefdesrelatie van twee mensen die abrupt geconfronteerd worden met de harde werkelijkheid.

Een van hen is wegens vroege dementie geen mooie, zorgeloze nazomer gegund. In de aanvaarding van de voortijdige aftakeling en het nakende verlies staan ze, hoe kan het anders, niet op hetzelfde punt. De zwijgzame, minzame concertpianist Sam stuitert nog alle kanten op met zijn emoties en moet de werkelijkheid nog onder ogen komen – ook al valt er niet naast te kijken. De Amerikaanse schrijver en amateur-astronoom Tusker wéét dat hij er niet goed voor staat en een schim zal worden van zijn schrandere, spitsvondige zelf.

Tijdens een reis met de oude mobilhome door Lake District maken ze nieuwe herinneringen en halen ze oude op, nu het nog kan. Dick Pope, de cameraman die de films van Mike Leigh aan hun visuele kracht helpt, vat de zalvende schoonheid van de landschappen zonder dat het de film in de weg staat.

Maar het zijn de twee in het dragen van wollen truien gespecialiseerde hoofdrolspelers die er met hun masterclass acteren voor zorgen dat elke weerstand tegen de emoties van de film wordt gebroken. Colin Firth uit The king's speech kijkt even verpletterend droevig als in A single man. Stanley Tucci uit The hunger games en The devil wears Prada wisselt de heldere en pijnlijkere momenten af met de elegantie die hem kenmerkt. Well done.