Tindersticks, klankbord van Claire Denis

Al ruim 15 jaar vormt de melancholie van Tindersticks een tandem met de vaak impressionistische films van Claire Denis. Zanger Stuart Staples aan de vooravond van hun filmconcert in het Paleis voor Schone Kunsten: “Door soundtracks te maken leerden we onze muziek door een andere bril te bekijken.”

"Onze gezamenlijke interesse in film is steeds een van de fundamenten van de groep geweest," zegt Stuart Staples. "En dat is het nu nog." Toen de Franse regisseur Claire Denis de groep destijds aansprak met het oog op een samenwerking, was het antwoord dan ook voorspelbaar. Het beeldende mineurgeluid van Tindersticks, dat vaak stijf stond van de melancholie, smeekte als het ware om 'verfilmd' te worden.

Met de vijfdelige cd-box Claire Denis Film Scores 1996-2009 blikt de groep nu terug op hun vruchtbare partnership. Vier albums verschenen onder het Tindersticks-label: Nénette et Boni (1996), Trouble every day (2001), 35 rhums (2008) en White Material (2009). Eentje was een solo-uitstap van violist Dickon Hinchliffe: Vendredi soir (2002). En eentje kwam op het soloactief van Stuart Staples: het impressionistische L'intrus (2004). Het Brussels Film Festival nodigde de volledige groep uit om in aanwezigheid van de regisseur enkele filmbeelden live te begeleiden in de chique Henry Le Boeufzaal van het Paleis voor Schone Kunsten, een primeur voor de band.

Claire Denis wilde met jullie samenwerken na het horen van My Sister uit het tweede titelloze Tindersticks-album. Het is een ambigue compositie die een speelse muzikale toon combineert met een deprimerende spoken word. Tref je die ambiguïteit ook aan in haar films?
Stuart Staples: Ja, het is veeleer die ambiguïteit die overeenstemt met onze muziek dan de concrete verhaallijnen van haar films. We hebben een bepaald gevoel van ruimte gemeen. Het is iets impliciet, want eigenlijk praten we er nooit over. Onze muziek is een emotionele respons op haar beelden, die dan weer een emotionele respons zijn op onze muziek. Zo converseren we met elkaar. Claire zal ons nooit zeggen dat ze die specifieke emotie bij die specifieke scène wil. Ze laat het open en dat appreciëren we enorm. Het enige dat ze van ons verwacht is een oprechte respons. We zijn haar klankbord, en andersom. Dat maakt het voor beide partijen boeiend. Claire stelt zich kwetsbaar op, maar aan de andere kant is ze ontzettend zelfzeker. Onzekere regisseurs houden de teugels vaak te strak, zodat de ruimte voor exploratie te klein is.

Veranderden deze soundtracks ook de werkwijze van de band?
Staples: Nénette et Boni had een bijzonder grote invloed op ons derde album Curtains. En Trouble every day op Can our love. Door die soundtracks leerden we onze muziek door een andere bril te bekijken. Het is één van de belangrijkste redenen waarom we nog altijd samen zijn. Toen ik solo de muziek voor L'intrus maakte was de band uit elkaar aan het vallen. Maar door dat zijstapje vond ik wel een nieuwe drive, en kreeg later ook de carrière van Tindersticks een tweede adem. Onze tijdelijke split was logisch: na twaalf jaar waren we gewoon uitgepraat. Filmmuziek heeft het hachje van Tindersticks gered. Het creëerde ruimte voor nieuwe ideeën.

Voor de gelegenheid staan jullie niet in een rockzaal, maar in het Paleis voor Schone Kunsten.
Staples: We hebben al vaak in het Koninklijk Circus gespeeld, ook een prachtige zaal, maar het doet altijd deugd om ergens vanaf nul te beginnen. Het is telkens een vreemde gewaarwording, maar ook een geweldige uitdaging: 's ochtends ergens binnenlopen waar je nog nooit geweest bent, wetende dat je 's avonds die ruimte moet aanvoelen.

uur en tickets: 20.30 uur - 26 / 31 / 36 euro (Brussels Film Festival)