Tron: Legacy

Hoe kreeg men het voor elkaar om een massa mensen halsreikend te doen uitkijken naar een sequel op een Disney-film die 28 jaar geleden volledig overklast werd door E.T.? De uitgekookte strategie waarmee men TRON: Legacy gehypet heeft, is stukken interessanter dan het verhaaltje waarmee de film de kijker tracht te verstrooien.

Gelukkig dat er visueel nog het een en ander te bewonderen valt, tenminste als je houdt van gestroomlijnde voorwerpen en klinische decors die baden in glazige donkere kleuren. Het oor wil ook wat en krijgt dat via de soundtrack van Daft Punk. Gecombineerd met de beelden zorgt hun muziek voor een paar majestueuze momenten die het hart sneller doen kloppen. Lang duurt het nooit. Jeff Bridges, de belangrijkste link met het origineel, heeft de mond vol over bio-digital jazz: nieuwe levensvormen die spontaan ontstaan binnen in de virtuele spelletjeswereld die hij zelf ontwierp en waarbinnen hij al twintig jaar gevangen zit.

Maar veel jazz horen of zien we niet. Het script goochelt met dure woorden in plaats van ideeën uit te werken. Hoofdrolspeler Garrett Hedlund komt over als een stijve hark. Dat ligt zowel aan hem als aan het gebrek aan humor en dwaze dialogen type "Hé, daar is een slechterik! Pak aan! Ik hoop dat je kan zwemmen, hahaha!" Het is fijn om je even in de hippe computerwereld onder te dompelen, maar lang voor de aftiteling heb je alles gezien wat er te zien valt.