Wat u van de Smurfen moet smurfen

De Smurfen zijn terug van nooit weggeweest. Je struikelt over ze in warenhuizen. Plakboeken, snoepzakken, oude en nieuwe media zien blauwer dan anders. De opflakkering van hun populariteit is te danken aan een Amerikaanse film. Een snelcursus Smurfologie voor wie de volgende weken geen discussie wil verliezen van een dertig appels grote dreumes.

De Grote Smurf

Grote Smurf is Grote Smurf maar de grootste smurf van allemaal is Peyo. Peyo is de artiestennaam van de striptekenaar die de Smurfen bedacht. Brusselaar Pierre Culliford tekent ze voor het eerst in 1958 in het negende album van Johan en Pirrewiet. De legende wil dat hun naam en apart taaltje uitgevonden werd tijdens een etentje. Peyo vroeg vriend en Guust Flater-tekenaar Franquin om het zoutvat door te geven maar kwam niet op de naam en zei: "Peux-tu me passer la… schtroumpf?" "Tiens, je te la schtroumpfe," antwoordde Franquin.

Van strip tot speelgoed, van speelgoed tot tekenfilmfiguur

De Smurfen slaan geweldig aan bij de striplezers en krijgen hun eigen avonturen. Kellog's stopt de figuurtjes in zijn cornflakesverpakkingen en lanceert de rage van de plastic Smurfen. De Brusselse animatiefilm De fluit met zes Smurfen is in 1975 een hit. De grote baas van NBC in New York ziet hoe graag zijn kleindochter met haar smurfen speelt en bestelt in 1981 bij studio van Hanna-Barbera een reeks tekenfilms. 272 afleveringen later zijn de Smurfen (of Schlümpf, Puffo Smol, Smurfii, Strunf of Lan-Shin-Ling) een van de bekendste Europese stripfiguren.

Moviestars

Perfectionist, stachanovist en controlfreak Peyo weigert de Smurfen los te laten of uit te verkopen en werkt zich te pletter om toch maar het overzicht te behouden. Na zijn dood, eind 1992, bouwen zijn kinderen Thierry en Véronique Culliford het Smurfenimperium verder uit. De hulp van Hollywood was niet nodig om de kaap van 300 miljoen verkochte figuurtjes te overschrijden en meer dan 3.000 commerciële deals te sluiten. Véronique Culliford wou al jaren een wereldwijde en dus Amerikaanse film om met haar smurfenbedrijf een versnelling hoger te schakelen. Interesse was er altijd. Maar een akkoord werd pas laat gesloten. Sony Pictures Animation, Kerner Entertainment Company en Columbia Pictures betaalden voor een live action film met in 3D geanimeerde Smurfen. De film telt 1.014 visuele effecten, 1.557 opnames in stereoscopisch 3D. Een leger van 268 man werkte 358.000 uur aan het animeren van de Smurfen. Alle beelden en effecten finaal samenbrengen kostte de computers 22 miljoen uren.

Hommage

Peyo wordt in de film gegoogled. België wordt genoemd als land van oorsprong. De toverformule om terug thuis te geraken vindt Grote Smurf in een strip van uitgeverij Le Lombard. Men legt proper uit dat Smurfin bij Gargamel begint en dat er maar honderd smurfen zijn en een Smurfin. De smurfen zelf blijven in tegenstelling tot Gargamel (meer paljas dan gemene tovenaar) min of meer hun waardigheid en eigenheid behouden. Ze zijn allemaal verschillend en hebben elk talent en kleine kanten. Samen vormen ze een aardige, vriendelijke gemeenschap. Hun grote kracht schuilt in hun solidariteit. Eendracht maakt smurf.

Verraad

Achternagezeten door Gargamel belanden Grote Smurf, Klungel, Brilsmurf, Smurfin, Mopper en Dappere Smurf (een nieuweling, een soort van Potige Smurf in kilt) via een magische doorgang in het New York van vandaag. Ze krijgen onderdak van aanstaande ouders. Vooral de man vraagt zich af of hij wel een goede papa zal zijn. De smurfen zijn kortom in het format van de Amerikaanse familiekomedie gewrongen. Ze overleven dat wel maar verdienden beter.