Ão op Brussels Jazz Weekend: ‘Huilende baby’s worden rustig van onze muziek’

Latijns-Amerikaans gitaartje, beklijvende elektronische ambient, subtiele percussie en een zangeres die de pijn zacht maar raak van zich af zingt: Ão maakt iedereen verslaafd aan hun saudade 2.0. Voor hun eerste album landt, luiden ze met concerten in de Beursschouwburg en op het Brussels Jazz Weekend de festivalzomer in.

Het begon eind 2020 met een titelloze debuut-ep die sluipenderwijs de aandacht trok naar een steeds unieker wordend palet met zowel traditionele als eigentijdse geluiden. Afhankelijk van de sfeer en het gevoel kregen ze weemoedige Portugese dan wel bezwerende Engelse zangpartijen aangepast. Winst in de Sound Track-talentenjacht mondde vervolgens uit in een residentie in Het Depot in Leuven, waar in alle rust gewerkt werd aan een eerste langspeler, die nu zo goed als klaarligt. Intussen is er airplay en een volgeboekte zomer, met onder meer twee dagen op rij Gent Jazz. Kortom, de sterren staan goed voor Ão, dat geruggensteund door independent Mayway Records en boekingskantoor Busker uitstekend omringd is en eerder dit jaar ook al het voorprogramma van dEUS mocht verzorgen in Lissabon.

De opvallende bandnaam ziet er trouwens ingewikkelder uit dan ze klinkt – spreek eerst een ‘a’ en dan een ‘o’ uit – en werd vastgelegd tijdens een telefoongesprek tussen zangeres Brenda Corijn (24) en gitarist Siebe Chau (26). “Ik zat toen nog op Erasmus in Porto,” vertelt Corijn ons in café Au Soleil in hartje Brussel, waar de twee stichtende bandleden wonen. “Maar eigenlijk ben ik er maar twee weken naar school geweest. Daarna ging door corona alles dicht en was er plots veel meer tijd om muziek te maken. Maar ook mijn Portugees, dat ik wel kon spreken, maar minder goed kon schrijven, is er flink op vooruitgegaan. We waren op zoek naar een naam die ons niet direct in een hoekje zou plaatsen. Precies daarom vonden we Shht (de Gentse rockband, red.) zo goed gevonden: een klank die voor de rest niet veel prijsgeeft. In het Portugees is Ão ook gewoon een tweeklank. De tilde wordt wel vaak op de verkeerde plek gezet.”

“Ik ben intussen een mapje begonnen dat alle fouten bundelt,” lacht Chau relativerend. “Ão betekent ook helemaal niets. Maar de manier waarop je het uitspreekt geeft wel direct een bepaalde emotie weer. We hopen het als groep minstens zo lang vol te houden tot iedereen de tilde juist zet.”

Puur, kwetsbaar en krachtig

De twee traden voor het eerst samen op in het voorprogramma van de toenmalige groep van later bandlid Jolan Decaestecker (26). Chau studeerde op dat moment nog gitaar aan LUCA | School of Arts in Leuven, waar Corijn nu haar laatste jaar drama volgt. “Mijn beste vrienden zaten bij haar in de klas. Toen bleek dat ze én heel mooi kon zingen én Portugees sprak, wilde ik samenwerken. Ik hoorde haar voor het eerst zingen tijdens Baal, een toneelstuk van Bertolt Brecht. Vanuit de duisternis weerklonk plots een ijle stem zo puur en onbezonnen dat ik net als alle andere aanwezige muzikanten dacht: ‘What the fuck?’”

“Terwijl ik toen nog heel onzeker was over mijn zangpartijen,” zegt Corijn. “Ik dacht zelfs dat onze percussionist weigerde om brushes te gebruiken, omdat hij ze te lelijk vond. Hij bleek mijn stem net alle ruimte te willen geven. Achteraf verwezen mijn docenten steevast naar dat moment. Die kwetsbaarheid en eerlijkheid moest ik ook in mijn (acteer)spel stoppen.”

De onzekerheid is nu grotendeels weggeëbd, al moet Chau haar nog altijd wat pushen. “Bij theater kan ik een masker dragen, maar bij muziek wil ik heel dicht bij mezelf blijven en kwetsbaarheid tonen. Dat bezorgde me vroeger heel veel stress. Ik hoopte eigenlijk dat ik ons eerste optreden niet te leuk zou vinden, zodat ik die angst later niet opnieuw hoefde te voelen.”

Uiteindelijk overwon het zangplezier en werden er enkele nummers opgenomen, maar het was pas tijdens Corijns verblijf in Porto dat Ão begon te evolueren naar de eclectische mix die het viertal nu nog veel meer is. “Ik had een micro mee en Siebe is thuis met allerhande instrumenten en (muzieksoftware, red.) Ableton beginnen te experimenteren.” In de videoclip van ‘Tudo mudou’, een van de tracks die als mp3 over en weer werd gestuurd, is zowel het keukentje van de zangeres in Porto als het toenmalige kot van Chau in Leuven te zien.

“Ik wilde dat nummer eerst niet uitbrengen, omdat ik het te pijnlijk vond,” is Corijn eerlijk. “Nu besef ik dat veel mensen uit die pijn ook hoop hebben geput. Ook al was de afstand groot, de pandemie heeft ons ook heel dicht bij onszelf en bij elkaar gebracht.” Dat bleef ook later een motivator. Na ‘Mulher’ en ‘Avó’ zal in juli met ‘Meninas’ nog een derde single verschijnen ter aankondiging van hun langspeeldebuut. “Dat nummer gaat over twee meisjes die iets willen achterlaten, en over je sterker voelen naast een andere vrouw. Ik heb me laten inspireren door de bijzondere vriendschap tussen de hoofdpersonages uit My brilliant friend (Italiaanse televisieserie naar de boeken van Elena Ferrante, red.). Ze halen het beste, maar ook iets gevaarlijks in elkaar naar boven. Hun vrijheid, die kracht geeft om tegen de stroom in te roeien, vind ik heel mooi.”

Portugese cocon

Voor Corijn die geboren is in Zimbabwe, een tijdje in Mozambique woonde en definitief met haar ouders naar België verhuisde toen ze in de derde kleuterklas zat, hangt de keuze tussen Portugees en Engels af van de muziek. “Tijdens improvisaties komt een taal vaak op natuurlijke wijze bovendrijven, en als ik het zelf niet goed weet, dan pols ik bij de andere muzikanten. Een van de belangrijkste redenen waarom ik in het Portugees ben beginnen te schrijven, is dat ik me er veilig bij voel. Het is mijn cocon waarin ik eerlijk kan zijn, maar ook gewoon wat kan zeveren. De andere bandleden verstaan me toch niet.” Al is dat buiten Chau gerekend: “Inmiddels ben ik goed vertrouwd met Brenda’s Portugees en heb ik een jaar bij elk toiletbezoek Duolingo (een app om talen te leren, red.) gebruikt.” (Lacht)

Decaestecker zal tijdens toekomstige interviews in het Portugees alleen maar wat kunnen knikken, geeft hij toe. Hij studeert muziekproductie aan het conservatorium van Gent en zat tijdens het productieproces vaak achter de knoppen. “Was Ão in het begin vooral een mix van Braziliaanse en Zuid-Amerikaanse stijlen die vorm kreeg vanuit akoestische gitaartjes en Portugese zanglijnen, dan is er inmiddels een fijne dynamiek ontstaan tussen meer dansbare elektronica en traditionele gitaarstijlen. Synth is belangrijker geworden. Akoestische gitaren worden af en toe ingewisseld voor elektrische. We zijn kortom een sound aan het ontwikkelen die meer van ons alle vier is.”

Met ook de Gentse muziektherapeut Bert Peyffers (27) op percussie wordt de muziek van Ão dan ook niet zozeer gekenmerkt door een specifieke stijl, maar door een sfeer. “Veel nummers zweven tussen genres,” besluit Corijn. “We moeten in de eerste plaats zelf geraakt worden door wat we maken.” Dat die basishouding wel degelijk impact heeft, kreeg ze onlangs nog te horen van een vriendin met een crèche in Afrika. “Als de baby’s er beginnen te huilen, zet ze altijd onze muziek op. Ze worden er rustig van.”

Ão concerteert op 24/5 (18.00) in de Beursschouwburg, www.beursschouwburg.be, en op 28/5 (16.30) op het Sint-Katelijneplein in het kader van het Brussels Jazz Weekend, www.brusselsjazzweekend.be