Brihang de boer op met nieuwe plaat: ‘Rappen is poëzie in haar puurste vorm’

Huisje-kindje-camper: de Brusselse hiphoppoëet Brihang duikelde de voorbije jaren een ander leven in. Het bezorgde hem geluk, maar ook veel twijfels, muizenissen die hem inspireerden tot een nieuwe plaat die hij als Droomvoeding op de markt brengt. Letterlijk. “Ik ben een West-Vlaming, hé, ik ben een commerçant.”

Oh, een muntstuk van 2 euro,” glimt Brihang. Voor ik mijn voet erop kan zetten, plukt hij snel het kleine geluk van het plaveisel op het Lehonplein in Schaarbeek. Het is vrijdagochtend en de wekelijkse markt in de schaduw van de Sint-Servaaskerk gonst van de drukte. Marktgangers krioelen kriskras door elkaar, in de prille najaarszon proberen kramers hun waar – orthopedische schoenen! cactusvruchten! nachtjapons! – aan vriend en vijand te slijten. “Ik ga die cent meteen investeren,” glundert de Brusselse rapper terwijl hij naar de ambulante bakker beent die aan de rand van het plein heeft postgevat. We ontmoeten elkaar hier natuurlijk niet toevallig. Om zijn nieuwe album te promoten, doet Brihang een ‘tournee’ langs enkele markten overal te lande, en dus draaien we al even warm. De rapper woont hier ook vlak om de hoek. “Ik speel allang met dat idee om mijn plaat letterlijk op de markt te brengen,” vertelt hij met een verse koek in de hand. “Ik ben een West-Vlaming, hé, ik ben een commerçant.”

Als marktkramers zijn ze geboren, die artiesten. “Eddy Wally verkocht handtassen én later ook zijn eigen platen op de markt, dat vond ik geestig. Niet dat ik verder iets met hem heb – ik ga straks niet ‘Ik spring uit een vliegmachien’ coveren! (Grinnikt) Maar hoe ouder ik word, hoe fijner ik het vind om met de ‘achterkant’ van muziek bezig te zijn. Als je een album uitbrengt, moet je dat ook op de een of andere manier verkopen. Ik wil daar creatief mee omgaan. Dat scherpt mee de contouren van wie je bent als artiest.” Brihang vond onder meer inspiratie bij de blauwe plastic bakken waar marktkramers hun spullen mee versjouwen en trok dat idee in het artwork van zijn album. “Ik vind dat superschone, herkenbare objecten. Het zijn bijna sculpturen. Je ziet ze overal als je door Brussel wandelt, of in de Colruyt.”

Dat zijn nieuwe koopwaar Droomvoeding heet, maakt dat het plaatje helemaal klopt. “Een droomvoeding is een voeding die je aan je baby geeft terwijl hij slaapt, zonder dat hij wakker wordt. Mijn vrouw kwam daarmee op de proppen toen ze borstvoeding gaf aan mijn dochter Inti. Ik vond dat een mooi woord, maar ik vroeg me af wat dat voor mij betekende. Dromen, ambities ... dat voedt je leven, het zorgt voor een richting, een doel.”

En dan loopt alles anders, zoals je zingt op je nieuwe plaat.
Brihang: Daar herkent iedereen zich wel in, denk ik. In de struggles die je ondervindt bij het realiseren van die dromen, in hoe je leven afwijkt van wat je had gepland. Het is zo’n beetje de rode draad door Droomvoeding geworden. Maar ik wil daar ook niet te hard over nadenken. Ik hou van simpele dingen, het volkse, het alledaagse, zoals die blauwe bakken. Ik krijg altijd te horen: “Brihang, je teksten zijn zo diep,” maar dat vind ik zelf niet. Ik wil wel doordenken, maar niet te hard, want dan versta ik het zelf niet meer.

“Ik ga meestal naar de winkel,” lacht hij wanneer ik vraag of hij hier wel vaker flaneert. Brihang, die nog altijd officieel Boudy Verleye heet, belandde zes jaar geleden in Brussel. Daarvoor studeerde hij beeldhouwkunst in Gent, opgroeien deed hij in Knokke, waar zijn vader een skateshop uitbaatte. “Ik heb een zorgeloze jeugd gehad, veel buiten gespeeld en kampen gebouwd. Maar toen ik ging puberen, had ik de stad nodig om mijn ei kwijt te kunnen. In Gent, en daarna in Brussel, heb ik mijn artistieke verhaal kunnen ontplooien. Dat is voor mij superbelangrijk geweest, daarom wil ik dat mijn kinderen ook aanbieden.”

Die kinderen, dat zijn er intussen twee, een dochter van drie en een zoon van een paar maanden. Ze hebben het leven van de rapper, die dit jaar dertig werd, ondersteboven gekeerd. “Met kinderen beleven we de stad helemaal anders. De cowboystijl die mij vroeger aansprak, duwt me nu naar buiten. We wonen in de buurt van het Liedtsplein, dat is een heftige plek. Onlangs was er een schietincident in mijn straat, een 15-jarige liep rond met een pistool, een familievete blijkbaar ... dan vraag je je toch af wat je hier nog doet. Dat gebeurt gewoon voor je neus. Niet elke dag. En dat is ook niet het beeld dat ik van Schaarbeek naar buiten wil brengen. Ik zeg veel liever dat je op de mooie dingen moet focussen, maar die realiteit is er wel. Ik heb keihard genoten van de stad en ik geniet er nog van, maar mijn geduld raakt op. De hardheid is iets wat ik opzocht omdat ik in een zachte omgeving ben opgegroeid, maar ik heb genoeg hardheid gezien. En toch kleeft er meer Brussel aan mij dan ik had verwacht, het is zalig om hier weg te gaan, maar de stad verlaten lukt me nog niet.”

Hoeveel Knokke zit er nog in jou?
Brihang: Niet veel meer. Als het boven de 30 graden is, vind je me niet in Brussel, dan trek ik naar mijn ouders aan de kust. Maar ik zou niet in Knokke kunnen wonen. Oostende zou een goeie tussenweg kunnen zijn. Die stad combineert het zeegevoel met het ruige van Brussel.

Arno was op den duur zo vergroeid met Brussel dat hij als een Brusselaar pur sang werd gezien. Is dat voor jou een streefdoel?
Brihang: Nee, absoluut niet. Ik voel me eigenlijk geen Brusselaar. Ik weet niet of ik me vereenzelvig met een plek. Ben ik een West-Vlaming? Hecht ik zoveel belang aan West-Vlaming zijn? Ik heb ondertussen een eigen dialect ontwikkeld, voor West-Vlamingen is dat geen West-Vlaams meer en in Brussel ben ik een West-Vlaming. Ik zit ergens tussen de twee.

Poëzie als bijbel

“C’est pas tombé du camion!” zweert een enthousiaste verkoper die parfum uitdeelt aan een troep gesluierde vrouwen. “Chanel N° 5, Jean Paul Gaultier!” Een handenvrij microfoontje en een versterker doen de boodschap van de gulle gever over de hele markt galmen. Als rocksterren zijn ze geboren, die marktkramers. Brihang kijkt geamuseerd toe. De Brusselse rapper veroverde zelf een groot publiek vier jaar geleden, toen hij doorbrak met de single ‘Steentje’ en het album Casco. Wierook werd hem toegezwaaid, er volgde een succesvolle tournee die hem langs festivals en clubzalen loodste. De onontkoombare luwte van de pandemie vulde hij handig op met verbouwingen, het vaderschap en een roadtrip door Europa. Kortom, hier staat een man waarvoor alle puzzelstukken in elkaar pasten.

En toch waart er weemoed door Droomvoeding. “Ik dacht dat die twijfels up me dertig gingen doven,” klinkt het in ‘Veel succes’. In het zinderende ‘Cut op de set’, over de wereld die bang is terwijl iedereen wegkijkt, hunkert Brihang naar een “ctrl+alt+delete en reset.” Hij knikt. “Soms denk ik: wat voor een madness is dat hier?”

En toch zing je in ‘Mama’s buik’ je ongeboren zoon toe hoe er een mooie tijd aan komt.
Brihang: Ja, daar geloof ik keihard in. We hebben de wereld kunnen kapotmaken, maar ik denk dat we haar ook weer kunnen vermaken. We zijn slim genoeg.

Maar je uit ook twijfels over dat vaderschap. “Soms zou het makkelijker zijn zonder jou,” rap je in ‘Accepteren’.
Brihang: Ik had een kind krijgen onderschat. Inti was een moeilijke slaper, de vermoeidheid was zwaar. Ik had het gevoel dat ze mijn leven afpakte. Toen ik dat nummer aan mijn ouders liet horen, vond mijn ma dat ik dat zinnetje moest schrappen. Maar mijn pa begreep mij, hij had dat ook soms gedacht, maar durfde het nooit uit te spreken. Muziek is een momentopname, dus heb ik het erin gelaten. In de liner notes van de plaat heb ik wel een woordje aan mijn dochter gericht: “Inti, ik hoop dat je dat ene zinnetje kan plaatsen in een groter geheel, in mijn zoektocht naar wat jij voor mij betekent. Ik zie je graag, onvoorwaardelijk.”

Als muzikant graaf je constant in jezelf, en plots komt er iemand bij die dat opzijschuift. ‘Accepteren’ gaat over hoe ik heb moeten leren om mijn eigen verlangens aan de kant te zetten. (Denkt na) Ik heb me lang afgevraagd of ik wel wilde schrijven over kinderen krijgen, maar dat domineerde zo mijn leven dat ik niet anders kon.

“Ben ik nog wel wie dat ik wil zijn?” vraagt de rapper zich af in ‘Later... is nu’, een nummer over hoe hij zichzelf in de weegschaal legt. Over gerealiseerde ambities en nieuwe dromen, een gezin met twee kids en twee appartementen, en een Volkswagen camper. “Shit, ik zou mezelf nie meer herkennen,” klinkt het, “Ik vecht met het monster van erkenning, leven van muziek stond nooit echt op de planning.” “Ik héb die camper gekocht, maar toch komt er altijd dat stemmetje dat zegt: what’s next? (Lacht) Die auto is wel heel belangrijk gebleken. Vorig jaar ben ik met Inca en Inti tot in Griekenland gereden. Daar heb ik de klik gemaakt en heb ik leren accepteren. Terwijl Inca reed en ik naar de bergen keek, ben ik beginnen te schrijven.”

Dat schrijven doe je weerom zonder weerga, als een beeldhouwer met woorden. Met de term ‘rapper’ had je het vroeger moeilijk, maar wat denk je bij ‘dichter’?
Brihang: Ik probeer dat niet in hokjes te duwen. Elke rapper is voor mij een dichter, dat is poëzie in haar puurste vorm. Zeker freestylers, die hebben geen tijd om na te denken over wat ze zeggen, omdat het volgende rijmwoord al klaar moet zitten. Ik probeer zelf ook te werken met die pure momentopnames, die eerste takes, zoals in ‘Later... is nu’. Dat kwam er in één gulp uit.

Je stimuleert dat dichterlijke natuurlijk zelf. Toen ik je ooit opzocht in je repetitieruimte in Strombeek slingerden daar Dagboek van een poes van Remco Campert en Onbegonnen werk van Herman de Coninck rond. En op je rider staat een dichtbundel.
Brihang: Onbegonnen werk is mijn bijbel, dat zit altijd in mijn rugzak. Ik blader er regelmatig in en ontdek telkens nieuwe dingen. Het is een soort dagboek voor mezelf. Die dichtbundels heb ik gevraagd toen ik langs de culturele centra tourde. Dat heeft me dertig boeken opgeleverd. (Lacht) Nu, op Droomvoeding heb ik meer dan vroeger nadruk gelegd op het muzikale. Ik wilde nooit iets overproducen, alles minimaal houden, maar ik voelde dat ik op mijn limiet zat. Dankzij Alois Maddens, een jonge producer met een frisse blik, heb ik dat bijgestuurd.

Die blik levert in ‘Berg’ misschien wel je mooiste nummer op. Waarom moet je op de top van die berg staan als er nog zoveel van de heuvels valt te leren, vraag je je af.
Brihang: Dat vat het zowat samen, hé. Succes, is dat belangrijk? Ik heb niet de ambitie om de wereld te veroveren. Hier is goed genoeg. Eind oktober sta ik drie keer in de AB, maar één keer was ook goed. Nu, succes is mooi meegenomen, en als ik daar een inkomen van kan hebben, is dat nog mooier. En anders ga ik wel in de bouw werken. Ik heb trouwens al een jobaanbieding gehad. (Lacht) Deze zomer zat ik op mijn dak met een dakwerker. Ik vind dat de max, ik werk graag met mijn handen. Die heeft mij daarna gebeld: “Gast, wil je hier niet komen werken?” Hij wist niet wie ik was. Toen hij in mijn living een gouden plaat van Brihang aan de muur zag, vroeg hij me waarom die daar hing. “Ik ben Brihang,” zei ik. “Ah, ja.”

Droomvoeding verschijnt op 6/10 bij Fake, op 8/10 trekt Brihang ermee naar de Zuidmarkt. Op 27, 28 en 31/10 staat hij in de Ancienne Belgique, meer info op www.abconcerts.be