De artistieke ziel van Arno bij de lurven gegrepen, en douceur et profondeur

In een strak gespeelde en geregisseerde huldebetuiging lieten vrienden-muzikanten van Arno in zijn tweede living horen dat ze hem nog lang niet vergeten zijn. Liever dan met veel si en la betoonden ze hun eer met een bevlogen set vol vaart en emotie. Merci godverdomme.

Van withete TC Matic-noise over ingetogen pianochansons tot de Amerikaanse rootswortels waarop het repertoire van de Europese bluescowboy gestoeld was: de erfenis die de Brusselse bastaardzoon stad en wereld heeft nagelaten is niet min en kwam in de Ancienne Belgique helemaal tot zijn recht.

De bijna twee uur durende hommage, ooit nog door hemzelf geïnstigeerd, was slim gedoseerd in blokken, de band van meet af aan op dreef. Oud en jonger geweld musiceerde strak en werd bij de les gehouden door bassist en drijfveer Mirko Banovic. Dansers van Ultima Vez maakten er samen met raak gekozen archiefbeelden op de achtergrond ook een visueel schouwspel van.

Bij aanvang waren er speelse beelden van Arno op het strand van Oostende, als eenzame Zorro in het zand, de draak stekend met al zijn imago’s, maar finaal met één verzoeknummer: dat je maar beter jezelf blijft — dat is al moeilijk genoeg, maar toch het makkelijkst van al. Die boodschap zat zoals steeds als een rode draad in de songs, tussen de zwans en onder de noise.

Ode aan de vrijheid

Gentenaar Pieter-Jan De Smet stak retestrak van wal met een hoekig ‘Le Java’ van TC Matic en twee danseressen. Knap hoe Marie-Laure Béraud, de moeder van Arno’s twee kinderen, met de overgave van de jonge Patti Smith vervolgens het publiek de adem afsneed met ‘Mourir à plusieurs’, een nummer uit ‘Jus de box’ dat ze zelf meeschreef.

Daarna was het aan Wim Opbrouck om wat lucht te brengen met een opzwepend ‘Je Veux Nager’ (met flard ‘Viva Boema’), even tot rust te komen met ‘Tango de la peau’ om finaal een geinige ska-versie van ‘Vive ma liberté’ op te zetten, inclusief stukjes ‘One Step Beyond’ en ‘On My Radio’. Dat net in Arno’s ode aan de vrijheid de danseressen opnieuw opdoken, dit keer in het gezelschap van Wim Vandekeybus zelf, is geen toeval: het risico nemen om koppig je ding te doen en op je bek te gaan is net als vertrouwen inbouwen om daarna weer opgevangen te worden vintage Arno.

Funk, blues, rock, mysterie

Na zoveel rondgedraaf op het podium zorgde Patricia Kaas — ze deelde dezelfde manager met Arno — met ‘Dans mon lit’ voor een rustpunt. Stef Kamil Carlens klonk funky en strak in ‘Living On My Instinct’, fragiel in ‘Lonesome Zorro’. Met de Charles et les Lulus-sessie van Roland en Ad Cominotto kwam er weer meer lucht in de set. Na bluesparabels ‘Drink Till I Sink’ en ‘Eyesight To The Blind’ weerklonk in ‘Ants In My Tea’ voor het eerst het nog steeds kolossale strottenhoofd van BJ Scott. Later duelleerde ze met Pieter-Jan Desmet in de rocker ‘Jean Balthazarrr’, die vermengd werd met Bowie’s ‘The Jean Genie’.

Het was ook een aangenaam weerzien met Melanie De Biasio, wiens stijlvolle en mysterieuze interpretatie van ‘Elle adore le noir’ begeleid werd door de haar typerende hand- en armgebaren en zwart-witfoto’s van lege nachtelijke straten. Tom Barman had dan weer lak aan de vestimentaire code zwart. ‘We’re not gonna cry for the rich / We’re not gonna laugh at the poor,’ klonk het bezeten en in fel oranje broek in ‘Die Lie’, een pareltje uit ‘Future Vintage’ dat hij injecteerde met dEUS-waanzin. Patricia Kaas kwam terug voor ‘Take Me Back’ en ‘Les yeux de ma mère’ met Serge Feys aan de piano en tranen bij het publiek.

Weg met de papegaaien

Dat de Limburgse brulboei Stijn Meuris de wereldvedette Jane Birkin moest vervangen was voor veel fans misschien een teleurstelling. Maar dat hij in zijn zog notoir gitaargeselaar en spitsbroer Jean-Marie Aerts meebracht voor toornige versies van ‘Parrot Brigade’ en ‘Ha Ha’ maakte zicht- en hoorbaar veel goed. Meuris zelf herleefde zijn jonge jaren, toen hij als speerpunt van de newwavers van Gruppenbild een pak minder kilo’s met zich meezeulde. Hels.

Nadat Béraud het eerste luik pakkend afgesloten had met ‘Il est tombé du ciel’ was er een soort van afscheidsvideo die Arno opnam in zijn appartement en waarin hij lijkt te zweven. ‘Don’t you worry about me / There’s a crack in everything / That’s how the light — a new light — gets in’ klonk het op de tonen van ‘Solo gigolo’ bulkend van symboliek en als een ultieme boodschap van hoop. Van een geliefd einzelgänger die zijn lot tot het einde waardig droeg.

Het kind intact

Het video-interludium was handig om de bissen in te leiden. Die konden zo gewoon beginnen zonder routinematig publieksgeroep. Met ‘Putain putain’, waarin Zwangere Guy nog een extra couplet smokkelde. Met ‘O la la la’, dat niet alleen Stef Kamil Carlens deed swingen, maar de hele AB in extase bracht.

Zonder Birkin was Adamo de ster van de avond. Hij vertelde het publiek zijn laatste optreden met Arno te herinneren als een surrealistische happening. “Hij wou vooral niet volwassen worden, altijd jong blijven,” klonk het voor ‘Je ne veux pas être grand’ ingezet werd. De beeldbank op de achtergrond toonde Le Plus Beau met een clownsneus.

Adamo, die dit najaar tachtig wordt, bedankte zijn pote nog voor de verjongingskuur die hij ook aan zijn publiek gaf, alvorens met ‘Les filles du bord de mer’ de apotheose van de avond in te luiden. Er was nog even hilariteit wanneer het publiek te vroeg inviel, maar en douceur et profondeur: merci godverdomme.

Ook vanavond nog in de AB en op woensdag 21 en donderdag 22 juni in Kursaal Oostende. De inkomsten gaan naar Kom Op Tegen Kanker.

www.abconcerts.be