De diepzeejazz van Under the Reefs Orchestra

Wie vandaag naar adem hapt in het ondermaanse, moet beslist onderduiken met Under the Reefs Orchestra. Het jazzrocktrio levert met zijn titelloze debuut alvast de zuurstofb?el.

Een trio is een orkest: Under the Reefs Orchestra bestaat slechts uit drie muzikanten, gitarist Clement Nourry, baritonsaxofonist Marti Melia en drummer Louis Evrard. Het drietal ontdekte zijn orkestrale orkaankracht op een broeierige nacht tijdens Les Nuits in 2017. “Een jaar eerder had ik een solo-album uitgebracht onder de noemer Under the Reefs,” vertelt de in Rijsel opgegroeide Clement Nourry vanuit zijn appartement in Vorst. “Ik voelde dat mijn composities er baat bij zouden hebben om ze te laten rijpen in de schoot van andere muzikanten. Voor mij is muziekmaken lang schaven en sudderen, tot je bij de sound uitkomt die in je hoofd zit.”

Muziek is voor Nourry vooral ook iets fysieks. “Beweging, letterlijk, bepaalt het geluid en het ritme van de track,” legt Nourry uit, die soms helemaal van de wereld is wanneer hij met een plectrum de snaren van zijn instrument beroert. “Alsof je een soundtrack bedenkt bij een choreografie die je ter plekke verzint.”

De klankband waar Nourry het over heeft, is een bijwijlen withete mengelmoes van rock, jazz en klassiek, een snijpunt waar zich ooit ook Moondog, Morricone en Morphine bevonden. “Er komen héél véél dingen samen,” knikt Nourry. “Ik ben klassiek opgevoed, als kind speelde ik hoorn. Op mijn zestiende ben ik overgeschakeld naar de gitaar. Eerst klassiek, dan elektrisch. Aan het Brusselse conservatorium heb ik jazz gestudeerd.”

Oorspronkelijk was Nourry een bluesgitarist. “De brute stijl van John Lee Hooker is voor mij heel belangrijk geweest.” Het nummer 'Tucuman' op het debuut van Under the Reefs Orchestra verwijst dan weer naar de Argentijnse folkgitarist Atahualpa Yupanqui. Klassieke muziek kwam binnen via zijn broer. “Hij speelt viool. Hij repeteerde in de kamer naast mij Bach en Sjostakovitsj. Dat is hardrock.” (Lacht) Ook de minimalistische muziek van Arvo Pärt bleef plakken. “Dat repetitieve, de zoektocht naar trance, zit ook in onze muziek.”

Under the Reefs Orchestra braakt bezwerende muziek uit voor zinderende trips. In omineus getitelde tracks als 'Le naufrage' ('De schipbreuk') komt daar nog wat dreiging bij. “Ik zie onze muziek als bungelen boven een afgrond,” vertelt Nourry. Prima voer voor deze tijden, dus. “Bizar genoeg wel, ja. Maar eigenlijk voel je al tien jaar dat het op een dag allemaal in elkaar gaat stuiken.” 'Vertige' is het woord waarmee hij zijn muziek het vaakst omschrijft: hoogtevrees. “Je ziet de diepte, je bent bang, maar tegelijk word je door het gevaar aangetrokken. Alsof je verlangt dat alles door elkaar geschud wordt.”

Een ander beeld dat hem voor de geest komt bij het beschrijven van de instrumentale muziek van Under the Reefs Orchestra, is dat van Dead calm, een thriller uit 1989 met Sam Neill en Nicole Kidman: “Je ziet hen ronddobberen in hun zeilboot op een eindeloze, vlakke zee, en je weet: hier staat iets te gebeuren.”

Nourry is al zijn hele leven gefascineerd door water, en dan vooral door wat er zich onder het wateroppervlak bevindt. “Onder water lijk je gewichtloos, maar tegelijk drukt er een massa op je schouders. Er bevindt zich een hele wereld die we niet kennen, de diepzee is een beetje zoals ons onderbewuste. Je zou kunnen zeggen dat we die met Under the Reefs Orchestra in kaart proberen te brengen.” (Lacht)