De heropening van Fuse: 'Iedereen is hier familie voor één nacht'

Fuse is since 1994 dé nachtclub in Brussel, maar twee weken geleden ging de stekker er even volledig uit. Van korte duur, vrijdagnacht klonken de beats opnieuw door de speakers en stond de danskuil weer vol zwetende technoliefhebbers. De Fuse leeft. Het legendarische, rood verlichte uithangbord schitterde weer als tevoren.

En of ze ongeduldig waren, de fans. Nog voor het nachtuur loopt de club al aardig vol. Voornamelijk jongeren komen nuchter, half dronken of volledig bezopen aangeslenterd uit het stadscentrum. Klaar om het nieuwe maximum aantal decibels (94-100) in zich op te nemen. “Dat suckt” klinkt het unaniem, “techno moet luid en hard zijn."

Sommigen, zoals de 23 jaar jonge Tim, willen de heropening vanaf het begin meemaken en zijn al iets vroeger aanwezig. Net gearriveerd met de trein uit Maaseik komt hij met een glimlach toe in de Blaesstraat. “We hadden eerst tickets voor de Kompass Klub in Gent, maar die hebben we onmiddellijk verkocht toen we vernamen dat Fuse terug zou openen.” Tim en zijn vrienden vinden het de meest magische club van het land. “Het is niet meteen de chiqueste, grootste of meest duistere club, maar wel de gezelligste.”

Een eerste indruk aan de ingang: weinig overlast. De security doet er alles aan om iedereen zo snel mogelijk binnen te krijgen en vlak naast de deur komt de muziek zachtjes tot buiten gegolfd. Twee jongeren passeren met hun scooter en roepen: “ferme le Fuse”, maar voor de rest lijkt elke buurtbewoner te genieten van zijn of haar verdiende nachtrust.

België op de kaart

Dat terzijde, van over het hele land komen de technoliefhebbers naar Brussel. Nevin en Himanshu hebben Zuid-Aziatische roots, maar wonen momenteel in Kortrijk. “Fuse heeft België op de technokaart gezet.” Zij vonden de beslissing twee weken geleden dan ook complete nonsens. “Het is als een thuis voor ons”, zegt Himanshu gemeend. “Iedereen is hier familie voor één nacht, ook mensen die we nooit meer zullen kruisen.”

Het wordt helemaal internationaal als een Frans-Poolse jongedame toestuikt met haar Belgische vriendin en Oostenrijkse vriend. “Het is een techno-instituut en ik zou droevig zijn als ze moesten verhuizen”, vertelt Sarah die momenteel in Brussel woont maar uit het Franse Lille komt. “Fuse is heel bekend in het buitenland. Mijn vrienden namen in het weekend soms de trein vanuit Frankrijk om hier te komen dansen.”

Tu sais jamais

Je weet maar nooit dat het de laatste keer is, lijkt iedereen wel te denken. Want een pand verder zit een buurman rustig in de zetel die elk legitieme reden zal aangrijpen om de technoclub opnieuw tot sluiten te dwingen. “Zijn volste recht”, nuanceert rasechte Brusselaar Noah, die speciaal voor de artiest Klangkuenstler komt. “Maar die lichte overlast hoort bij wonen in een grootstad, bovendien was de Fuse hier eerder.” Een mening die menig Fuse-ganger met hem deelt.

Draad opnieuw oppikken

Bij het binnenkomen lijkt er weinig veranderd, op de dansvloer nog veel minder. Het aanwezige volk, waarvan zowat 50 procent een rave-zonnebril draagt, heeft de draad gewoon opnieuw opgepikt, daar waar ze twee weken geleden bleef liggen. Het traditionele rookgordijn in de Fuse dwarrelt opnieuw over hun schouders.

Een nieuwe locatie is voor veel onder hen een spijtige evolutie: “Dit pand is deel van de Fuse zijn legendarische reputatie”, klinkt het bij zowat iedereen.

Later op de avond wil Tim toch nog even benadrukken dat hij de Fuse overal zou volgen, daar zal het overduidelijke amusement van deze nacht wel voor een deel tussenzitten. Hij lijkt nog niet bezig met zijn zware treinrit terug naar Maaseik vroeg in de ochtend. Naast hem sneuvelt iemands longdrinkglas. Niet het eerste en zeker ook niet het laatste. Er passeert een occasionele barman die tevergeefs met een lege Carlsberg-glasbak zijn ronde doet om te redden wat er te redden valt.

Ogen gesloten

Technoliefhebbers met epileptische problemen blijven beter thuis, want het dak flikkert er door de lichtshow helemaal af. Niemand die daar wakker van blijkt te liggen, allemaal snuiven ze de sfeer op alsof het een dagelijkse ritueel is. Raven in de Fuse. Ogen gesloten, hoofd heen en weer wiebelend, handen in de lucht. De hartslag op het ritme van de vele beats per minuut. Een maximum aantal decibels daar breekt niemand nog zijn hoofd over. Oordopjes blijven - als is het maar voor de stijl - veelgebruikt.

Hoe later op de avond, hoe verdwaalder sommige mensen. Op de trappen zit een eenzame Duitser, die zijn vrienden niet meer terugvindt. Zijn naam: Fred. Hij is op city-trip in Brussel, en wou de Fuse altijd al eens bezoeken. “De timing is perfect met de heropening, de mensen zijn echt uitbundig.”

Licht bezweet en verstopt achter zijn zwarte merkloze pet ziet hij zijn maat in de verte weer opduiken. Hij kiest het ruime sop, zwaait even kort, botst tegen een ontblote dansvloerbezetter en verdwijnt in de mensenmassa.

Jeugdhuis Fuse

De bovenste verdieping, die naar voor geschoven wordt als diegene met het meeste geluidsoverlast, lijkt vrijdagnacht eerder op een traditionele baravond in eender welk Brussels jeugdhuis. Iets frisser, perfect om op adem te komen. Dat wordt beaamd door Marie. Het is haar eerste keer in de Fuse, en ze moet even bekomen. “Beneden was het effe benauwend, maar ik ga zeker terug straks”, lijkt ze zich te excuseren. “Hier staat de muziek ook iets minder luid.”

Even tot rust komen, of het eindstation. Iedereen lijkt Room 02, of de Motion, op een andere manier te benaderen. Met licht vermoeide benen lijken de meeste mensen vandaar toch de weg naar de uitgang te zoeken. Genoeg geweest. Feesten tot 8 uur in de ochtend is niet voor iedereen weggelegd. Al zal het vanaf nu maar 7 uur zijn in de Fuse, conform de nieuwe voorwaarden.

Eerlijk: De locatie en sfeer zijn fantastisch in het centrum. Maar stel dat Fuse toch verhuist naar de rand van Brussel, volstaat één dag van nationale rouw, vooraleer ook daar het volk zal toestromen. En zodra ze door die nieuwe deur wandelen, zal iedereen zich opnieuw in de Blaesstraat wanen.