De ontgroening van LeBlanc: ‘Ik ben geboren met oneindig veel zelfvertrouwen’

Je bent jong en je wilt ... rappen: Daan De Witte alias LeBlanc is een van die talloze talenten die de spotlights opzoeken in de broeierige arena van de (hoofdstedelijke) hiphop. Het is knokken, zwoegen en zweten, maar nu hij het tot de finale schopte van De Nieuwe Lichting, raakt de jonge Brusselaar stilaan op kruissnelheid.

Ik leef een ongelofelijk dubbelleven op dit moment,” zeg Daan De Witte met een grote glimlach. “Vorige week maandag zat ik om 9 uur 's ochtends op de tram mijn cursus door te nemen op weg naar mijn examen terwijl de berichtjes bleven binnenstromen.” Dat examen handelde over marktonderzoek, De Witte volgt een master toegepaste economische wetenschappen aan de VUB, nadat hij eerder al een bachelor handelsingenieur had behaald. Op zijn telefoon liepen commentaren binnen over de vlucht die zijn carrière als beginnende rapper die ochtend nam: een uur voor zijn examen had radiozender Studio Brussel de negen finalisten van zijn popconcours De Nieuwe Lichting vrijgegeven. LeBlanc was er een van.

Dat muzikantenleven trekt nu heel hard aan zijn mouw, maar De Witte wil absoluut zijn diploma binnenhalen om meerdere ijzers in het vuur te houden. Dat heeft hij vast geleerd uit Plan A, die docureeks op VRTMax waarin jonge muzikanten getuigen over hun alles-of-niksverhaal in de muziekindustrie? “Ik zat daar bijna ook in,” grinnikt hij. “Maar omdat ik nog studeerde, ben ik in de laatste fase afgevallen. Uiteindelijk was ik blij, want ik vond dat beeld zó stereotiep, mijn ogen vielen uit hun kassen. Je moet niet alles opgeven, het is niet alles of niks. Ik wil een duurzame carrière, ik heb een businessplan voor de volgende dertig jaar waarin ik financieel niet enkel afhankelijk ben van de muziek. Natuurlijk wil ik er geld mee verdienen, maar als ik geen show heb, zal ik op het einde van de maand geen honger lijden. Dat geeft me rust, waardoor ik net dicht bij de muziek kan blijven. Plan A geeft jongeren het idee dat je of rapper wordt, of dat je leven superkak is. Maar je kan ook rappen én met andere zaken bezig zijn.”

“Geloof me, op een dag ben ik de grootste,” klinkt het 'In de hoogte'. Zichzelf op de borst kloppen, is eigen aan de hiphop, maar De Witte heeft, net als veel van zijn generatiegenoten, alvast geen gebrek aan zelfzekerheid. “Ik denk dat ik geboren ben met oneindig veel zelfvertrouwen. (Lacht) Of beter, ik kan goed om met tegenslagen. Toen ik meedeed aan de Sound Track-wedstrijd, vonden ze mij niet goed genoeg. Dat was kut, maar ik dacht, oké, dan word ik beter.”

Uitlaatklep

Muziek kwam pas laat binnen bij De Witte. “In het vijfde middelbaar kregen we met de klas de opdracht om een raptekst te schrijven. Ik was altijd wel al bezig geweest met taal, mijn moeder houdt van gedichten en theater, maar niet met muziek. Die raptekst schrijven vond ik de max. Zwangere Guy brak toen ook net door, mijn vrienden luisterden ernaar. Zo heb ik hiphop ontdekt als breder genre. Niet veel later besliste ik met een paar maten om een rapgroep te beginnen en ben ik LeBlanc geworden.” De tekst die hij schreef voor de klasopdracht werd uiteindelijk nooit ingeblikt, op de dag van de opnames was De Witte ziek. “Gelukkig! Want de video waarop mijn klasgenoten hun ding doen, is op YouTube terechtgekomen. Acid, de YouTuber heeft hem volledig getrasht. (Lacht) Om eerlijk te zijn, de eerste paar jaar was ik echt ultrashit. Niemand vond wat ik maakte goed, maar daar had ik schijt aan. Ik deed gewoon hardnekkig verder.”

Corona was voor De Witte een heavy periode. “Het was gedaan met mijn toenmalige vriendin. Ik had veel problemen met mijn pa. Muziek maken werd een dikke uitlaatklep. Ik heb toen keiveel teksten geschreven, honderden sad songs, die gelukkig nooit zijn uitgekomen. Maar zo ben ik er wel als rapper op vooruitgegaan.” 'A12', de single die hij daarna uitbracht, werd meteen opgepikt. “Ik begon ook na te denken over de afstand tussen de drie coole songs op mijn laptop, en het podium van de AB. Muziek maken is een job, je moet hard werken om ze onder de aandacht te krijgen. Die hussle vond ik eigenlijk interessant.” Om de muziekindustrie van binnenuit nog beter te leren kennen, liep De Witte vorig najaar drie maanden vrijwillig stage op de marketingafdeling van de AB. “Ik heb er gezien hoe belangrijk het intermenselijke is, je moet weten wie over wat gaat en bij wie je voor wat moet zijn.”

Voor de stappen die hij in zijn ontwikkeling als jonge artiest nam, verdient vooral steunpunt voor artiest en muzieksector Vi.be een vette shout-out, zegt hij. “Mijn ogen zijn opengegaan toen ik me bij Vi.be had ingeschreven voor een infomoment. Je kon spreken met mensen uit de sector, en zo kwam ik toevallig bij Dis Huyghe terecht, de manager van Zwangere Guy. Die heeft me geleerd dat ik vooral zelf de koe bij de hoorns moet vatten. De gegevens van programmatoren staan gewoon online, ga ervoor, verkoop jezelf.” Die mindset draagt De Witte hoog in het vaandel. “Het is niet omdat je niet bij label a of b zit, dat je niet bestaat. Een grote studio is ook niet meer nodig, je kan gewoon muziek opnemen in je slaapkamer. Ik heb zelfs die oude man niet meer nodig die leuke concerten voor me organiseert. Alle coole shows die ik tot nog toe heb gehad, heb ik gewoon zelf opgezet. Ik ben opgegroeid in Helmet, een wijk in Schaarbeek die nogal chaud is, met veel armoede en problemen. Ook daar heb ik geleerd mijn plan te trekken. Ik had geen mama of papa die duizenden euro's in mijn muziek konden investeren.”

Hard, koud, kut

“Gewoon pakken” wil niet zeggen dat een rapcarrière voor De Witte een walk in the park is. Net daarover gaat zijn nieuwe single 'Boos'. “Het is een koude wereld om te overleven,” rapt hij met schuim rond de lippen. “Zie me klimmen uit de goot, zie me werken voor me brood.” “Iedereen strijdt voor zijn deel van de taart. Doorbreken is fucking hard. Elke dag bots je tegen een dikkere muur. Je single slaat niet aan, je krijgt geen optredens ... Maar die frustraties zijn ook een soort brandstof. Dat is 'Boos' ook, keihard zeggen: 'Ik kan dit.'”
'Boos' is energiek, fris en punky, met rhymes botsend op een snelle beat die hotst tussen techno en drum-'n-bass. “'Boos' is gestart als een oldskool raptrack. Samen met Woebn, die ik tijdens een schrijfkamp op Theater Aan Zee leerde kennen en die nu mijn producer is, zat ik eraan te sleutelen op mijn slaapkamer. Toen hij even naar het toilet was, prutste ik er zelf verder aan. Mijn skills zijn beperkt, en per ongeluk zette ik de snaredrums op dubbele snelheid. (Lacht) Sindsdien vind ik het supercool om met dat soort ritmes te experimenten.”

Die snellere dancebeats sluiten aan bij wat er vandaag leeft in de hiphop, met veel house-invloeden en een heropleving van 2-stepritmes. Postcorona willen jongeren hard gaan. “Vroeger was het niet cool als je niet op een oldskool beat rapte, maar vandaag zeggen jonge artiesten: 'Ik doe wat ik wil.' Alles kan hiphop zijn. Dat vind ik de max. Op een bepaald moment is rap mainstream geworden, maar in de ondergrond is het altijd blijven evolueren. Ik zie nu ook vooral veel emo in de hiphop, het is oké om minder stoer te doen. Bij 'Boos' heb ik dat ook gedaan, één emotie opzoeken en die helemaal ontleden. Ik denk dat jongeren dat na corona ook nodig hebben om hun gevoelens, positief of negatief, te uiten.”

De Witte draagt als een goede leerling van Zwangere Guy het hart op de tong. In het jazzy 'Wat als het allemaal niet goed komt' vertelt hij over de druk die hem verhinderde te ademen, over de twijfels als zijn carrière mislukt, over de ruzie met zijn vader en zijn moeder. “Ik wou niet dat ik zijn zoon was,” rapt hij, en “het gaat wel goed met mijn ma, maar ga het nooit vergeten dat ze ons heeft laten bloeden.” “Mijn ouders zijn gescheiden toen ik in het vierde leerjaar zat. Zonder in detail te treden: het was hard, kut, koud.”
De lockdowns maakten de situatie nog versmachtender. “Het was fucked up, maar met dat nummer wilde ik dat verhaal afronden. Als ik dat live doe, denk ik, putain, ik ben dit met iedereen aan het delen. Maar tegelijk is het heel cool dat ik dat kan. Muziek maken is paradoxaal. Ik vind het raar dat andere mensen nu naar 'Boos' zitten te luisteren, dat is een héél trippy gevoel. Het is aan één kant unreal, maar aan de andere kant ben ik ook superblij. Uiteindelijk zoek je met je muziek naar verbinding.”

Raymond

Dat pop en rap in de moerstaal in de lift zitten, werd nog eens benadrukt op de MIA's. Ook voor LeBlanc was de keuze voor het Nederlands niet meer dan logisch. “Dat komt bij mij veel persoonlijker binnen. In De Nieuwe Lichting ben ik gek genoeg de enige die zijn ding doet in het Nederlands.” Zijn grote voorbeeld? Raymond van het Groenewoud. “Hij kan met simpele woorden diepe dingen zeggen en gevoelens overbrengen. Arno vond ik ook keihard, mijn pa luisterde daarnaar in de auto. Zwangere Guy en Roméo Elvis hebben zoveel jonge gasten geïnspireerd, ze hebben getoond dat je over je eigen leven kan rappen in je moedertaal.”

Moedertaal is niet voor niets de naam van het radioprogramma en het gelijknamige collectief waarmee De Witte elke week Nederlandstalige rap in de kijker zet op BRUZZ. “Ook alweer vanuit die gedachte: als ze het ons niet aanreiken, creëren we het platform zelf wel. We maken niet alleen radio met Nederlandstalige muziek, we organiseren ook podiumkansen voor Nederlandstalige artiesten. Door met Moedertaal bezig te zijn, besef ik: er is zooooveel.”

Rapmuziek komt op de mainstreamradio nog steeds weinig aan bod, en dat voor het populairste genre ter wereld. “België houdt nog altijd heel veel van pop en rock. In Nederland is rap wel veel meer ingeburgerd, onder meer omdat de Afrikaanse cultuur er veel meer doorgedrongen is in de media. En ze dragen hun eigen taal in hun hart, in tegenstelling tot Belgen. Een random Limburger zal sneller naar een Amerikaanse rapper als Travis Scott luisteren dan naar een lokale rapper. Dat is jammer. Maar je hoort hier nu wel al Zwangere Guy en Dikke op de nationale radio, ik zie het wel goed komen, België heeft gewoon wat vertraging. Nu, het is niet omdat je niet op de radio wordt gedraaid, dat je niet wordt opgepikt. Ik denk dat Stikstof eerder op Rock Werchter stond dan dat ze te horen waren op de radio. En al die rappers die bekend worden via TikTok, hebben de radio eigenlijk niet nodig.”

De Witte is nog jong, zijn kijk op de scene is fris en hij blaakt van de energie. Toch wist hij vorig jaar even niet meer welke richting hij uit moest. “Ik was de weg helemaal kwijt, ik wist totaal niet meer welke sound ik wilde maken. Ik ben er toen een week tussenuit geweest, om alles op een rij te zetten. Dat heeft me deugd gedaan. Bij muziek maken voel ik mij ofwel de allerbeste van de wereld, ofwel de allerslechtste. Er is niks tussenin.” O, en dat examen, was dat ook alles of niets? Hij glundert. “Dat ging echt goed.”

De single 'Boos' is nu uit. Moedertaal is elke dinsdag van 20 tot 21 uur te horen op BRUZZ. Naar aanleiding van De Week van de Belgische Muziek zet BRUZZ de Belgische hiphop de hele week lang op al zijn kanalen in de kijker