De rauwe emoties van Peuk: ‘Is rockschool niet sowieso een contradictie?’

Op zoek naar pure rock-'n-roll die rechtstreeks van de ziel geschraapt wordt? Dan is Peuk je ongefilterde toeverlaat. Op Escape somehow heeft frontvrouw Nele Janssen eindelijk de geschikte line-up gevonden om haar rauwe emoties uit te storten. “Muziek is mijn therapie.”

Het Limburgse rocktrio Peuk is hot. Vorig weekend waren er de passages in het voorprogramma van Triggerfinger in de Ancienne Belgique en nu is de Beursschouwburg aan de beurt. In het zog van hun tweede album, Escape somehow, is de bal steviger aan het rollen dan ooit. Straks volgt Pukkelpop en onlangs werden nieuwe horizonten verkend met een korte tournee door Engeland. “In een club in Liverpool begon een bende punkers plots synchroon te dansen,” klinkt zangeres, gitariste en liedjesschrijfster Nele Janssen (38) nog ergens tussen verbijsterd en blij. “In eigen land is het toch allemaal wat stijver. Ik kon alleen maar stamelen: 'Thanks for dancing.' Op het eind riep iemand zelfs uit: 'Speel “Caveperson!”' Die kenden onze eerste plaat!”

We hebben ons aan het terras van Just For The Record gezet, een Hasseltse vinylzaak annex koffiebar die ook het straffere spul serveert. De uitbater draagt een T-shirt van Joy Division, heeft kunst van Herman Brood aan de muur hangen en kreeg nog een schouderklopje van techno-dj Marco Bailey, die even binnenliep. Eerder kwamen Tame Impala en Kyuss er al snuisteren in de bakken, en ook Peuk is hier klant aan huis. “Verderop, in de GigaSwing, kan je niets drinken, en dus spreken we hier soms af voor een meetingske,” zegt bassist Jacky Willems (40). “Achteraf is het dan altijd fijn om eens door de plaatjes te gaan.” Net als Dave Schroyen (51), die achter het drumstel van Evil Superstars en Millionaire uitgroeide tot de Animal van de Limburgse rock, kwam Willems het trio van Janssen vervoegen toen haar oude ritmesectie ermee kapte.

“Ik heb haar toen meteen een berichtje gestuurd,” zegt de bassist die altijd al een boon had voor de no-nonsense-attitude van de frontvrouw. En die ook blij is met een meer ervaren rot als Schroyen in de rangen. “Dave wordt nooit nerveus. Dat geeft rust als Nele of ik dat wel zijn. Terwijl ik bij vroegere bands vaak aan het hopen was dat de drummer niet weer dezelfde fout zou maken, kunnen we hem blindelings vertrouwen.”

“Hij had na een optreden met de oude line-up eens voorgesteld om onze manager te worden,” zegt Janssen. “Ik weet nog altijd niet of dat toen een grap was. (Lacht) Het is vooral fijn dat hij ons zo goed aanvoelt. Zelfs al doe ik iets wat niet vooraf was afgesproken, hij is mee.” Beiden zagen hem vroeger weleens met Millionaire aan het werk. “Toen durfden we hem nog niet aan te spreken,” zegt Willems, die ook speelt bij de rockband Heisa. “Ik had nooit gedacht dat ik in goed draaiende bands terecht zou komen. Ik werkte al als magazijnier, fabrieksarbeider en koerier. In de muziek was ik nooit verder geraakt dan een finaleplaats op (het Limburgse popconcours, red.) Limbomania met mijn vroegere band Longlist.”

Ook Janssen heeft al enkele bandjes versleten. “Ik speelde toetsen of deed backings, tot ik dacht: 'Fuck that, ik wil geen opvulsel meer zijn, maar gewoon mezelf.'” Naast Peuk heeft ze met Head On Stone ook een soloproject met pianocomposities. “Daarop klinkt ze virtuozer en toont ze haar gevoelige kant,” zegt Willems. “Peuk is meer haar uitlaatklep voor agressie en frustraties.”

Rock 'n' roll high school

“Muziek maken is mijn therapie,” verduidelijkt Janssen, en dat merk je ook als je haar live de ziel uit het lijf ziet persen. “Ik kan niet zo goed babbelen, dus gebruik ik mijn muziek om angsten of zaken die ik moeilijk verwoord krijg eruit te gooien. Mijn favoriete bands uit de jaren 1990 deden het ook zo.”

“Toen werd muziek even opnieuw naar de essentie gebracht,” beaamt Willems, zelf een grote Slint- en Sonic Youth-fan. “Tot de commercie het weer overnam en platenbazen iedereen begonnen aan te nemen die een beetje grungy klonk. Nu moet alles opnieuw easy listening zijn op de radio. Hopelijk slaat dat nog eens om.”

Maar door een beetje tegen de stroom in te zwemmen, heeft Peuk nu de wind in de zeilen. “Op concerten zien we niet alleen vijftigers met nostalgie naar de gitaarnoise van de nineties, ook tieners en twintigers. Er zullen altijd muziekliefhebbers zijn die het verschil merken tussen bands die vanuit hun gevoel spelen en bands die vooral een carrière najagen. Die laatste ontspruiten tegenwoordig meer en meer aan muziekopleidingen van de PXL-hogeschool in Hasselt. Maar is de term 'rockschool' niet sowieso een contradictie? Als je alle goeie muzikanten van het land bij elkaar zet en bandjes laat beginnen, zullen die vaak hetzelfde klinken. Je kan het hun niet eens kwalijk nemen, want ze hebben nooit anders geweten. Vroeger klooide je wat aan met enkele generatiegenoten uit je dorp die min of meer dezelfde smaak hadden en speelde je om je gebreken heen, waardoor je wél een eigen smoel ging ontwikkelen. Als je de regels niet kent, ontstaat er vanzelf iets speciaals.”

Janssen: “Ik hoor nu soms dat jonge mensen bewust het foute pad op gaan, omdat ze niet weten waarover ze anders muziek zouden moeten schrijven, want ze hebben nog niets meegemaakt. Dat is toch de omgekeerde wereld?” De frontvrouw prijst zich dan ook gelukkig dat ze met Willems en Schroyen twee rockveteranen aan de haak heeft geslagen die even gepassioneerd zijn: “Door mijn songs beter te 'vertalen', hebben ze de band naar een hoger niveau getild.”

Ontsnappen en schoffelen

Voor de albumhoes liet Janssen een eigen babyfoto bewerken door kunstenaar Viktor Froyen. “Het babypark waaruit ik probeer te ontsnappen heeft iets van een gevangenis. Ook de nieuwe nummers gaan over manieren om te ontsnappen, soms ook aan je eigen hoofd.” De albumtitel werd daarna uit de tekst van 'Bokkenpaleis' gelicht.

Op de hoes van die single kom je ook te weten wat er precies bedoeld wordt met een bokkenpaleis. “Dave roept altijd 'Bokken!' als we – met chauffeur! – op weg naar een optreden een benzinestation passeren. Dan is het tijd voor bokken, pintjes.” Zo'n gezellig samenzijn steekt af tegen de rust die de bandleden overdag opzoeken. Janssen: “Dave en ik zien elkaar tegenwoordig haast dagelijks, omdat we vrijwilligerswerk doen in de tuin van de Abdij van Herkenrode. Tijdens het onkruid wieden, luisteren we altijd naar muziek en zitten we in onze wereld.”

Die rust werd enkel onderbroken toen de deadline van de nieuwe plaat naderde, en er tijdens het schoffelen ook naar de mixen geluisterd moest worden. Willems: “Dan kreeg ik van Nele de vraag of ik dat ene rare geluid op 2.34 ook gehoord had, en of ik de vijfde versie misschien toch beter vond dan de vierde.” Het doet ons denken aan wat Willems eerder zei: “Pas op iets latere leeftijd onderscheid je de hobbymuzikanten van zij die niet anders kunnen, gewoon omdat het deel uitmaakt van hun identiteit en niet omdat ze in het weekend even de rockster willen uithangen.”

Escape somehow is uit via Pias. Peuk speelt op 14/6 (20.00) met The Hickey Underworld in de Beursschouwburg, www.beursschouwburg.be