Joachim Liebens over het debuut van The Haunted Youth: 'Het is een pleister op de wonde'

Joachim Liebens vond geen plek in de wereld, tot hij een gitaar omgordde en liedjes begon te schrijven. Op Dawn of the freak, het eerste album van zijn groep The Haunted Youth, kijkt hij op een soundtrack van galmende gitaren in de achteruitkijkspiegel en geeft en passant een houvast aan iedereen die zich misbegrepen voelt.

Joachim Liebens is een volbloed Limburger, maar zijn muzikale verhaal kiemde in Brussel. In zijn zoektocht naar de juiste manier om zich uit te drukken, studeerde hij schilderkunst aan LUCA School of Arts. “Ik ben alleen in het eerste jaar effectief student geweest,” blikt hij terug op die periode. “In het tweede jaar heb ik enkel nog mijn hoofdvak gevolgd. Het lessenpakket was niets voor mij. Ik wilde leren schilderen, geen kunstencyclopedie worden.”

Liebens hokte ondertussen samen met een paar vrienden. “We namen lsd, voerden lange gesprekken, ik leerde gitaar spelen. Op een dag heb ik mijn vader wijsgemaakt dat ik geld nodig had voor nieuwe kleren, maar ik heb er een akoestische gitaar mee gekocht. Ik heb ze nog altijd. Ik was goed in schilderen, maar het was een te veilige plek om in te blijven hangen. Ik dacht, fuck it, ik maak geen schilderij meer tot ik een song heb geschreven. In mijn laatste jaar ging ik niet naar de les, een jaar lang heb ik op mijn kamertje op mijn bed liggen tokkelen op mijn gitaar.”

Intussen schreef Liebens niet één maar meerdere liedjes. 'Teen rebel', bijvoorbeeld, de in dromerige shoegazeklanken gedrenkte gitaarsleper waarmee hij onder de alias The Haunted Youth vorig jaar een gat in de ether brandde en De Nieuwe Lichting van StuBru won. Het nummer, een verwijzing naar zijn roerige jeugd en de vriendenkliek N9 die hem op zijn negentiende een eerste echte thuis bezorgde, prijkt nu op het debuut van The Haunted Youth, Dawn of the freak. Een titel die niet toevallig doet denken aan Dawn of the dead, de zombieculthit uit 1978 van horrorhero George A. Romero.

“Tijdens het schrijven van de nummers voor mijn plaat heb ik veel naar oude horrorclassics gekeken. Die vibe van die oude VHS-tapes en die horror die er niet echt uitziet, rijmde goed met mijn muziek. Ik heb ook altijd sympathie gevoeld voor de evil guy. In The Texas chainsaw massacre stroopt Leatherface de huid van zijn slachtoffers af om er een masker mee te maken. Voor mij is dat iemand met een verwrongen persoonlijkheid die naar zijn eigen identiteit zoekt. Op een manier vind ik dat ontwapenend.” (Lachje)

Black metal
Op de hoes van Dawn of the freak prijkt geen horrortafereel, maar een jongetje in een schemerend sneeuwlandschap. In de verte duiken de koplampen van een auto op. “Dat ben ik niet, nee, dat is mijn kleine broertje,” verduidelijkt Liebens. “Die foto is door mijn vader genomen, ergens rond het jaar 2000. De sfeer klopte helemaal met hoe ik mij bij de muziek voelde. Ik zag een andere versie van mezelf, die net zo goed struggelde.”

Die blik in de achteruitkijkspiegel, dat graven in zijn jeugd, is voor Liebens een essentiële bouwsteen van The Haunted Youth. “Ik was een adhd-kind, kon niet blijven stilzitten. Ik kreeg van mijn zevende rilatine. Ik kon nergens aarden. Ik kom uit een gezin uit de hogere middenklasse, we hadden niets te kort, en toch was er altijd het gevoel dat er iets mis was. Je kijkt bij een prachtig ontbijt uit op je mooi aangelegde tuin, en het enige wat je moeder doet, is zuchten dat de buxussen nog gesnoeid moeten worden. Ik was niet gemaakt om te netwerken met de Rotary-vrienden of over wijn te praten, ik wilde geen hemden van River Woods dragen, maar legerbroeken en metalmerchandise.”

Er was weinig vat op de jonge Liebens te krijgen, thuis noch op school. Alles escaleerde, waarna hij op zijn dertiende in een instelling belandde. “Het is heftig als je ouders je wegsturen, maar eigenlijk was ik daar liever dan thuis. Eindelijk kon ik uit die bubbel breken. Ik kwam terecht bij kinderen die allemaal op hun eigen manier met problemen kampten. 'Wow, allemaal freaks!' dacht ik. (Lacht) We stonden samen op en gingen samen slapen, dat werden broers. Mijn ouders hadden altijd een oordeel over iedereen, en dat zat ook in mij. In die instelling zijn mijn ogen opengegaan. De anderen kwamen veelal niet uit gegoede gezinnen, en ik was die bange upper middle class golf boy. Ik moest mijn bakkes houden, want ik had alles wat ik wilde.”

Luisteren naar black metal was het enige wat Liebens' teenage angst kon blussen. “Omdat het tegen alles inging wat aanvaardbaar was. Er zat een bepaalde schoonheid, puurheid in. Het beantwoordde wat er in mij zat, die agressiviteit, die pijn. Het deed me de waarde inzien om bruut en eerlijk te zijn.” Tegelijk begon hij zichzelf te snijden. “Rond mij zag ik littekens van jongens die het ook deden. Voor blackmetalartiesten was het een vorm van kunst. Ik had niets om de gevoelens die ik had te uiten, ik maakte nog geen muziek. En dan doe je rare dingen.”

Pleister op de wonde
Veel van Liebens' songs gaan over weggaan of verdwijnen. Figuurlijk, maar ook letterlijk. Eén nummer draagt de onverbloemde titel 'I feel like shit and I wanna die', bijna een kopie van Kurt Cobains noodkreet 'I hate myself and want to die'. “Dat klopt, maar dat was onbewust. Mijn song verwijst eigenlijk naar het liedje 'I hope you die' van de Zweedse singer-songwriter Molly Nilsson. 'I hope you die, by my side,' zingt ze daarin. Ik hou ervan om het bittere te versmelten met het zoete, misschien is het ook een beetje ironie of zelfspot. 'I feel like shit and I wanna die' moet je ook zo zien: het is een suicide anthem, een nummer om op te dansen terwijl je leegbloedt. Een vriend van mij heeft ooit een teddybeer gemaakt uit glaswol. Dat vond ik cool, iets wat troost en tegelijk snijdt. Dat is wat muziek voor mij doet. Het is een pleister op de wonde.”

“I feel like nothing ever goes my way,” zingt Liebens in datzelfde nummer. Dat kan hij intussen niet meer beweren nu The Haunted Youth succes oogst tot over de landsgrenzen heen. “Het gaat tamelijk my way, ja. (Lacht) Soms heb ik van die fantoommomentjes, dan denk ik, fuck, moet ik niet naar school? Gaan werken? Ik ben het zo gewoon dat ik iets kuts moet doen voor ik iets goeds krijg. Het is overrompelend. Ik heb mij met mijn ogen dicht achterover gegooid in het ravijn. Ik heb durven toegeven aan mezelf, ondanks de prestatiedruk en het gebrek aan zelfvertrouwen. Of dit nu gaat lukken of niet, of ik nu bekend word of uit de vuilnisbak moet eten, ik gá dit doen. De wereld dwingt je soms om je te verbergen of een masker op te zetten, maar met mijn muziek zeg ik: het is oké, je voelt je kut, maar je mag er zijn.”

Dawn of the freak is nu uit (Mayway)