Johnny Hallyday leeft! In een Brussels stulpje van 3.500 m²!

Op 6 december was het precies vijf jaar geleden zijn dat Johnny Hallyday op 74-jarige leeftijd het tijdelijke voor het eeuwige inruilde. Daarmee hield hij het toch een dikke drie decennia langer uit dan zijn grote held Elvis Presley. Na Johnny par Johnny, de docuserie over zijn leven op Netflix, is er nu Johnny Hallyday l’exposition.

De nabestaanden van de vedette lijken te willen bewijzen dat hij geen Graceland nodig heeft om zijn materiële aanwezigheid op deze planeet blijvend gestalte te geven. De erfenis van de Franstalige king of rock ‘n’ roll wordt zorgvuldig heropgebouwd (en weer afgebroken) in Paleis 2 van Brussels Expo. Om volgend jaar hetzelfde lot te ondergaan in het Parc des Expositions aan de Porte de Versailles in Parijs. Zo krijgen vader- en moederland een glimp te zien van wat ooit was.

Jean-Philippe Smet – zeg maar Johnny, of Jojo voor de fans – was de zoon van een Belgische vader en een Franse moeder, die al snel weer uit elkaar gingen. Hij werd opgevoed door zijn tante in een familie van rondreizende showdansers. Daar pikte hij de artiestennaam Hallyday op, om door te groeien tot de succesvolste Franstalige rockster aller tijden, met meer dan honderd miljoen verkochte platen.

In dat perspectief moet je ook het expobudget van twaalf miljoen euro zien, en de 1,2 miljoen (!) bezoekers die Brussel en Parijs samen verwachten. Voor de francofone wereld is Hallyday onaantastbaar, ook na zijn dood. Elders keek men met verbazing naar de verheerlijking van de wilde rocker die scoorde met verbasterde versies van rock-’n-rollklassiekers. Velen wisten niet eens dat ‘Viens danser le twist’ of ‘Le pénitencier’ covers waren. Ook andere rages die kwamen overwaaien uit Amerika zou hij overgieten met een bombastische French touch en een tomeloze dadendrang. Weelderig, net als de expo.

Van zijn jongenskamer tot zijn werktafel in Marnes-la-Coquette, waar hij de laatste momenten van zijn leven doorbracht: zijn weduwe (en vierde echtgenote) Laeticia heeft haar uiterste best gedaan om ze op een zo authentiek mogelijke manier te verplanten naar de Heizel. Naast souvenirs en foto’s reserveerde ze een plek voor een vijftigtal podiumoutfits en zestig (!) gitaren.

Ook het parcours waarlangs je passeert met een audiogids, ingesproken door acteur Jean Reno, neemt de vorm aan van een gitaar. Persoonlijke documenten figureren naast zijn paspoort, greencard en legerdocumenten, maar ook het eerste contract dat Hallyday tekende met Bruno Coquatrix, directeur van de Parijse concerttempel Olympia. Al zullen bezoekers vast meer oog hebben voor zijn Cobra-sportwagen en Harley’s.

Vier silhouetten van Hallyday luiden op de expo telkens een ander tijdperk in zijn carrière in, inclusief lijflied. Volgens artistiek directeur Eric Clavier moet vooral de energie van de rockster opnieuw tot leven komen. In samenspraak met Benoît Remiche van tentoonstellingsbureau Tempora en scenografe Clémence Farrell bouwde hij een expo die het rockicoon vijf jaar na zijn dood wilde heruitvinden, “zoals hij ook tijdens zijn leven zichzelf voortdurend heruitvond.”

Volgens Clavier moet de expo aanvoelen als een optreden. Benieuwd of ze daar met de interactieve, immersieve technologische mogelijkheden van vandaag in slagen, en of de expo een dieper inzicht biedt in de redenen voor de verheerlijking, of alsnog de verheerlijking zelf verheerlijkt van de man die hier het nieuws haalde, omdat hij vooral om belastingtechnische redenen overwoog alsnog een Belgische identiteitskaart aan te vragen.