LupaGangGang debuteert met 'Dopamine overdose': ‘Op het podium zijn we nergens bang voor’

Brusselse jonge wolven blijven morrelen aan de grenzen van de jazz. Nieuwste durfal in de scene is LupaGangGang, dat op zijn debuut Dopamine overdose zo hard tussen stijlen stuitert dat je ervan gaat duizelen. “Zie het als een reflectie van de tijdgeest.”

“We hebben net nog een shout-out gekregen van Lefto op Radio 1,” glunderen Anton Robberechts en Rob Swennen terwijl ze zich nestelen in de knusse catacomben van Volta, waar de band aan zijn zoveelste residentie toe is. De Brusselse dj en smaakmaker draagt het jonge geweld van LupaGangGang een warm hart toe, wanneer hij kan dropt hij hun naam. Hun lánge naam. “En dan hebben we er nog de 'Quartet' afgeknipt,” lacht Robberechts, die in de Brussels-Antwerps-Limburgse groep gitaar en zang voor zijn rekening neemt. Dat weglaten was een bewuste keuze, om uit het keurslijf van de jazz los te breken. “In het begin wilden we echt een jazzband zijn, maar vandaag zijn we veel meer dan dat.”

Ook die 'GangGang' gaf dat al aan, een knipoog naar de straattaal eigen aan de rap. “We zíjn effectief een soort gang,” knikt Robberechts. Het samenklitten met drummer Rob Swennen, bassiste en zangeres Lena Thijs en toetsenist Miel De Koninck gebeurde enkele jaren geleden, toen ze elkaar leerden kennen op een muziekkamp in Dworp. Niet meteen de meest straatwijze back story die je je kan inbeelden. “Ze vonden Rob daar exotisch, omdat hij uit Limburg kwam.” (Lacht)

“Mijn vroegste herinnering van een nummer waar ik helemaal ondersteboven van was, was 'Rockit' van Herbie Hancock,” zegt Robberechts over de sound die de bende aanvankelijk najoeg. Hancock, die met Miles Davis bebop oprekte in de jaren 1960 en in de seventies de fusion nieuwe impulsen gaf met The Headhunters, brengt in die eightieshit een cross-over van jazz, hiphop, rock en elektronica.

Niet zo heel erg gek verwijderd van wat LupaGangGang nu doet. “En ik kwam uit een Nirvana-coverband,” lacht Swennen. “En toch lapten we er ook nog dingen als 'There will never be another you' van Chet Baker,” pikt Robberechts in. “Of 'So what' van Miles Davis.” Vanwaar kennen die jonge gasten dat soort jazzklassiekers? “Miel is de jazz head van de band,” weet Swennen. Robberechts kreeg dan weer jazz mee van zijn vader, Time out- en Wonderland-presentator Michaël Robberechts. “Hij is zowat de jazzgast van Radio 1.”

Vertrouw op jezelf
LupaGangGang leukte met zijn covers al eens een trouwfeest of café op, momenten die vooral belangrijk waren voor hun spelplezier. Maar vanaf dag één schreven ze ook zelf nummers. “Toen we een jaar of zeventien waren, hebben we zelfs een hele plaat met eigen materiaal opgenomen in mijn garage,” vertelt Swennen. “Mooie herinneringen, maar misschien waren we iets té enthousiast.” “Alle tweehonderd cd's die we gebrand hadden, waren wel uitverkocht,” grijnst Robberechts.

Robberechts en Lena Thijs studeren vandaag aan de PXL-rockschool in Hasselt. Swennen volgt jazzdrum aan het Brusselse conservatorium, en Miel De Koninck volgt jazz in Antwerpen. “Ik hou enorm van jazz, maar ik wilde geen vijf jaar vasthangen aan standards spelen,” zegt de gitarist. “Het grappige is dat ik Anton veel eerder jazz zie spelen dan ik,” lacht Swennen. Robberechts vindt Swennen dan weer “het meest punk.”

Die fusion van jazz en rock verbindt LupaGangGang met Black Midi en Black Country, New Road, Britse nieuwlichters die rock met een jazzgeest spelen en jazz met een punkattitude. Die stijlenmix zet zich op LupaGangGangs debuut Dopamine overdose zonder blozen door. “Het heeft met de tijdgeest te maken,” zegt Robberechts. “Er zijn zoveel facetten aan ons leven vandaag, die clash is daar een soort van representatie van.”

Voor een 'jazzband' wordt er veel gezongen in de composities van LupaGangGang, zowel door Robberechts als door Thijs. “Het begint vaak bij losse gedachten,” zegt Swennen, die veel lyrics voor zijn rekening neemt. Over hoe mensen door sociale media in een bubbel leven en big tech onze levens overneemt, zoals in 'Dada data', de song die het album zijn titel gaf. “Ik denk nogal veel na over dat soort dingen,” bekent de drummer. “Soms té veel.” Precies daarover gaat de song 'Elsewhere'. “Het kan ongezond zijn om de hele tijd de wereld te willen verbeteren, terwijl je ziet dat er mensen staan te schreeuwen en er niets gebeurt. Je dreigt jezelf daarin te verliezen.”

“Rely on yourself,” klinkt het dan weer in 'Wanderer', “Don't be guided by fear.” “Wij staan niet onbevreesd in het leven,” zegt Swennen, “maar als we samen musiceren, zijn we nergens bang voor. Dan doen we alles wat we willen.” Vandaag is het een uitdaging om als jazzvernieuwer nog boven het maaiveld uit te steken, beseffen de jongens. “Ik heb het gevoel dat de ogen nu echt op de Belgische scene gericht zijn,” zegt Robberechts. “Vanuit Frankrijk, Nederland, en stilaan ook de UK. Dat is intimiderend, maar het is ook mooi om daar als band deel van te zijn.”

Nee, LupaGangGang blaakt van het zelfvertrouwen, zeker nu de band op stal zit bij het Gentse Sdban, thuis van jazznieuwlichters als STUFF., Bandler Ching en Compro Oro. “We zijn heel dankbaar dat we bij hen mochten tekenen,” glundert Robberechts. “Dat geeft een extra confidence boost om al die releaseshows te gaan knallen. Ik ben sowieso optimistisch ingesteld, maar met zo'n team kan het alleen maar slagen.”

Dopamine overdose is uit op 17/3 (Sdban), live op 23/3 in Volta, volta.brussels