Reality bites: Nicolas Michaux houdt niet van papegaaienwerk

De wereld bijt. Kunst bijt terug. Elke week zoomen we in op een artiest die de werkelijkheid vermaalt tot ingrediënt voor zijn werk. Muzikant Nicolas Michaux vindt dat we het heft in handen moeten nemen, voor we tegen de ijsberg knallen.

“Le temps que l'on passe à refaire le monde, est-il du temps perdu ?” vroeg Nicolas Michaux zich vier jaar geleden af op zijn debuut À la vie à la mort. Die vraag beantwoordt de Luikse singer-­songwriter die ooit de indieband Été 67 bestierde met zijn nagelnieuwe soloalbum Amour colère.

“Vijf jaar geleden voelde ik veel onmacht, maar die is intussen geslonken,” zegt Michaux, die tegenwoordig pendelt tussen het Deense aardappeleiland Samsø en onze eigenste hoofdstedelijke jungle. “Ik heb dat nummer geschreven toen mijn Deense vriendin en ik in Brussel kwamen wonen. De stad en de toestand van de wereld sloegen ons in het gezicht. Vandaag is de wind gekeerd, je voelt de strijdvaardigheid bij de mensen groeien.”

Die strijdlust drukt Michaux het nadrukkelijkst uit in zijn recente single 'Parrot', met de bijbehorende videoclip van Yoann Stehr, die beelden aan elkaar lijmt van gele hesjes, politiegeweld, klimaatprotesten, beeldenstormen en alles wat 2020 zo heet onder de voeten maakt. “De dualiteit die in de titel Amour colère zit, dooradert de plaat”, vertelt Michaux. “Aan de ene kant zing ik over de liefde en de geboorte van mijn dochter. Maar daarnaast voel je boosheid om hoe de wereld eraan toe is na een paar decennia kapitalisme.”

Aanvankelijk wilde Michaux een clip draaien puur over politiegeweld, maar de dood van George Floyd haalde hem in. “Plots werden we overspoeld met beelden van blauwe uniformen die erop los sloegen. Daarom besloten we om het idee open te trekken, en een soort round-up van 2020 te maken. We zitten in een historisch tijdsgewricht. De dingen versnellen, in negatieve zin, maar ook in positieve zin. We proberen onszelf op sociaal, economisch, politiek en ecologisch vlak heruit te vinden. Daar put ik hoop uit, ook al ben ik net als zoveel mensen heel bang. Het is tijd om het stuur in handen te nemen, want we stevenen recht op de ijsberg af.”

De parrot die in het liedje rondfladdert, staat symbool voor de omkering van de macht. “Normaal herhaalt de papegaai onze woorden. Maar de rollen mogen nu omgedraaid worden: Poetin en Trump en co zouden beter luisteren naar wat wij te zeggen hebben.”

Goede kunst is hoe dan ook politiek, vindt Michaux. “Bob Dylan beweert het tegendeel, maar hij schrijft wel songs als 'The times they are a-changin'' en 'Hurricane'. (Lacht) Al mag je natuurlijk nooit uit het oog verliezen dat je iets goeds maakt. Een geëngageerde song die nergens naar lijkt, dient tot niets.”

Ironie is altijd een goed wapen wanneer de werkelijkheid te hard binnensijpelt. “Als kunstenaar moet je subtiel zijn. Niet te onnozel, maar ook niet te serieus. Hank Williams zong met een kwinkslag, maar uiteindelijk verkondigde hij wel fundamentele waarheden over de relatie tussen mannen en vrouwen. Of kijk naar The Clash, je leest hun teksten en je wordt je een stuk bewuster van de wereld, maar je kan de muziek ook gewoon keihard door de boxen laten knallen om je op te pompen op vrijdagavond. Die gelaagdheid vind ik zo fijn aan popmuziek.”

In elke song zit een waarheid, besluit Michaux. “Ik ben fan van de Franse schrijver Michel Houellebecq, die vindt dat je gewoon simpel moet zeggen waar het op staat. Heel nuchter. Je kan toch niet verhullen wanneer de werkelijkheid aan je knaagt. 'One thing you can't hide is when you're crippled inside', zong John Lennon. Hij had helemaal gelijk.”

Les Nuits: Capitane Label Night: Nicolas Michaux + Under the Reefs Orchestra, 1/10, 20.00, Botanique, www.botanique.be
Amour colère verschijnt op 25/9