Tussen bornagain rappers, jeremiërende poptroubadours en lillende eurohousekikkers klinkt Whitney als een oase, een tijdcapsule naar een wereld zonder klimaatverandering, brexit en Agent Orange.
© Olivia Bee
| Whitney
“Het is heerlijk om weer in Europa te zijn, de States zijn zo deprimerend vandaag.” Julien Ehrlich en Max Kakacek, twee eindtwintigers uit Chicago met een gezonde blos op de wangen, zijn duidelijk over hoe ze naar hun thuisland kijken. Tijdens ons onderhoud in Brussel net voor de zomer reppen ze met geen woord over Hij die de Grootste Schandvlek Uit de Amerikaanse Geschiedenis Wil Zijn, nee, dat gunnen ze hem niet. “We waren in Europa tijdens de presidentsverkiezingen,” wil Kakacek wel nog kwijt terwijl hij aan de afbrokkelende nagellak op zijn vingers pulkt. “Toen we terugkeerden naar Amerika zag de wereld er ineens anders uit.”
Die veranderde wereld zit subtiel in Whitneys muziek. In het grote patchwork van het muzieklandschap eisen pop, rap en dance de grootste lappen op. Daartussen worden in de luwte perceeltjes bewerkt door jazz, soul en rock. Terwijl Kanye, Billie, Bey en Ed om de aandacht bikkelen, wordt de grond zachtjes omgewoeld door namen als Big Thief en Kurt Vile. En Whitney dus. Bands waar een gitaar geen scheldwoord is en een flanellen hemd niet uit de mode. En wier geluid niks van vooruitgang nastreeft, wat een statement op zich is. Noem het een tijdcapsule naar een eenvoudigere wereld.
© Olivia Bee
De soundtrack in Whitney's wachtkamer wordt ingespeeld met gloedvolle soulblazers, alternatieve countrylicks en seventiessoftrock, overgoten met de mix van geluk en weemoed die je overvalt tijdens het golden hour. Kijk naar hun clip voor het liedje 'Used to be lonely', en je weet wat we bedoelen. Het perfecte antiserum tegen de waan van de dag – of tegen de waan van het internet.
Whitney houdt zijn arrangementen altijd helder en eenvoudig. De gitaarlicks van Kakacek twangen even zuinig als die van George Harrison en even soulvol als die van Steve Cropper. Ehrlichs drumspel is nergens opdringerig, en zijn falset is even broos als die van Neil Young. Maar Whitney's sound doet nog het meest denken aan Bob Dylans Nashville skyline, de countryfolkplaat waarmee The Bobster zich vijftig jaar geleden ver weg hield van het psychedelische rockgedruis, de verkiezing van Nixon en de protesten tegen de Vietnam-oorlog.
Ehrlich en Kakacek hebben zich nooit met het gedruis gemengd, maar uit de weemoed in hun songs over liefde en vriendschap kan je afleiden hoe ze naar de wereld kijken.
Beiden delen een verleden bij de indieglamband Smith Westerns. Ehrlich beroerde op een blauwe maandag de drumvellen bij psychdiscobalorkest Unknown Mortal Orchestra. In 2016 debuteerden ze als Whitney met Light upon the lake, waarna elke hipster ouder dan 26 culthitje 'No woman' en de nanana's van 'Golden days' meezong. Afgelopen september volgde opvolger Forever turned around, gemaakt volgens dezelfde formule.
“Ik vrees dat onze kids niet zo’n fraaie toekomst tegemoetgaan”
Was je zeker dat die formule nog zou werken?
Max Kakacek: Het duurde even om het opnieuw te voelen, moet ik toegeven. We waren uitgeput, zowel fysiek als mentaal.
Jullie hebben de naden uit jullie flanellen hemden getourd. Bij jullie vorige passage in de AB drie jaar geleden, speelden jullie zelfs twee shows op één dag. Toen ik jullie daarna sprak, voelde ik een soort medelijden opborrelen.
Julien Ehrlich: Ja, dat was een beetje van het goede te veel. We waren ook net terug van Pitchfork Paris. We hadden allemaal het gevoel dat we het loodje gingen leggen. (Lachje)
Jullie nieuwe song 'Day & night' gaat over dat tourleven.
Kakacek: Ja, maar dat is dan ook de enige song daarover. Touren is fantastisch, wij houden van dit leven on the road, laat dat duidelijk zijn. Maar je kan er geen hele plaat aan ophangen.
Ehrlich: 'Day & night' gaat over een gevoel najagen dat je ontglipt, iets wat je op een manier probeert terug te winnen. Een high die je opnieuw wilt beleven.
Een high van performen... of een high van drugs?
Kakacek: In de eerste plaats van optreden. Maar muzikanten zijn, denk ik, nogal open-minded en willen graag experimenteren. Dus van drugs, ja, dat ook.
Ehrlich: Dat was ook het idee van in een band zitten: ja, drugs, natuurlijk nemen we drugs! Maar intussen zijn we wel wijzer, en weten we dat je daar de waarheid niet per se mee zal vinden. Gisteren zijn we in Amsterdam op stap gegaan met onze buddy Kevin Morby. We hebben geen joints of paddo's aangeraakt.
Kakacek: Wel wat gedronken, vrees ik.
Ehrlich: Euh, ja, dat vermoedde ik ook toen ik vanmorgen zonder kleren aan uit het bed van Max tuimelde.
Wat is het gekste dat jullie hebben meegemaakt?
Kakacek: Goh, veel dingen. Maar als ik er nu over nadenk, is het meest bizarre toch dat we zoveel tournees aan elkaar hebben geregen met maar één plaat en tien songs op de teller.
Ehrlich: Nu hebben we er twintig, en kunnen we enkel de beste shit selecteren. We kunnen niet wachten!
Jullie speelden soms ook covers. 'Tonight I'll be staying here with you' van Bob Dylan, of 'On the way home' van Neil Young. Is dat niet vragen om vergelijkingen, Julien?
Ehrlich: Euh, ja. Ik moet toegeven dat Neil Youngs Live at Massey Hall 1971 de blauwdruk was voor Forever turned around. Niet als invloed, maar als ijkpunt. De kwaliteit van de songs, en hoe ze in hun nakie overeind blijven.
Kakacek: Julien en ik hebben onlangs op een benefiet in Chicago Neil Youngs 'Love in mind' gespeeld met z'n tweeën, op piano en gitaar. Onvergetelijk, al zeg ik het zelf. (Lacht)
“Tell me why / Is it hard to make arrangements with yourself / When you're old enough to repay but young enough to sell?” zingt Young op die plaat. Enig idee wat hij daarmee bedoelt?
Ehrlich: Ik ben niet zo'n woordenman. Onze lyrics zijn beknopt, ons motto is altijd geweest: de meest complexe emoties in zo simpel mogelijke bewoordingen overbrengen. Niet té simpel, natuurlijk, want dan wordt het lucht. Maar in 'Friend of mine' heb ik in navolging van Young ook zo'n lange redenering proberen te stoppen: “Turn around now and then you'll see / That your world's gonna leave you behind / You've been sleepwalkin' and it seems / Like you're further away every time.”
Jullie hadden het daarstraks over de veranderde wereld. Hoe kijken jullie als twenty-somethings naar het ondermaanse?
Ehrlich: Eerlijk? Het ziet ernaar uit dat deze aardkloot gedoemd is. Over onszelf maak ik me weinig zorgen. Wij hebben ons pad uitgestippeld, min of meer, en zullen onze levens leiden. Maar ik vrees dat onze kinderen een niet zo fraaie toekomst tegemoetgaan. Daarom twijfel ik er ook sterk aan of ik wel kinderen wil hebben.
Kakacek: Een van de manieren om de albumtitel te lezen, is deze: hoe we op ons 27e verward en ontheemd zijn, of beter, turned around. Dat is wellicht de reden waarom er onder dat zachte klankenpalet rusteloosheid en angst huizen.
Ehrlich: Als kind heb je grote dromen. Je wilt basketten bij de NBA of, het zou zomaar kunnen, president worden. Maar plots besef je dat je voorbij het punt bent dat dat ooit zal gebeuren. En dan moet je jezelf vertellen, well shit, look at me, I'm not...
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.