Op zijn tweede album bezingt het Gents-Brusselse collectief Uma Chine de kracht van verandering. “De obstakels die mij vroeger tegenhielden, leren me nu evolueren.”
© Gregoire Verbeke
Zoals Uma Chine een samentrekking is van 'human' en 'machine', zo is de band een kruispunt van achtergronden, invloeden en identiteiten. Frontvrouw Nele De Gussem speelt of speelde toetsen en gitaar bij onder meer Maya's Moving Castle, Future Old People Are Wizards, Billie King en BRNS. De half-Egyptische tweelingzussen Sherien en Rana Holail Mohamed vormen met hun andere vier zussen de vocal group Binti. Toetsenist Gilles Vandecaveye-Pinoy maakt herrie met Peenoise, vernieuwt jazz met Steiger en zit ook bij PJDS en Future Old People Are Wizards. Simon Raman drumt bij Ivy Falls en Steiger. En Nils Vermeulen speelt in tig bands (contra)bas. Rana Holail Mohamed en Gilles Vandecaveye-Pinoy wonen in Brussel, de rest van de band huist in Gent.
De sound die uit deze kruising opwelt, heeft zich op Changes, de tweede plaat van Uma Chine, gekristalliseerd in een dromerig niemandsland van etherische synths en ijle harmonieën, ergens halverwege tussen Beach House en Angelo 'Twin Peaks' Badalamenti. “Tja, als je zo'n Roland Juno-60 gebruikt, zit je snel bij die zweverige, analoge sound van pakweg Stranger things,” knikt Nele De Gussem vanachter haar laptop terwijl Rana Holail Mohamed even later ook inlogt. “Maar ik ben niet zo bezig met muzikale invloeden. Beach House heb ik bijvoorbeeld pas leren kennen toen mensen ons daarmee vergeleken nadat onze nieuwe single 'Hold' uitkwam.”
Ik heb vorig jaar veel aandacht besteed aan het onderbewuste, en hoe bijvoorbeeld ook dromen ons dagelijkse leven beïnvloeden
'Hold' is een nummer over dingen kunnen vasthouden, zonder dat ze stukgaan. Zoals de vlinder die in de videoclip rondfladdert. De vlinder staat natuurlijk ook voor verpoppen en veranderen, en dan zitten we bij het thema van de plaat. “Long ago these changes frightened me,” klinkt het in de titeltrack. “Vroeger waren er altijd obstakels die mij tegenhielden,” legt De Gussem uit. “Nu zie ik dat soort beangstigende dingen als stadia waar je door moet om te evolueren.”
Veel van de liedjes op Changes gaan over het magischer maken van de realiteit. “Ik heb vorig jaar veel aandacht besteed aan het onderbewuste, en hoe bijvoorbeeld ook dromen ons dagelijkse leven beïnvloeden. Ik heb een tijd last gehad van slapeloosheid, en tegelijk had ik heel heftige dromen. Ik sta redelijk sceptisch tegenover alles wat zweverig is, maar ik zag daar veel symboliek in waaruit ik besluiten kon trekken.”
De hoes van Changes zet dat magisch realisme voort: een vrouw waarvan je schouders en hoofd niet ziet in een kleurrijk, weelderig gewaad, zittend op een wit paard. “Dat ben ik,” lacht De Gussem. “Eigenlijk wilden we met de drie vrouwen op drie witte paarden zitten voor een supermarkt, en de mannen daar dan naast. Maar zoveel volk op één foto was te moeilijk. Nu is het één wit paard voor een flatgebouw geworden. Witte paarden zijn sprookjesachtig, magisch, het flatgebouw staat voor de werkelijkheid.”
Sprookjes, literatuur... Het geschreven woord inspireert De Gussem nog meer dan muziek. “Ik ben een veellezer. Nu ben ik bezig in Een klein leven van Hanya Yanagihara, maar ik heb bijvoorbeeld ook alle boeken van Gabriel García Márquez verslonden. Mijn favoriete boek is Over de liefde en andere duivels, waarin donkere tovenarij het gewone leven binnensluipt.”
Terwijl de vorige plaat nog wat alle kanten uitging qua thematiek en sound, vormt alles nu meer één geheel. Een dromerig geheel, met dank aan de ijle synths, maar ook aan de sirene-achtige samenzang van Sherien en Rana Holail Mohamed. “Wij zijn altijd gul met de saus,” lacht De Gussem. “We werken graag met van die langgerekte reverb. De stemmen van Sherien en Rana zijn nu ook beter uitgebalanceerd.” De Gussem schreef nummers speciaal met dat 'stereo-effect' voor ogen: op het podium staan de identieke tweelingzussen naast haar gepositioneerd. “Als we achteraf naar opnames kijken, zien we dat we vaak alles gelijk doen,” lacht Rana Holail Mohamed. “Dat doen we onbewust, wij voelen elkaar ook gewoon perfect aan.”
'Changes' was de laatste song die David Bowie speelde voor hij stopte met toeren. De laatste song die Uma Chine op een podium bracht voor corona de levensader van de livesector doorsneed, weten Nele De Gussem en Rana Holail Mohamed zelfs niet meer. “De laatste keer dat we hebben opgetreden, was in de finale van de Rock Rally, afgelopen najaar,” vertelt Rana Holail Mohamed. “En dat was dan nog zonder publiek.”
“Een wedstrijd is sowieso een beetje absurd, maar deze keer voelde het als een examen,” vult De Gussem aan. “Er was geen concertgevoel, we kregen zelfs geen pintje.” (Lacht) “Wat zou ik graag opnieuw de energie van het publiek voelen,” droomt Rana Holail Mohamed weg. “Ik kijk er énorm hard naar uit om onze nieuwe songs te delen.”
Uma Chine: Changes
Album uit op 9/4, concertfilm op 17/4 via de Facebook-pagina van de band