Ze zong eerst in een paar popbands, maar vandaag vervelt Veerle Pollet tot de neoklassieke pianiste Paulette Verlée. Deze week houdt ze haar debuut choses vues à droite et à gauche (sans lunettes) boven de doopvont, een ode aan eenvoud en schoonheid.
© Ivan Put
Wie is Paulette Verlée?
- Geboren als Veerle Pollet in Jette in 1981, verhuist op haar twaalfde naar Sint-Pieters-Leeuw
- Keert na haar studies klassieke muziek aan het Lemmens in Leuven weer terug naar Brussel
- Verkent de jazz en pop met bands als One Trick Po, Aubin en Call Me Lucy
- Maakt muziek bij het hoorspel Kabouter Korsakov van Het Geluidshuis en de reclamecampagne Max en de Tovergroentjes van Delhaize. Pent de soundtrack voor de Britse film The rainbow is black
- Onder haar nieuwe alias Paulette Verlée duikt ze met haar debuutplaat choses vues à droite et à gauche (sans lunettes) in de wereld van de neoklassiek
Wat het verschil is tussen Veerle Pollet en Paulette Verlée? Er is er geen, ze zijn dezelfde persoon,” schippert de Brusselse muzikante over haar artistieke ontdubbeling. “Ik kruip niet in een personage als ik muziek speel. Veerle Pollet klinkt alleen niet zo hip. En mijn voornaam kennen ze alleen maar in Vlaanderen, zelfs in Nederland weten ze niet of ik een man of vrouw ben. (Lacht) Daarom heette mijn vorige project ook Call Me Lucy.”
Call Me Lucy was een rockband die niet vies was van wat elektronica. Veerle Pollet surft al haar hele leven op de scheidingslijn tussen klassiek en pop. Als vijfjarige uk begon ze te pingelen op de piano die thuis stond. De academie volgde, maar haar tienerhart luchtte ze met gitaren en drums. Ze studeerde klassiek aan het Lemmens in Leuven, maar tegelijk zocht ze verbreding met jazz- en popbands als One Trick Po en Aubin.
“Mijn medestudenten kwamen allemaal uit superklassieke nesten, ze kenden alle symfonieën en concerto's,” vertelt Pollet. “Mijn moeder speelde wel wat piano en mijn vader zat bij de fanfare, maar bij ons thuis stond gewoon Radio 1 op. Ik moest echt bijbenen. Nog steeds ben ik geen grote kenner van het klassieke repertoire.”
Vroeger kroop Pollet het podium op om te zingen, vandaag schaart ze zich in de stroom neoklassieke en postminimalistische pianomuziek die in het zog van Nils Frahm, Max Richter en Joep Beving al een paar jaar zachtjes over ons heen walst. “Als kind kreeg ik aan de academie sonates van Bach en Beethoven voorgeschoteld, maar ik zag mijzelf nooit die kant opgaan. Bij neoklassiek moet je gelukkig geen grootse stukken componeren, het mag simpel zijn. Dat zeg ik zonder te denigreren. Een grote improvisator ben ik ook niet, ik vind mijn weg tussen een paar akkoorden, zoek daarboven een mooie melodie en dat is prima.”
Ik wil overdonderd worden door mooie klanken. Van Satie of Billie Eilish, dat maakt niet uit
Pollet maalt er niet om dat haar muziek in playlists als 'Chill' en 'Focus' zal terechtkomen, en vindt het prima dat mensen haar muziek opzetten om tot rust te komen. “Of zelfs als ze aan het studeren zijn of de afwas doen. (Lacht) In een ideale wereld ga je rustig zitten met je hoofdtelefoon op om naar muziek te luisteren, maar wie heeft daar vandaag de tijd nog voor?”
Het is niet makkelijk om boven het maaiveld uit te steken in een muziekgenre waar er elke dag artiesten bij komen. “Nee. Het is ook zo eenvoudig geworden om dingen op te nemen. Een keyboard klinkt minder mooi dan een Steinway, maar je kan wel makkelijk een opname maken en die online zwieren.”
Wat haar onderscheidt? Subtiele akkoordenwissels die de naar pop geurende harmonieën een tik geven, wat strooisels elektronica die binnen het beperkte aantal noten voor variatie zorgen en een zucht melancholie. Muziek die Pollet op haar debuutalbum in elkaar timmerde met gitarist Jan Viggria van noiseband The Guru Guru en de barokcellist Michel Boulanger. “Soms ben ik jaloers op wat zij kunnen op hun instrumenten. Met een strijker kan je je klanken bewerken, met een vibrato of een crescendo of zo. Dat kan je op een piano niet, je slaat de toets aan en that's it.”
Ontroering vindt ze net zo goed bij Tom Waits als bij Erik Satie, zegt Pollet. Van die laatste leende ze de titel voor haar plaat, choses vues à droite et à gauche (sans lunettes) verwijst naar een honderd jaar oud kamermuziekstuk van Satie. “Na de zware periode van de romantiek begon Satie alles te vereenvoudigen, en zo werd hij de grondlegger van de neoklassiek. Maar ik vind hem ook als figuur boeiend. Hij was een beetje gek, na zijn dood bleek dat hij zijn huis volstouwde met piano's en paraplu's. En hij was heel grappig. In de titels van zijn composities zit veel humor, en de aanwijzingen op zijn partituren waren heel apart. In plaats van 'andante', schreef hij iets als: 'Speel het alsof je een appel van de boom trekt.' Blijkbaar was hij zelf ook niet zo'n goede pianist, hij werd zelfs uitgeschreven uit de pianoklas en bestempeld als 'meest luie student van het conservatorium' en 'getalenteerd maar traag'.” (Lacht)
Saties repertoire kwam niet echt aan bod op het conservatorium, vertelt Pollet. “Misschien omdat het niet zo moeilijk is, er wordt vooral ingegaan op technisch uitdagende stukken. Ook aan de academie moest ik niet afkomen met filmmuziek of zo. Ik geef er nu zelf les, en ik maak er een punt van dat ik opensta voor alles, ook als leerlingen met een popsong afkomen. Ik wil gewoon overdonderd worden door mooie klanken. Of dat nu door Satie of Debussy is, een hiphopnummer of door een liedje van Billie Eilish, dat maakt niet uit.”
Voor Pollet ligt schoonheid niet in virtuositeit. “Dat heb ik ook moeten leren, want tijdens mijn studies heb ik nu eenmaal een grote bagage verzameld. In de neoklassiek is het net de kunst om binnen de eenvoud iets moois te maken – een compositie die vergezocht is, schiet zijn doel voorbij. En als het lukt, wordt het iets heel krachtigs.”
PAULETTE VERLÉE
choses vues à droite et à gauche (sans lunettes) verschijnt op 11/2
24/2, 20.00, Muntpunt, pauletteverlee.com
Lees meer over: Muziek , veerle pollet , paulette verlée , neoklassiek , erik satie , call me lucy
