Van Hendrix tot Hardy, het variété van David Numwami

Wanneer hij niet sleutelt aan zijn eigen songs, luistert hij naar podcasts over Heidegger en Nietszche, toert hij met Charlotte Gainsbourg de wereld rond of droomt hij weg bij Françoise Hardy: de kleurrijkste nieuwkomer in de Brusselse popscene heet David Numwami.

“Le ciel est gris / Et dans la nuit / Toutes les femmes de ma vie / Viendront danser / Et réclamer / Tout l’amour que je n’ai pas donné,” croont David Numwami in zijn eerste single ‘Le fisc de l’amour’. Cloclo-pop in een variétésnit, alsof er geen vuiltje door de staalblauwe zomerlucht dwarrelt, terwijl diezelfde vrouwen hem na middernacht zullen “abîmer” en “exécuter”.

“Haha, ja, ik speel nogal met uiteenlopende emoties,” zegt de 25-jarige Brusselaar. “Ik ben vaak blij en triest tegelijk. ‘Le fisc de l’amour’ heeft inderdaad een zomers tintje. Maar als de tekst dan binnenkomt, denk je: ‘Wow!’ (Lacht) Mijn liedjes zijn als een paard van Troje. Tof! Tot je het beest in de muil kijkt. Ik weet niet of dat iets typisch Brussels is, maar bij Stromae zie je die tegenstelling tussen muziek en tekst ook, of bij Angèle.”

Die bitterzoete clash zit net zo goed in de op pellicule gedraaide clip van ‘Le fisc de l’amour’. Nadat hij met een jingle is aangekondigd, struint de zanger in luchtige blazers en sweaters tussen amorf meubilair in de vormen en kleuren van Barbapapa. Tot hij op het einde, in een ‘after shot’ in de studio, een akoestische gitaar onzacht in aanraking laat komen met een skateboard. Fan van Kurt Cobain?

“Je mag nog wat verder terug: als dertienjarige waren Jimi Hendrix en Pete Townshend mijn helden.” Die gitaargeselaars vormen een groot contrast met de pop die hij nu maakt. Geen wilde rock, hiphop of glitchy elektronica, maar een frisse mix van variété, chanson en indie. Als een liaison dangereuse tussen Françoise Hardy en Connan Mockasin. “Klinkt spannend. Naar ‘Première rencontre’ van Françoise Hardy kan ik blijven luisteren. Mensen verwijzen ook wel eens naar Laurent Voulzy, een wat vergeten Franse popzanger uit de jaren 1980. Ik kende hem niet, ik heb hem zelf moeten opzoeken.” (Lacht)

Numwami is een multi-instrumentalist. Zijn muziek maakt hij thuis op zijn slaapkamer. Na zijn middelbare school schreef hij zich in als filosofie- en architectuur- student, en volgde gitaar aan het conservatorium. “Uiteindelijk koos ik voor filosofie, omdat ik bang was om maar in één ding goed te zijn. En nu ben ik nergens goed in.” (Lacht) Aan de unief richtte hij de rockband Le Colisée op, zijn master werkte hij af op tournee met de Franse indierockers Frànçois & the Atlas Mountains.

Via via kwam Numwami bij Charlotte Gainsbourg terecht. “Ik zat na de tournee met Frànçois werkloos thuis en kreeg plots een telefoontje, of ik bij Charlotte als gitarist mee de baan op wilde. En of ik dan even naar New York kon vliegen. Alsof een arme filosofiestudent daar de centen voor had.” (Grinnikt) Numwami raakte er alsnog, en toerde als jonge twintiger de wereld rond met de Franse superster, met als hoogtepunt een show op het mythische Amerikaanse festival Coachella.

Intussen werkte Numwami ook samen met Nicolas Godin van Air. Dat schept hoge verwachtingen voor zijn album, dat er begin volgend jaar moet aankomen. “Ik voel geen druk. Dat heb ik net van hen geleerd, gewoon je ding doen. En als mijn carrière niets wordt, dan kan ik toch mooi zeggen dat ik op Coachella heb gespeeld.” Deze week is het niet Choachella, maar Volta, waar hij in duo een Pool-concert speelt. “Grappig, want ik duik al eens graag in het publiek, al zal dat helaas nu niet kunnen.”

Volta Pool Concerts: David Numwami + Teletext, 23/8, 20.00, Volta, volta.brussels