YellowStraps bekent kleur: 'Ik kan eindelijk mijn gevoelens kwijt in mijn songs'

De grootstedelijke neosoul van zijn band YellowStraps was lang een goed bewaard geheim, maar met zijn debuut Tentacle grijpt Yvan Murenzi naar de spotlights die hij verdient. “Het zou een eer zijn als iemand de studio induikt en zegt: ‘Ik wil een beat zoals YellowStraps’.”

Drie jaar geleden wilde YellowStraps zijn stempel van eeuwige belofte van zich afschudden met de ep Goldress. De Brusselse band rond Yvan en Alban Murenzi etaleerde verfijnd hoe je indierock met r&b, hiphopbeats en elektronica kon laten samensmelten tot een als goudlamé glimmend geheel. De voortekenen waren uitstekend, het duo straalde, een eerste Europese headlinetournee stond in de steigers. Toen riep een klein virus hen een halt toe, en samen met hen ook de rest van de wereld.

“Net voor die eerste lockdown had ik beslist om mijn job als grafisch vormgever op te zeggen en vol voor de muziek te gaan,” glimlacht Yvan Murenzi, de Brusselaar die YellowStraps meer dan tien jaar geleden samen met zijn broer Alban boven de doopvont hield, maar intussen het enige groepslid is. “‘Ow shit,’ dacht ik toen alles tot stilstand kwam.” (Lacht)

De totale malaise bracht YellowStraps niet van de wijs. Yvan en Alban stortten zich als gekken op nieuwe muziek en leefden zich in het najaar uit met het project Yellockdown, waarbij ze elke week met een andere (inter)nationale artiest virtueel samenhokten en een nieuwe song bedachten, onder wie blackwave., Dvtch Norris en Swing. Hun noeste arbeid resulteerde in clips en een mixtape.

“Uiteindelijk is dat een heel creatieve periode gebleken,” knikt Murenzi. “En daar ben ik blij om. Vooral Alban vond het zalig, om weg van alle aandacht muziek te kunnen maken, zonder verplichtingen.” Dat bleek voor de jongste van de twee Murenzi’s essentieel, want hij heeft het schip net om die reden verlaten. YellowStraps is nu het soloproject van Yvan.

“We kunnen ons niets anders indenken dan deel uit te maken van dezelfde groep,” zei Alban drie jaar geleden in dit blad. “We hebben dezelfde smaak en begrijpen elkaar blindelings. Deze broederband is voor het leven.”
Yvan Murenzi: Tja, het is dus anders gelopen. Alban heeft eind 2020 aangekondigd dat hij ermee wou kappen. Alsof het nog niet donker genoeg was. (Lachje) Het was niet de muziek die hij niet zag zitten, maar alle dingen daarrond die erbij horen als je je kans wilt wagen in de muziekbusiness. Vanaf het moment dat we beslisten dat het meer moest zijn dan een hobby, is er bij hem iets veranderd. Voor hem draaide YellowStraps puur om de muzikale passie, muziek kon geen job zijn. Die keuze respecteer ik. Hij werkt nu voor een bedrijf dat evenementen organiseert.
Het heeft even geduurd voor het doordrong dat hij geen deel meer zou uitmaken van YellowStraps, pas na een tijdje begreep ik zijn beslissing. Nu vind ik het zelfs moedig van hem. Ik zie er ook het goede van in, ik kan nu veel meer mijn gevoelens en emoties kwijt in mijn songs.

Was Alban nog betrokken bij Tentacle?
Murenzi: Er zijn nog een paar tracks waar we samen aan begonnen waren, dus zijn geest waait zeker nog door de plaat. Maar vanaf het moment dat hij beslist had om eruit te stappen, hebben we niet meer samen aan muziek gewerkt.

Heeft zijn vertrek de deur geopend voor nieuwe samenwerkingen?
Murenzi: Alban was het muzikale brein, hij deed al het productionele werk. Ik dacht, ofwel doe ik nu alles zelf, ofwel omring ik mij met nieuwe mensen. Aanvankelijk heb ik andere muzikanten en producers gezocht, maar dat kringetje is beetje bij beetje kleiner geworden. Ik heb enkele songs samen met mijn bassist gecomponeerd, maar voor de rest doe ik alles gewoon zelf, samen met mijn manager.

Er schuiven wel wat gasten rond de tafel op Tentacle, Roméo Elvis, Swing, Blu Samu, de Britse rapper Sam Wise, de Franse pianist Sofiane Pamart ... Waarom heb je precies hén gesommeerd?
Murenzi: Voor mij draaien samenwerkingen om het verhogen van de creativiteit. Elke artiest heeft zijn of haar eigen universum, met zijn of haar manier om naar de dingen te kijken en te creëren. Dat is altijd verrijkend. Ze voegen dingen toe waar je zelf nooit aan zou gedacht hebben, of die je zelf anders zou doen. Ik was tevreden over ‘Flowin’, maar ik voelde dat er iets ontbrak. We waren dat nummer aan het inblikken in een studio in Parijs. Toevallig was Sam Wise daar ook. In een paar uur tijd heeft hij lyrics geschreven en die ingezongen. Zijn bijdrage was perfect, net wat de song nodig had.

Met Roméo Elvis ga je naar verluidt al een eind terug.
Murenzi: Klopt. Ik ken hem al van toen ik een jaar of veertien, vijftien was. We zaten op dezelfde middelbare school in Braine l’Alleud. Toen waren we nog onbezonnen pubers, we waren nog niet echt met muziek bezig. We zijn elkaar wel altijd blijven zien, in mindere of meerdere mate. Swing ken ik ook al lang.

In de Brusselse hiphopscene is YellowStraps altijd een beetje een paria gebleven, jullie rappen niet én jullie zingen niet in het Frans.
Murenzi: Ik hou van de familiale feel die de Brusselse scene heeft, iedereen kent iedereen, of weet op z’n minst waar de andere zich mee bezighoudt. Maar het klopt dat mijn broer en ik altijd een beetje outsiders zijn geweest. Mensen gaan er wel vaak van uit dat ik een rapper ben, gewoon door mijn dreads, en hoe ik eruitzie. En omdat ik zwart ben. Eigenlijk vind ik dat wel grappig. Bij de sessie die we hebben gedaan (voor het Berlijnse muziekplatform) Colors in 2019 zag je in de commentaren dat mensen verrast waren door onze sound. Op basis van hoe we eruitzagen, dachten kijkers dat we een stel rappers uit Atlanta waren dat dealde in hippe trap. (Lacht) Dat vond ik net goed, want zo deden we iets onverwachts en wakkerden we de nieuwsgierigheid aan.
YellowStraps doet het in het Engels omdat wij in onze kindertijd enkel naar Engelstalige pop hebben geluisterd. Wij werden door onze ouders ondergedompeld in Michael Jackson, Simon and Garfunkel, Norah Jones ... Wij dachten dat popmuziek gewoon altíjd in het Engels gezongen werd. (Lacht) Als tieners waren Alban en ik gefascineerd door de Britse indiescene. We speelden covers van Arctic Monkeys en King Krule, zijn mix van stijlen vonden we enorm fascinerend. De Franse muziek heb ik pas heel laat ontdekt. Ik ken er nog altijd niet veel van, om eerlijk te zijn.

Is dat geen gemiste kans? Bij de nominaties voor de Victoires de la musique, de belangrijkste muziekprijzen in Frankrijk, zijn er negen voor België. Zij zingen allemaal in het Frans.
Murenzi: Gedurende een hele tijd heeft er niemand aandacht geschonken aan de Belgische muziekscene, artiesten konden zich zonder druk in alle vrijheid ontplooien. Tot Stromae voor de dambreuk zorgde, ook al dachten mensen lang dat hij uit Frankrijk kwam. Toen klopten rappers als Roméo Elvis en Damso zich op de borst en riepen ze dat ze van Brussel kwamen. (Lacht) En nu zijn er ook Angèle en zovele anderen. Als je vandaag zegt dat je uit België komt, zeggen mensen, trop bien! Het is cool om op die golf mee te surfen, ook al is de voertaal van YellowStraps Engels. Onlangs zat ik in Taratata, een oer-Franse tv-show, maar het publiek was mee. Ze weten dat Belgen er minder voor terugdeinzen om geijkte paden te verlaten en dingen uit te proberen. We zetten ook in op de Franse markt, daar zitten voor ons stevige groeimogelijkheden. Het Britse speelveld is een stuk moeilijker te kraken.

Het aanstormende Belgische poptalent Pierre de Maere trok naar Parijs om de Franse markt te veroveren, de Brusselse Meyy beproeft haar geluk in Londen. Zou je zoiets ook overwegen?
Murenzi: Ik denk van niet. Ik hou te veel van Brussel. (Lacht) Ik woon hier nu vijf jaar, het is zo chill hier. De mensen zijn aangenaam, de energie zit juist. In Parijs moet je over alles gestresseerd zijn, zelfs als je de metro neemt. Ik zit bij Universal Frankrijk, mijn manager is Frans, dus die focus is er zeker wel ... Ik vind het prima om af en toe naar ginds te pendelen, maar ik wil er niet mijn hele leven spenderen.

In de uitzending van Taratata coverde je ‘Señorita’ van Justin Timberlake. YellowStraps is minder King Krule en Arctic Monkeys, meer Sampha en Frank Ocean geworden.
Murenzi: In onze ep Goldress zaten de rockinvloeden al wat verder weg, in ruil voor een jazzy feel. Vandaag ben ik helemaal weg van de mellow pop van Benny Sings en Still Woozy. Nu, ze vroegen me om in de show een cover te brengen met een liveband met akoestische instrumenten. Dat leek me gewoon een geschikt nummer. (Lacht)

Je bent geboren in Rwanda, je kinderjaren spendeerde je in Oeganda. Je had makkelijk op de afrobeatshype kunnen springen, of heb je nog maar weinig voeling met die cultuur?
Murenzi: Dat was een fijne tijd, maar cultureel heeft die periode mij niet gevormd, daarvoor was ik nog te jong. Rond mijn achtste zijn we in België beland. Ik zeg niet dat het nooit zal gebeuren, ik hou ervan om nieuwe stijlen uit te proberen. Als Rema (Nigeriaanse hype, red.) belt om samen een track te maken, zal ik niet neen zeggen. (Lacht)

Op Tentacle bepaalt elektronica de kleur. Smachtende synths, vooral. Die in weemoed gedrenkte romantiek heeft YellowStraps vanaf zijn ontstaan tien jaar geleden getypeerd.
Murenzi: Tentacle gaat over de liefde, en hoe complex die kan zijn. Ze kan allesomvattend zijn en je een gelukzalig gevoel geven, maar je kan er ook in vastzitten. Vandaar ook het beeld van de dwangbuis op de hoes van de plaat, het is tegelijk een omhelzing en een kooi.

YellowStraps heeft er altijd erg gestileerd uitgezien. Ik kan me inbeelden dat je dat als grafisch vormgever zelf graag stuurt.
Murenzi: Ik vind dat heel belangrijk. Nu, voor het artwork werk ik samen met Baudouin Willemart, ik lever de ideeën en hij werkt ze uit. Ik heb altijd van artiesten gehouden die hun eigen stijl hebben, zowel muzikaal als visueel. Een stijl die zo eigen is dat het een referentie wordt, zoals de touch van (de Canadees-Haïtiaanse producer en dj, red.) Kaytranada. Iemand die een studio binnenstapt en zegt ‘ik wil een beat zoals YellowStraps’, dat zou ik fantastisch vinden.

Iets vergelijkbaars: voor de compilatie Blue Note re:imagined II heb je ‘Caravan’ van Duke Ellington een YellowStraps-stempel gegeven.
Murenzi: Dat was een enorme eer. Via de artistiek directeur van Universal kregen we last-minute het voorstel om daaraan mee te werken, alleen moest de track een week later klaar zijn. Dus hebben we een sprintje getrokken. (Lacht) Het nummer heet ‘This ain’t loving without you’, en baadt in die typische romantische sfeer. Ik kende het origineel uit de soundtrack van Whiplash, mijn all-time favoriete film. Ik heb hem tig keren gezien.

Begrijpelijk. Die film van Damien Chazelle gaat over een jonge drummer die het probeert te maken in de keiharde wereld van de jazz, maar bijna ten onder gaat. Herkenbaar?
Murenzi: Drum was het eerste instrument dat ik als elfjarige wilde bespelen. Ik heb het één jaar lang gevolgd, maar ik mocht thuis geen drumstel zetten dus is die liefde uiteindelijk uitgedoofd. (Lacht) De muziekbusiness is geen pad over rozen. Je kan je te pletter werken, zonder dat er iets van komt. Het hangt allemaal van zoveel details af, je moet geluk hebben.

Tentacle van YellowStraps is nu uit (Universal/Polydor)