Agnes Obel, op de rand van de doorbraak

Agnes Obel, de frêle Deense zangeres en pianiste die een artistiek onderkomen heeft gevonden in Berlijn, staat amper enkele maanden na haar debuut op de rand van de doorbraak. Domino bewijst zo ook op zijn laatste editie zijn neus voor nieuw talent.

Haar debuutplaat Philharmonics verscheen vorige herfst pas, maar toch slaagt ze er nu al in om grote zalen uit te verkopen. Niet vanzelfsprekend, want veel lawaai maakt Agnes Obel niet. Haar ingetogen, zachtfluwelen stem en sobere, op klassieke leest geschoeide pianospel worden steevast vergezeld door wondermooie melodieën die je, een beetje in de stijl van Elliott Smith, zachtjes bij het nekvel grijpen. Eigenlijk zou Philharmonics alleen in Denemarken uitkomen, misschien ook in Duitsland, maar door de buzz van programmatoren en talentscouts raakte haar carrière in een stroomversnelling. Op South By Southwest in Austin, Texas was ze een van dé in de gaten te houden nieuwe artiesten. Als we haar bellen heeft ze haar drie optredens op het grootste showcase-festival ter wereld net achter de rug. Agnes Obel: "Het was hectisch, met al die bands die om aandacht schreeuwden. En daar stond ik dan tussen met mijn stille, akoestische liedjes. Maar het was zo druk dat ik de tijd niet had om nerveus te zijn. Ik stond er niet eens bij stil hoe belangrijk die optredens waren. Zo gaat het al de hele tijd. Het succes overvalt me."

Het begon ook zo onverwacht, met een reclamespot voor de Duitse telecomgigant T-Mobile met veel rozenblaadjes en jouw stem. Net als vele anderen heb ik toen een flard tekst gegoogeld op zoek naar de zangeres achter de spot… maar zonder resultaat.
Agnes Obel: Grappig, maar begrijpelijk, want er was op dat moment ook alleen maar een demo, en het zou nog een vol jaar duren vooraleer ik mijn debuut zou opnemen. Ik had de demo van 'Just so' op mijn MySpace gezet. Maar blijkbaar was dat genoeg om de aandacht te trekken van een reclameagentschap. Het was te vroeg om mijn carrière echt te lanceren, want uiteindelijk tekende ik pas een jaar later een platendeal met Pias. De keuze voor een indie was bewust na dat onverhoopte commerciële begin. (Lacht)

Je muziek doet het erg goed in combinatie met beeld. Drie nummers zaten in de film Submarino van Thomas Vinterberg.
Obel: Ik kende Thomas omdat hij nog een film heeft gedraaid met mijn broer. Op de première tijdens de Berlinale zei hij me dat hij maar net te weten was gekomen dat ik die drie songs had gezongen. De première was best een emotionele gebeurtenis. Tijdens de film liet ik me zo meeslepen door het verhaal dat ik vergat dat mijn liedjes erin zaten. Toen ze voorbijkwamen zat ik aan de grond genageld, tot ik begon te luisteren naar de foutjes in de mix, terwijl ik natuurlijk had moeten genieten.

Je woont ondertussen bijna vijf jaar in Berlijn. Heb je je makkelijk kunnen aanpassen?
Obel: Ja, Berlijn is een pleisterplaats voor creatieve geesten. De stad is heel open. Je kunt er doen en laten wat je wilt, maar je kunt er vooral rustig werken aan je eigen kleine, gekke project. Voor Scandinaven is het er bovendien erg goedkoop.

Klopt het dat je de enige uit je pianoklas bent die nu nog piano speelt?
Obel: Ik heb geluk gehad met mijn lerares. Ze was niet zo conventioneel. Perfect voor een eigenwijs kind als ik. Ik wilde alleen maar dingen spelen die ik zelf mooi vond en had een hekel aan partituren, dus leerde ik piano spelen op het gehoor en door mijn lerares bezig te zien. Ik wilde vooral een sfeer creëren. Lukte dat niet met bekende composities, dan verzon ik mijn eigen song. Terwijl de anderen gefrustreerd raakten door de autoritaire aanpak, moedigde mijn lerares dat precies aan. Daar pluk ik nu de vruchten van.

De twee concerten die Agnes Obel dit voorjaar geeft in Brussel zijn al uitverkocht
9 april 2011 @ AB en 17 mei @Botanique