Air-frontman in Botanique met Tomorrow's World

Jean-Benoît Dunckel van het Franse duo Air is met zijn 43 lentes een kind van de seventies. De Engelse zangeres Lou Hayter werd tien jaar later geboren met de eighties in het vizier. De muzikale generatiekloof wordt in Tomorrow’s World overbrugd door een gezamenlijke voorliefde voor melancholische retrochic.

Jean-Benoît Dunckel heeft altijd een boon gehad voor de filmscore's van Angelo Badalamenti, die vaak een troostende schouder aanboden in een wereld vol tragiek. Zo getuigden ook al de aliënerende, pseudo-naïeve elektronische klanktapijten die hij met zijn artistieke wederhelft Nicolas Godin de wereld instuurde.

Op het debuut van Tomorrow's World ruilt de Parijse zanger, muzikant en producer zijn compatriot in voor Lou Hayter, een van de nieuwe stijliconen van aan de andere kant van het Kanaal. Maar het dromerige muzikale landschap blijft overeind. Ook al omdat de stem en muze van dienst op haar beurt de koelere elektropop, waarmee ze vertrouwd was bij New Young Pony Club, inwisselt voor een stemmiger patroon van melancholisch klinkende synths en sensuele, nu eens sussende, dan weer pijnlijke femme fatale-vocalen. De intergenerationele kruisbestuiving tussen Londen en Parijs vond plaats in Dunckels studio in Montmartre waar donkerromantische gevoelens van spijt, verdriet en vervreemding het palet insijpelden.

Hoe heb je Lou precies ontmoet?
Jean-Benoît Dunckel: Via een gezamenlijke vriend, Alex Thomas, de drummer van Air. Eerst zouden we maar één nummer samen opnemen, maar het zijn er uiteindelijk vijftien geworden. Er was meteen een klik. Lou pakte me in met haar elegantie en met haar stem, die laag is en ongepolijst. Ik droomde er eerlijk gezegd al langer van om een duo te beginnen met een zangeres. Deze kans kon ik dus niet aan me voorbij laten gaan.

Waarom is zij voor jou de ideale duozit?
Dunckel: Ik voelde me vooral aangetrokken door het contrast tussen duisternis en glamour dat ze uitstraalt. Haar teksten sloten ook mooi aan bij de romantische sfeer die we de plaat wilden binnensmokkelen. De psychologie in man-vrouwrelaties is eigenlijk het centrale thema, samen met het begrip en het onbegrip en dus ook de vaak onderhuidse melancholie voortvloeiend uit dergelijke relaties. Dat moest zowel uit de muziek als uit de teksten blijken. De eerste single So Long My Love (met de lijn: 'too much love suffocates the soul') is daar een mooi voorbeeld van: de elektronische trance is een directe reactie op het pijnlijke break-upthema. Maar naast de meer gezwinde elektronische tracks is er ook ruimte voor ballades: die zijn fragiel en intens zoals 'Don't Let Them Bring You Down' , of juist heel donker zoals 'Inside'.

We herkennen ook de naïviteit die op vroege Air-releases nog prominent aanwezig was.
Dunckel: Ja, het is natuurlijk een nieuw begin. En iets pril klink nu eenmaal naïef. Maar ook met Air waren we de voorbije vijf jaar afgedwaald van het popgenre. We zitten sowieso op het einde van een cyclus. Noem het een overgangsperiode. Ik vermoed dat we onze muziek in de toekomst nog meer zullen afstemmen op en verbinden met de geschikte beelden, iets wat we ook al deden met de soundtrack Le voyage dans la lune (2012).

Naast muzikaal moest Tomorrow's World ook visueel meteen goed zitten.
Dunckel: Ja, dat vonden we belangrijk omdat het ons toeliet makkelijker onze eigen stijl te vinden. Die is retro-futuristisch en vintage, zowel wat de verpakking als de inhoud betreft. Let maar op het zilveren fiftiesjurkje van Lou op de concerten (lacht). En wat het geluid betreft: ik denk dat ieder artiest op latere leeftijd aansluiting probeert te vinden met de muziek die hij - misschien niet eens bewust - heeft gehoord tijdens de eerste jaren van zijn leven: zo druppelen mijn seventiesinvloeden samen met de donkere new wave-herinneringen van Lou.

28/5, 19.30, €13/16