Allah-Las: 'Om vooruit te blikken, moet je ook kunnen terugkijken.'

De platenfirma stopt ons de nieuwe Aphex Twin in handen net voor we de jongens van Allah-Las te spreken krijgen. Wat een grappig contrast: de eerste is altijd een baanbreker geweest op het gebied van elektronica, de tweede is een band die met twee benen in het verleden staat sinds ze platen gingen verslinden in de legendarische Amoeba Music-platenwinkel in LA.

Ook op zijn tweede album, Worship the sun, heeft het viertal een sound gecreëerd die je automatisch meevoert naar de sixties van West Coast-garagebands als The Chocolate Watchband en The Charlatans. Gevraagd naar hun heilige graal, antwoorden leadgitarist Pedrum Siadatian, zanger Miles Michaud, bassist Spencer Dunham en drummer Matthew Correia in koor "Forever changes." Naast die klassieker van Love verwijzen ze ook graag naar The notorious Byrd Brothers van The Byrds en "alles van The Velvet Underground." In hun naam kun je bovendien een verwijzing lezen naar de meidengroep The Shangri-Las en de Garden of Allah, een mythisch hotel op Sunset Boulevard waar schrijvers als F. Scott Fitzgerald thuis waren.

Jullie verwijzen volmondig naar de sixties. Waarom is 'looking back in order to move forward' het adagium van zoveel bands vandaag?
Matthew Correia: Ik denk dat alleen door je geschiedenis goed te kennen, je iets kunt doorspelen aan volgende generaties. Veel dingen die in de sixties in elkaar gebokst zijn, vind ik tijdloos. Dat komt door de manier waarop ze opgenomen en geproducet zijn. We houden van de helderheid die in de opnames zit, maar tegelijk is niet elke sound perfect zoals bij producties van vandaag. Bij stuff uit de eighties heb je dan weer dat de stempel van dat tijdsgewricht er veel meer aan kleeft. Luister alleen al naar die drums. Nu, wij houden ook van stuff uit de jaren 1990 en '80, alleen hoor je dat wellicht niet.

Jullie album is geproducet door Nick Waterhouse, een purist op het gebied van die vintage sound die jullie uitdragen. Maar van het woord 'retro' moet hij niets hebben. Begrijpen jullie hem?
Spencer Dunham: Tuurlijk. Door onze sound worden we snel als noveltyact geklasseerd, en niet voor vol aanzien. Dat is vervelend. Onze songs zijn net goed 'modern'.
Pedrum Siadatian: Ach, het is elke keer hetzelfde. Er zijn zoveel bands die met hun synths naar de jaren 1980 verwijzen, maar die worden niet retro genoemd.
Miles Michaud: Je moet dingen in perspectief kunnen zien. De muziekgeschiedenis definieert wie we zijn. (Denkt na) Terugkijken is echt iets wat leeft bij onze generatie. We worden steeds meer één met onze telefoons en computers, maar we zijn dat geloof in de onstuitbare vooruitgang een beetje beu. Ik denk dat de tijd rijp is voor nostalgie omdat we zo snel bewegen in een richting waarvan we niet zeker weten wat de bestemming zal zijn.

"Worship the sun", is dat iets waar je niet onderuit kunt als je van LA bent?
Correia: Hm, alsof LA enkel maar fun in the sun zou zijn. (Lacht) Inderdaad, LA is een plek waarbij je makkelijk gaat romantiseren. Maar het is ook een gewelddadig oord van droefenis en melancholie. Mensen komen hier al decennia om hun dromen na te jagen, die ze dan uit elkaar zien spatten tegen het asfalt van The Strip. Goed, eigenlijk wilden we het hebben over een tijd waarin je aangewezen was op de zon om te overleven. Een simpelere tijd, waarin mensen enkel geloofden in het tastbare.
Michaud: Die verbondenheid met de aarde zijn we kwijtgespeeld, het gevoel dat we ervan afhangen om te overleven. Nu hebben we het idee dat, wat er ook gebeurt, we het wel zullen halen. De technologie zal ons wel redden. Zelfs als we ten onder gaan.

Allah-Las

data: 10/10, 19.30

tickets: UITVERKOCHT

waar: Botanique, Sint-Joost-ten-Node