Andy Cairns op akoestische tournee

Tijdens zijn allereerste akoestische solotournee zal Andy Cairns de komende weken zelf het stuur vasthouden, het podium opbouwen, een in eigen beheer uitgebrachte plaat verkopen en de financiën beheren. “Dat is geleden van voor de grote doorbraak met Therapy?, maar het is zo bevrijdend."

"Ik vind het fantastisch om mezelf weer rond te rijden," is de Therapy?-zanger bijzonder enthousiast over zijn gelegenheidsuitstapje naar de roots van zijn muzikantenbestaan. "Vooral naar mijn rondrit door België en Nederland kijk ik uit, want ik heb er niet meer zelf gereden sinds de vroege jaren 1990. Ik trek er samen op uit met een vriend, die de merchandising doet en enkele harmonieën zingt. Door nu alles zelf te doen geniet ik straks des te meer van de luxe van een tourbus en een platenfirma die alles voor je regelt." Na de zomer kruipt Cairns inderdaad de studio in voor de opnames van alweer het 14-de Therapy?-album. Maar omdat hij het podium zolang niet kan missen trekt hij eerst de boer op met een akoestische selectie uit zijn liedjescatalogus - vooral tracks uit de succesplaten Troublegum en Infernal Love - en een handvol nieuwe nummers.

Waarom besluit een gevestigde waarde de touwtjes zelf in handen te nemen?
Andy Cairns: Het klinkt misschien raar, maar ik hou van de verantwoordelijkheid. Ik heb de voorbij 20 jaar heel wat artiesten ontmoet die vanaf het moment dat ze succes kregen steeds minder verantwoording gingen afleggen. Ze omringden zich met mensen die alles voor hen deden, gingen in een bubbel leven en begonnen zich plots te gedragen als kleine kinderen die geen grenzen kennen. Ik functioneer zo niet. Dat heeft natuurlijk te maken met mijn working class achtergrond. Ik kom uit Noord-Ierland. Daar geldt een ethiek van hard werken en altijd beleefd blijven. Ongelukkigerwijs zijn in de wereld van de rock-'n-roll veel mensen heel rijk. Vaak waren ze in hun kindertijd al rotverwend en vinden ze het normaal dat al hun wensen gecatered worden. Dat zijn geen aangename mensen. In Ierland hebben we daar een mooie uitdrukking voor: 'Throwing your toys out of the pram'.

Klopt het dat je tijdens je akoestische optredens ook smeuïg vertelt over het leven als rockartiest?
Cairns: Ja, verhalen over beroemde mensen die we zijn tegengekomen of grappige dingen die ons zijn overkomen. Door liedjes af te wisselen met anekdotes kan je makkelijker een echte conversatie aangaan met de fans. Ik ga de Belgische anekdotes niet opsommen, want ze zijn talrijk en niet allemaal bestemd voor kleine oren. (lacht) Maar je herinnert je vast nog wel die ene keer dat ik finaal de mist inging door voor een volle Pinkpopweide "Hallo Werchter!" te roepen.

Precies die attitude om jezelf niet al te serieus te nemen is volgens mij nog steeds een van de redenen waarom Therapy? hier mateloos populair werd. Dat relativeringsvermogen ben je niet kwijt, zo getuigen de liner notes van 53 Minutes Under Byker, het album dat deze tournee vergezelt: je geeft gewoon toe een van je oude liedjes te hebben gegoogeld omdat je de tekst vergeten was.
Cairns: Weet je, ik heb veel van mijn kennissen in het wereldje helemaal gek zien worden omdat ze wat ze deden veel te serieus namen. De reden waarom Therapy? nog steeds bestaat is dat we onszelf wel als muzikanten zien, maar daarnaast ook gewoon beseffen dat we geen remedie tegen kanker zijn en maar in de entertainmentbranche zitten. De zanger van Def Leppard zei me ooit: 'Als ik jullie zie opkomen, dan zou ik ook gewoon jullie fans kunnen zien.' Hij moest altijd van die belachelijke lange broeken dragen, zich gedragen als een American style-rockster en anders zijn dan zijn publiek, terwijl wij de afstand tussen ons publiek bewust klein hebben gehouden, naar het voorbeeld van onze geliefkoosde Amerikaanse hardcorebands zoals Fugazi en Black Flag. Hun credo - behandel anderen zoals je zelf wil behandeld worden - is ook ons credo geworden.

19.30, €16/19.