Bed Rugs: 'Elke band moet een seksplaat maken'

In welke wolk hallucinogenen Bed Rugs zich heeft gehuld, weten we niet, maar het waren beslist geen bad drugs. Op hun nieuwe langspeler cirkelt het Antwerpse kwintet supersonisch rond sixtiespsychedelica, shoegaze en sexy bluesrock.

Als het afhing van de jongens van Bed Rugs, het sympathieke paradepaardje van de sympathieke independent Waste My Records, zouden ze elk jaar één plaat uitbrengen – als het er al geen twee waren. Het is een van de fraaie gewoontes uit de sixties die ze wel genegen zijn, net zoals hun muziek in dezelfde bedstee gelegen heeft als die van pakweg Syd Barrett, The Beatles ten tijde van 'Tomorrow never knows' en The Zombies van Odessey and oracle. Muziek die vandaag heel wat artiesten inspireert, van MGMT tot Pond, van Jacco Gardner tot Temples. Cycle, hun tweede full-cd, is het auditieve equivalent van een stevige portiepaddo's en groovy vloeistofdia's.

Allemaal retrofiel? "Bullshit," antwoordt gitarist Stijn Boels in de Brusselse bruine kroeg Le Cocq, waar op de achtergrond Paul McCartney zich door 'Blackbird' tokkelt. Drummer Noah Melis nuanceert: "Ja en nee. Veel heeft te maken met de esthetiek, denk ik. Ik vind auto's uit de jaren 1960 mooier dan die van nu. Ben ik dan een retrofiel? Wat mij vooral aanspreekt, is dat er in de sixties, en ook in de jaren 1950 en '70, meer moeite werd gestoken in een goed product. Er was toen nog meer onbevangenheid. En tijd. De dictatuur van de economie houdt ons almaar meer in een wurggreep."

Maar jullie zijn die psychedelische scene van toen toch genegen?
Noah Melis: Natuurlijk. Maar we kunnen ons net zo goed in hedendaagse dingen vinden. Wij streven ook niet naar één bepaalde sound, dit is gewoon wat eruit komt als we ons repetitiekot induiken en beginnen te jammen. Nu, ik ben in elk geval blij om met die muziek geassocieerd te worden Vroeger kregen we vaak te horen dat we als Oasis klonken.
Stijn Boels: Zeg dat nu niet! (Lacht) Mensen willen graag een referentiekader. Dat is de duidingsdrang die in elk van ons zit. Maar uiteindelijk doen wij ook maar gewoon iets. Wel iets dat natuurlijk aanvoelt, gelukkig.

Eind september speelden jullie op het Liverpool International Festival of Psychedelia. De gedroomde plek?
Melis: Een supercool festival, ja. Allemaal gelijkgestemde groepen, en het publiek weet wat het wil. De bands die er optraden – Goat, Amen Dunes, Woods – wilden we ook zélf allemaal zien. Toch voelden we ons een klein beetje een vreemde eend in de bijt. We brengen niet de meest voor de hand liggende sixtiespop. En psychedelica valt heelt breed.

Volgens The Horrors is het niet zozeer een muzieksoort, maar een gevoel.
Boels: Dat klopt. Daarom is het ook zo moeilijk te omschrijven.

8th cloud, jullie debuut, werd vorig jaar met vertraging uitgebracht op het Britse Ample Play, het label van Cornershop-frontman Tjinder Singh. Nu hebben jullie een deal met het Amerikaanse Burger Records. Wat levert dat op?
Boels: In Engeland kwam Cycle te snel, ze hadden tijd nodig om de plaat te pluggen na 8th cloud en het mini-album Rapids. We zijn daar wel een paar keer gaan toeren, maar voorlopig zitten we er nu zonder label.
Burger Records is een kleine independent die vooral cassettes uitbrengt met garagegroepen. We hebben ook een deal met Lolipop!, nog zo'n onafhankelijke platenfirma die zijn heil zoekt in cassettes. Fantastisch toch? We zijn ook maar een groepje uit Antwerpen. Dat wat wij doen op enthousiasme onthaald wordt in het buitenland is dan ook erg fijn.
Eigenlijk is over de grenzen heen optreden vanzelfsprekender dan mensen soms denken. Als je dat echt wilt, dan kun je dat. Je moet er gewoon moeite in steken.
Melis: Met een franke smoel kom je ook ver.
Boels: Kijk, daarom zit ik met mannen uit Antwerpen in een groep. (Lacht)

De bluesrockende single 'Specks' zou het perfecte glijmiddel kunnen zijn. Er zit beduidend meer seks in.
Melis: Klopt. Misschien is dat wel onze meest sexy song tot nog toe.
Boels: Hm. Ik vind 'The knot' nog meer een seksnummer. Omdat het nog iets slepender is. Op een of andere manier vind ik dat liedje vuiler.
Melis: We hebben gewoon meer gewerkt op grooves. En dat is de basis van elke goeie seksplaat.
Boels: Onze echte seksplaat moeten we nog inblikken.
Melis: Elke band moet minstens één seksplaat maken, vind ik.
Boels: God, yes!

Oké. En wat is jullie favoriete seksplaat?
Boels & melis: (In koor) Voodoo van D'Angelo!
Melis: 'Tell it like it is' is ook een topper. In de versie van Aaron Neville, niet die van Don Johnson.
Boels: Mijn favoriete seksplaat is het geluid van tram 4 die voorbij rijdt. Ik luister eigenlijk niet graag muziek tijdens... je weet wel. Dan ben ik de hele tijd bezig met die muziek. Dat is niet oké. Maar goed. Dit wordt nogal persoonlijk.

Euh... In de videoclip van 'Specks' zit géén seks. Meer Duits expressionisme. Fans van Nosferatu, eine Symphonie des Grauens?
Melis: Ah, Murnau is de shit. Er is nooit een betere Dracula-versie geweest dan de zijne. Wij hebben film gestudeerd, dat visuele zit nooit ver weg.
Boels: Ik vind het knap hoe ze in die beginjaren van de cinema met heel weinig technologie toch zulke mooie, relevante dingen konden maken.
Melis: Mensen zijn niet snel meer onder de indruk. Vandaag is het een opbod van bombast. Dan is het fijn om terug te grijpen naar eenvoudige concepten.
Boels: De clip is gemaakt op een dertig meter lange rol papier uit de Ikea. Kost 3 euro. Die loopband is één lange tekening, gemaakt door Anton Van Hertbruggen. Lotte Vanhamel van Vermin Twins speelt het personage. Omdat zij zo dierlijk over het podium sluipt.
Melis: Eigenlijk gaat die clip over terugkeren naar de natuur, de natuur die het weer mag overnemen van de stad.
Boels: Zonder te vervallen in WWF. Voor pandaberen hadden we het budget niet.

De plaat heet Cycle. Zien jullie het leven als cycli?
Boels: Buddhism all the way, yo! Nee. Je kunt er in lezen wat je wilt. Alles komt terug.

Bed Rugs

data: 19/2, 19.30

tickets: €13/16

waar: Botanique, Sint-Joost-ten-Node