Blaudzun: zing het met bloemen

In zijn eigen land is Johannes Sigmond alias Blaudzun, een naam die hij bij een Deense wielrenner uit de jaren 1970 wegplukte, een fenomeen. Zalen verkoopt hij uit en dat zonder plat gedraaid te worden op de radio. Hier is de 38-jarige zanger met de grote bril en ravenzwarte haren weinig bekend, maar met de intense schoonheid van 'Heavy flowers', zijn derde album, kan dat veranderen.

Blaudzun treedt grosso modo in de voetsporen van Bruce Springsteen en Arcade Fire. Ingehouden drama, opgeleukt met handclaps en folkfrullen, zoals de ukelele en de mandoline.
Lap steel en banjo verwijzen naar de Amerikaanse traditie.

"Ik kom uit een pinkstergemeenschap, ik ben opgegroeid ben met Christian country, Johnny Cash en Dylan," zegt Blaudzun. "Eigenlijk ben ik een Amerikaan die uit Europa jat. Ik gebruik klanken uit de Balkan en Franse volksmuziek, met die typische mix van tristesse en hoop. Je pijn verdoven met een lied, dat is muziek voor mij."

Iets wat Heavy flowers, een beeld dat tegelijk iets moois en iets droevigs uitdrukt, ook suggereert.
Blaudzun: De ene bos bloemen is de andere niet. Je kunt een boeket aan iemand schenken om zijn overwinning te vieren maar diezelfde ruiker kan heel zwaar wegen omdat je iets goed wilt maken. Al deze liedjes bij elkaar, dat is een soort boeketje zware bloemen. Die dubbele spanning zit er altijd in bij mij. Schoonheid kan niet zonder verval.

De 'shattered sun' waarover je het in het titelnummer hebt, typeert dat jou?
Blaudzun: Dat strijklicht vind ik heel mooi. In de herfst, als de zon laag over het land ligt, is dat de beloning van een mooie dag. De urgentie om ervan te genieten of om dat moment bewust mee te maken is misschien wel groter dan wanneer het twaalf uur 's middags is en de zon schijnt. Heel veel schoonheid die ik probeer te zien, valt blijkbaar samen met een soort einde. Zoals de bloemen, die net nadat ze op hun mooist zijn hun kop laten hangen.

'Le chant des cigales' gaat over diezelfde urgentie, dat genieten van een klein moment. Hoe kom je trouwens aan die Franse titel?
Blaudzun: Ik heb mij tijdens de schrijfsessies een week teruggetrokken in de Provence. Ik zat aan een weggetje waar de krekels hard tekeergingen. Ik vroeg me af wat ze deden. Zongen ze, of verwerkten ze de dag, zochten ze een partner? Het had iets geruststellends, omdat het zo monotoon was, maar tegelijk ook iets onheilspellends.

Je zit ook vaak in Barcelona.
Blaudzun: Ik hou van die melancholie daar. De groei van de Barcelonese identiteit is een tijdlang geremd, en dat zijn ze aan het inhalen. Ik vind het interessant om kunstenaars van de periode vlak ervoor te leren kennen. Miró, Gaudí, omdat die precies die switch hebben meegemaakt.

Oorspronkelijk wou je een intieme singer-songwriterplaat maken. Dat is niet gelukt.
Blaudzun: Door het vele live spelen wilde ik terug naar een soort verstilling. Maar net de adrenaline van die concerten kreeg ik niet uit mijn lijf geschud. Ach, die rustige songs maak ik daarna wel. (Lacht)

Om even bij het wielrennen terug te komen. Kies je de beklimming of de afdaling?
Blaudzun: De beklimming. In de ene bocht vervloek je jezelf en vraag je je af waar je aan begonnen bent, bij de volgende denk je, wauw, wat een uitzicht. De afdaling is pas interessant als je eerst hebt afgezien. tom zonderman

Blaudzun
wanneer: 24 maart 2012 om 20.00 uur
tickets: €8/10
waar: Les Ateliers Claus, Charles Rogierpassage, Sint-Joost-ten-Node, 02-534.41.03