Blue Flamingo op Plazey: grossier in dromen

De Rotterdamse 78-toerenplatenverzamelaar en dj Ziya Ertekin alias Blue Flamingo tovert op zijn platenspeler Garrard R.C.88 uit 1957 gouden deuntjes uit een koffer vol blues, r&b, hot jazz en rumba negra. Onder begeleiding van een banjo, gitaar en een resem straffe verhalen neemt hij op zondag 3 juli ongetwijfeld ook de ouders en kids op familiefestival Plazey op sleeptouw naar verloren gewaande oorden.

U noemt zichzelf 'een grossier in dromen'.
Ziya Ertekin: Muziek is niet tastbaar, maar toch heel visueel. Ik voer mensen mee naar een andere wereld, naar plekken van vroeger, zelfs naar plaatsen die nooit bestonden. Op mijn eerste cd, 78 r.p.m., prijkten exoticamixes, een nieuw genre. Vroeger was dat gewoon jazz met een oriëntaals of jungleachtig sausje. Als je bepaalde nummers samenvoegt, ontstaat er een sfeer die tot de verbeelding spreekt.

U doet meer dan mensen aanzetten tot dansen?
Ertekin: Als er gedanst wordt, dicteert het publiek. Als er niet gedanst wordt, dicteer ik. Die oude muziek was ooit bijna allemaal functionele dansmuziek. Alleen zijn we vergeten hoe je erop danst. Ik vertel wel eens iets tussendoor, over waar ik de platen vond of over de onwaarschijnlijke levensverhalen van die artiesten. Een 78-toeren-dj staat toch wat verder van deze tijd waarin we worden platgebombardeerd met informatie. Een heel nummer kunnen we bijna niet meer uitzitten. Dan sta ik daar met dat ene pick-upje, ik draai de muziek volledig en er is een stilte tussen twee platen.

Wat is uw eerste muzikale herinnering?
Ertekin: Bij mijn oma hing een poster van Elvis Presley. Die vond ik zo mooi dat ik bleef zeuren tot ze de plaat met poster kocht, een verzamelaar met 'Return to sender' en 'Viva Las Vegas', uitgebracht bij RCA Records. Ik heb hem grijsgedraaid, terwijl zijn periode bij Sun Records natuurlijk de mooiste is.

Presley is geboren in 1935, pal in de periode waaruit u uw platen put. Wat vindt u zo fascinerend aan die tijd?
Ertekin: Ik heb een enorme liefde voor muziek en geschiedenis. Dat zorgt ervoor dat ik steeds verder terug de tijd in wordt gedwongen. Ik stapte in bij Eric Dolphy, John Coltrane, Charles Mingus. Dan ga je grasduinen in de geschiedenis en merk je dat Mingus ook bij Lionel Lampton speelde. Zo ben je meteen de grens over naar het 78-toerentijdperk.

U bent net terug uit Afrika. Hebt u daar iets moois gevonden?
Ertekin: De eerste plaat die ik op Zanzibar uit een stapel trok was van Franco & L'Orchestre OK Jazz, dat is toch wel een beetje de Holy Grail als het over Congolese muziek gaat.

Waar beleeft u het meeste plezier aan: de ontdekking van zo'n collector's item of de ontmoeting met mensen?
Ertekin: In een hotel in Gambia dacht ik dat ik Miles Davis hoorde. Ik keek om en zag een wat oudere man in een mooi pak met een trompet net als die van Miles. Hij stond zich warm te blazen. "Ik dacht dat Miles Davis herrezen was," zei ik. Hij lachte: "Het scheelde niet veel. In de jaren 1960 heb ik conservatorium gelopen in New York en ik heb er een plaat opgenomen met Ron Carter, de bassist van Miles. Ik heb hem ook ontmoet en veel gejamd in The Village Vanguard." De volgende dag toonde hij me de plaat en een pak foto's van toen. Zo'n ontmoeting is onbetaalbaar.

Plazey: Blue Flamingo
waar: Elisabethpark, Koekelberg, 02-412.00.50 - deplatoo@vgc.be
tickets: gratis